Την εβδομάδα που πέρασε. Το Μαξίμου επιτέθηκε στον «ναρκέμπορα», στην Μαρέβα, στην Σπυράκη, τα Νέα, το Βήμα και τα Παραπολιτικά. Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος δήλωσε ότι εντόπισε τα προβλήματα στην οικονομία της Ελλάδας που βρίσκονται στις μεταρρυθμίσεις που αφορούν το οικονομικό κλίμα, τις καθυστερήσεις στην δικαιοσύνη και την γραφειοκρατία. Η Θεανώ Φωτίου κατέθετε στην ολομέλεια το νομοσχέδιο για την αναδοχή παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια. Ο Κώστας Γαβρόγλου κατέθεσε το 57ο σχέδιο του για τις εισαγωγές στα ανώτατα ιδρύματα. Και ο Αλέξης Τσίπρας έστησε το «Τρούμαν Σόου» στην Λέσβο.
Προξενώντας το ερώτημα. Αυτές είναι οι προτεραιότητες στην Ελλάδα; Αυτό που χρειάζεται η Ελλάδα είναι ένα πρωθυπουργό που αναστατώνει την καθημερινότητα των κατοίκων ενός ταλαιπωρημένου από την παράνομη είσοδο μεταναστών και προσφύγων νησιού για να αποδείξει ότι μπορεί να πηγαίνει όπου θέλει; Έναν υπουργό Οικονομικών που καταλήγει σε συμπεράσματα που έχουν καταλήξει χιλιάδες συνταξιούχοι του Ζαππείου ενώ ταΐζουν τα περιστέρια; Ένα νομοσχέδιο που λύνει ένα πρόβλημα που η ζωή έλυσε, όπως η αναδοχή των παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια, όταν από τον Χατζιδάκι στο παρελθόν μέχρι πολιτικούς και media persona στο παρών έχουν υιοθετήσει παιδιά; 'Η το πρόβλημα μας είναι η εισαγωγή των παιδιών στα ανώτατα ιδρύματα, που έτσι και γίνεται με τους βαθμούς του λυκείου, θα γελάσουν και τα σκυλιά; Το πρόβλημα της Ελλάδας είναι ότι δεν υπάρχει κυβέρνηση που να ασχολείται με τα πραγματικά προβλήματα των πολιτών της.
Ο σουρεαλισμός της Ελλάδας του σήμερα είναι ότι έχει μια κυβέρνηση που συμπεριφέρεται σαν αντιπολίτευση με αποτέλεσμα να μην κάνει τίποτα. Και μια αντιπολίτευση που συμπεριφέρεται σαν κυβέρνηση χωρίς να μπορεί να κάνει κάτι. Μια κυβέρνηση που κατηγορεί κατακεραυνώνει την πολιτική της ΝΔ και του «μαύρου μετώπου» και μια αντιπολίτευση που ανακοινώνει τα μέτρα για την δημόσια διοίκηση χωρίς να μπορεί να τα πάρει.
Πλησιάζουμε λοιπόν στο show down. Στις επόμενες εκλογές, που θα είναι Αρμαγεδδών. Όχι μόνο για τον τρόπο που θα συγκρουστούν οι αντίπαλοι αλλά για μια μεγάλη απόφαση που θα πρέπει να πάρει ο ΣΥΡΙΖΑ. Θα ρίξει στην εκλογική μάχη το πουγκί του πλεονάσματος που ο Τσίπρας την εποχή των σαμαροβενιζέλων αποκαλούσε «ματωμένο» αλλά σήμερα το αποκαλεί αποτέλεσμα υπεραπόδοσης την ελληνικής οικονομίας. Θα ξοδέψει δηλαδή σε προεκλογικές παροχές σε μια εκλογικής πελατεία όσα μαζεύτηκαν με την υπερφορολόγηση της μέσης τάξης ;
Γνώστης της λογικής των θεσμών μου είπε ότι δεν είναι και τόσο εύκολο. Ότι δηλαδή ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ πολύ θα θέλανε να το ρίξουν λίγο πριν τις εκλογές αλλά ότι αν και τυπικά δεν θα υπάρχει μνημόνιο θα υπάρχει επιτήρηση. Το «πάτα το κουμπί Αλέξη» ακούγεται εύκολο αλλά μέτρα, κόφτες θα πέσουν αυτόματα από τους θεσμούς, με αποτέλεσμα την εμφάνιση έρπη στο χείλος του πρωθυπουργού. Όπως εκείνον που έβγαλε στην διαπραγμάτευση μετά το δημοψήφισμα.
Οπότε για την ώρα τα νομοσχέδια για τις αναδοχές από ομόφυλα ζευγάρια, οι «αυθόρμητες λαϊκές υποδοχές» θα πληθαίνουν αλλά το δάχτυλο θα μένει μακριά από το κουμπί των παροχών. Μέχρι οι εικόνες όπως η υποδοχή των 30 κατοίκων της Λήμνου να πληθύνουν, η κατάσταση να μην μπορεί πια να καλυφθεί και το πάτημα του κουμπιού να είναι η μοναδική διέξοδος.
