Του Λυκούργου Λιαρόπουλου
Το ζεύγος Παπαδημητρίου ήταν μία ανορθογραφία στην Κυβέρνηση. Άνθρωποι με παραστάσεις, εμπειρίες, μόρφωση και επαγγελματική καριέρα και διαδρομή που μοιάζει στον τυπικό Συριζαίο όσο εγώ και εσείς με τον Γιάννη Ατεντοκούμπο. Ήταν μία πολυτέλεια που δεν μπορούσε να κρατήσει πολύ.
Σίγουρα ανήκαν σε άλλο κόσμο, στον οποίο οι αποδοχές για τις υπηρεσίες ή την εργασία που παρείχαν δεν αποφασίζονται με τα μέτρα και σταθμά της ελληνικής μίζερης και υποκριτικής πραγματικότητας. Το ότι παρέμειναν τόσο καιρό είναι το παράδοξο. Αυτοί, πραγματικά είναι από … «άλλο υλικό φτιαγμένοι».
Το ερώτημα, βέβαια, είναι τί, ακριβώς ήθελαν στην Αυλή των Θαυμάτων όπου εγκαταβιούν γνήσιοι Συριζαίοι, ντόπιοι, όπως η κυρίες Αυλωνίτου και Φωτίου και οι κύριοι Μπαλάφας και Πολάκης.
Τυχαίες επιλογές, έρχονται στο νου ως τα απόλυτα αντίθετα, από όλες τις απόψεις, του ζεύγους εξ Αμερικής. Αυτοί, με την «εγκατάσταση» του ΣΥΡΙΖΑ στην Εξουσία, γνώρισαν τον κόσμο που «λάτρευαν να μισούν» και ταίριαξαν με το ζήλο του μετανάστη που αποκτά «χαρτιά» ή διαβατήριο για τη χώρα των ονείρων του. Το ζεύγος εξ Εσπερίας, αντίθετα, μάλλον θα πρέπει να «εξέτιε ποινή» ως άλλος Πολύδωρας, για το καλό του τόπου και του Λαού. Εκτός αν η παρουσία τους εδώ είχε σκοπό πιο πεζό και πιο ταιριαστό με το κλίμα της … ελληνικής πολιτικής, και επιχειρηματικής, πραγματικότητας.
Στον κόσμο της Αμερικής, οι αποδοχές περιλαμβάνουν τις απαραίτητες διευκολύνσεις για να κάνουν την απασχόληση πιο αποδοτική, απαλλαγμένη από καθημερινές σκοτούρες και ενοχλήσεις. Το επίδομα ενοικίου ήταν το αυτονόητο ελάχιστο για ένα ζευγάρι υψηλού επιπέδου πολιτικών γνωριμιών, εμπειριών και διασυνδέσεων με την μελλοντική ένοικο του Λευκού Οίκου, και όχι μόνο.
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο Metarithmisi.gr.
