Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Μερικές φορές τους λυπάσαι πραγματικά, σκεπτόμενος τι θα τους συμβεί, όταν κάποια στιγμή, δεν θα είναι στην κυβέρνηση. Άραγε, ο κόσμος θα αναζητήσει τη φαιδρή όψη της εξουσίας σε νέους «ταλαντούχους» πρωταγωνιστές ή θα τους βλέπει στο δρόμο και θα ξεκαρδίζεται στα γέλια, από κεκτημένη ταχύτητα;
Φταίει η «κακία» της κοινωνίας, η «προπαγάνδα» της αντιπολίτευσης ή μήπως για όλα όσα τους συμβαίνουν είναι αποκλειστικά οι ίδιοι υπεύθυνοι; Θα μου πεις τώρα, εδώ μπήκαμε πάλι σε δραματικές περιπέτειες κι εσύ βλέπεις αστείες ιστορίες στον ΣΥΡΙΖΑ; Μα, από το ξεκίνημα όλης αυτής της κακόγουστης φάρσας που ζούμε, έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους για να δημιουργήσουν ένα απαράμιλλο προφίλ γελοιότητας. Τι να πρωτοθυμηθείς; Το «όλα τα σφάζω όλα τα μαχαιρώνω» του Αλέξη, ή τα τρελά «ουάου» του Βαρουφάκη –σαν χθες ήταν– στον Ντάισεμπλουμ;
Ολόκληρη η στιλιστική εμφάνιση της κυβέρνησης, το ύφος, η στρατηγική και βεβαίως η «αποτελεσματικότητα»… της διαπραγματευτικής τους δεινότητας θα ήταν για ταινία του Πίτερ Σέλερς, αν δεν ήταν καταστροφική για τη χώρα.
Είναι πράγματι κάπως περίεργο ο πρωθυπουργός να ανακοινώνει με θριαμβευτικό τρόπο την σύλληψη ενός "παράνομου" επιχειρηματία. Αναλαμβάνοντας τον ρόλο του εκπροσώπου της Αστυνομίας ή της Εισαγγελίας ως μη όφειλε. Και στο τέλος, να γίνεται ρεζίλι από την εξέλιξη της υπόθεσης την οποία ασφαλώς δεν είχε την στοιχειώδη σοφία να πιθανολογήσει.
Είναι φορές που σκέφτομαι ότι αυτός ο ιδιότυπος λαϊκισμός του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα ήταν και τόσο φαιδρός, αν δεν υπήρχαν οι εγγυήσεις των δανειστών και των εταίρων. Ότι αντί για τις αστικές παλινδρομήσεις, εκ του ασφαλούς, θα είχαμε καταλήξει σε μία ωραιότατη "μαδουρική" δικτατορία και τίποτα γύρω μας δεν θα ήταν αστείο.
Αντίθετα, οι γκάφες του κ.Τσίπρα και των υπουργών του θα ήταν επώδυνες για όλους μας και κανείς δεν θα είχε διάθεση να διασκεδάζει.
Αυτή ίσως είναι και η λεπτή γραμμή μεταξύ γελοίου και τραγικού στην πολιτική. Αρκεί βέβαια να συνειδητοποιήσει κανείς ότι τα γέλια γίνονται εύκολα κλάματα αν χαθεί ο έλεγχος των ανώριμων και φαιδρών από τους έχοντες συμφέρον στη σοβαρότητα. Αν αφεθούν δηλαδή στο ιδεοληπτικό τους ντελίριο οι ασκούντες στην επανάσταση και δεν τεθούν ενώπιόν τους οι ασφαλιστικοί φραγμοί των θεσμών, των δεσμεύσεων και της αστικής δημοκρατίας.
Εν ολίγοις, αν τους είχαν αφήσει να ζήσουν το όνειρό τους, θα είχε γίνει της κακομοίρας παντού. Το "Δόγμα Πολάκη" θα επικρατούσε και οι δικαστές θα υπέμεναν καρτερικά, τον άχαρο ρόλο του πολιτικού τιμητή όλων.
Δεν ξέρω αν είναι για γέλια ή για κλάματα. Ο τόπος σαπίζει και κάθε μέρα, νέοι άνθρωποι αναζητούν την απόδραση. Κι αν συνεχίσουμε σε αυτό το φαιδρό τέμπο, θα ψάχνουμε πράγματι διαστημόπλοιο- τι απέγινε η Διαστημική Υπηρεσία του Νίκου Παππά;- να φύγουμε.
Δεν αντέχεται άλλο αυτή η αμφιθυμία, αυτό το σπασμωδικό γέλιο μαζί με οργή. Άρρωστες έγιναν πια οι αντιδράσεις μας και τις συνηθίζουμε…
