Του Λυκούργου Λιαρόπουλου
Υπάρχουν κοινοτυπίες, άδειες κουβέντες, μισές αλήθειες που, όμως, αναφέρονται και σε έννοιες σημαντικές και σεβαστές, όπως, για παράδειγμα, η Δημοκρατία. Ένας από τους συνηθισμένους «μπακαλιάρους» που συχνά αναφέρεται είναι και το «Στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα». Δεν ξέρω ποιος, Έλληνας μάλλον, την εισήγαγε πρώτος στο δημόσιο λόγο, αλλά έχει κάνει… ζημιά. Υποθέτω πως στηρίζεται στην ταύτιση της «διεξόδου» με τις Εκλογές. Και όμως, σε 4 χρόνια θαυμάσια μπορεί μία μάζωξη ηλιθίων που παριστάνει ένα κόμμα να εκλεγεί και μετά να καταστρέψει τη χώρα. Όσοι δεν το πιστεύετε, σκεφθείτε ξανά.
Πολλές φορές οι κουβέντες λέγονται όχι τυχαία αλλά σκόπιμα. Στην περίπτωση της Ελλάδας του 2017 η ανοχή που επιδεικνύεται δεν είναι τυχαία αλλά θεσμική, στηριγμένη σε στέρεα βάση, το συμφέρον. Οι κοινωνικοί, πολιτικοί και οικονομικοί φορείς είναι «εκπαιδευμένοι» στη γρήγορη προσαρμογή στις καταστάσεις και βρίσκουν τρόπους να ευημερούν, ακόμη και όταν η υπόλοιπη κοινωνία δυστυχεί. Για παράδειγμα, οι επιχειρηματίες του Τουρισμού, δεν έχουν λόγο να νοιάζονται, για την ποιότητα της διακυβέρνησης, αφού οι πελάτες τους είναι… ξένοι. Και αν οι Έλληνες δεν μπορούν να πλησιάσουν τα ξενοδοχεία λόγω φτώχειας, θα είναι ακόμη πιο «βολικοί» ως… «εργαζόμενοι».
Όταν μία Κοινωνία υφίσταται τα επίχειρα μίας καταστρεπτικής διακυβέρνησης, οι επιλογές της δεν είναι πολλές και ποτέ εύκολες και ευχάριστες. Η Κοινωνία υποτίθεται πως διαθέτει «εργαλεία έκφρασης» που μπορούν να την εκπροσωπήσουν πριν αναγκασθεί να «κατέβει στους δρόμους». Αυτοί είναι οι Θεσμοί και οι Φορείς από τους κεντρικούς όπως η Εκκλησία και η Δικαιοσύνη, στους συνδικαλιστικούς, επαγγελματικούς, επιστημονικούς κλπ.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στο metarithmisi.gr.
