Η είσοδος του Ντράγκι στην πολιτική σκηνή αλλάζει τις ισορροπίες και είναι πιθανό να φέρει μια νέα εποχή στην Ευρώπη, εκτιμά ο Λορέντζο Κοντόνιο, πρώην επικεφαλής οικονομολόγος του υπουργείου Οικονομικών της Ιταλίας, ιδρυτής της LC Macro Advisors, και καθηγητής στο LSE. Όσο για τη λευκή επιταγή που φαίνεται πως του δίνουν τα πολιτικά κόμματα Ιταλίας, αφήνοντας στην άκρη του εγωισμούς, ο κ. Κοντόνιο κάνει λόγο για το «φαινόμενο Ρονάλντο».
Συνέντευξη στον Κωνσταντίνο Μαριόλη
Ποια θα είναι η βασική αποστολή του Μάριο Ντράγκι; Να οδηγήσει την Ιταλία σε βιώσιμη ανάπτυξη, να διαχειριστεί τους πόρους του Ταμείου Ανάκαμψης ή να βγάλει την Ιταλία από το τρέχον πολιτικό αδιέξοδο και να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές το 2022;
Ο Ντράγκι έχει ξεκαθαρίσει ποιες θα είναι οι προτεραιότητες της κυβέρνησής του: 1ο) Η αντιμετώπιση της πανδημίας, 2ο) Η επιτυχής εφαρμογή του Σχεδίου Ανάκαμψης της Ιταλίας, συμπεριλαμβανομένων των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων που το συνοδεύουν, και 3ο) Η αντιμετώπιση των κοινωνικών ζητημάτων (ανεργία, φτώχεια, κλπ). Αυτά είναι πέρα από αρκετά για τα επόμενα δύο χρόνια, λαμβάνοντας υπόψη τις σύνθετες και χρονοβόρες νομικές διαδικασίες στην Ιταλία.
- Βλέπουμε τους Ιταλούς πολιτικούς να δίνουν ο ένας μετά τον άλλο κάτι σαν «λευκή επιταγή στον Ντράγκι. Γιατί όλοι ξαφνικά θέλουν να ανέβουν στο «άρμα» του; Πως μέσα σε λίγες ημέρες μπήκαν στην άκρη οι πολιτικοί εγωισμοί;
Αυτό εν μέρει συνέβη λόγω της έκκλησης του προέδρου Ματαρέλα, ο οποίος τους ζήτησε να βάλουν στην άκρη τις πολιτικές διαφορές για λίγο και να ενεργήσουν με γνώμονα το καλό της χώρας, εν τω μέσω μιας τεράστιας υγειονομικής, οικονομικής και κοινωνικής κρίσης. Όμως θα ήταν υπερβολικά γενναιόδωρο εκ μέρους των διαμαρτυρόμενων κομμάτων της Ιταλίας, να πουν ότι απλώς ενέδωσαν στις επιταγές του προέδρου. Υπάρχει επίσης αυτό που ονομάζω «φαινόμενο Ρονάλντο». Ο Ντράγκι θεωρείται «πρωταθλητής» με ειδικό βάρος πολύ πάνω από οποιονδήποτε πολιτικό ηγέτη, λόγω των διεθνών διασυνδέσεών του και του μεγάλου σεβασμού που απολαμβάνει στη χώρα, γεγονός που σε κάνει να μην θέλεις να τον… αφήσει για τους πολιτικούς σου αντιπάλους. Και μόνο αυτό είναι ένας πολύ σοβαρός λόγος για να ανέβει κανείς στο «άρμα» του Ντράγκι.
- Είστε αισιόδοξος ότι θα τα καταφέρει και ποιοι είναι οι παράγοτνες που θα καθορίσουν την θητεία του;
Ναι, είμαι αισιόδοξος. Δεν έχει μόνο την τεχνική εξειδίκευση αλλά και την εμπειρία και την πολιτική οξύνοια να καθοδηγήσει το φιλόδικο πολιτικό σύστημα της Ιταλίας, και να τα καταφέρει.
- Μπορεί το «φαινόμενο Ντράγκι» να συμπαρασύρει ολόκληρη την Ευρωζώνη σε μια νέα εποχή;
Ναι είναι δυνατό. Σίγουρα θα αλλάξει τις ισορροπίες μέσα στην Ευρώπη. Μέχρι σήμερα οι περισσότερες πρωτοβουλίες ήταν γαλλική και γερμανική υπόθεση. Ο Ντράγκι θα μπει αμέσως στο στενό κύκλο των Ευρωπαίων πολιτικών που παίρνουν τις αποφάσεις και είναι πολύ πιθανό να εκπροσωπήσει τα συμφέροντα των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου. Επιπλέον, με τις ισχυρές διασυνδέσεις του στη νέα κυβέρνηση των ΗΠΑ (Γέλεν), θα παίξει καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση μιας νέας στρατηγικής συμμαχίας μεταξύ των δύο πλευρών του Ατλαντικού.
- Πώς εξηγείτε την αντίδραση του Σαλβίνι;
Με το «φαινόμενο Ρονάλντο». Επίσης, ενώ τα «Αδέλφια της Ιταλίας» είναι ένα μετα-φασιστικό κόμμα, το οποίο ποτέ δεν θα αποποιηθεί τις ρίζες του, η Λέγκα είναι διαφορετική υπόθεση. Η ηγεσία του Σαλβίνι έχει φέρει το κόμμα σε ακραίες θέσεις και σε συμμαχίες με το AFD και τη Λε Πεν.
Ωστόσο, οι βαθιές ρίζες του κόμματος δεν είναι τόσο ακραίες. Το κόμμα συμμετέχει στην τοπική αυτοδιοίκηση και σε κάποιο βαθμό σχετίζεται με τον παραγωγικό Βορρά της χώρας. Δηλαδή με μια μερίδα παραγόντων που έχουν συμφέρον να θέλουν μια ισχυρή ανάκαμψη της οικονομίας και τους αρέσει ο Ντράγκι. Πιστεύω λοιπόν ότι ο Σαλβίνι έχει ακούσει με προσοχή τη βάση του κόμματος.
- Πέρυσι, ο Ντράγκι έγραψε στο «μανιφέστο» του στους FT για την ανάκγη διαγραφής χρεών της πανδημίας. Πιστεύετε ότι εξέφραζε μία τέτοια άποψη με τη χαλαρότητα που του έδινε το γεγονός ότι δεν ήταν πια κεντρικός τραπεζίτης ή πραγματικά πιστεύει σε μία τέτοια λύση;
Αν διαβάσετε με μεγαλύτερη προσοχή αυτά που έγραψε, τότε θα δείτε ότι δεν επιχειρηματολόγησε υπέρ της διαγραφής του ιδιωτικού χρέους, αλλά είπε ότι πρέπει να εκμεταλλευτούμε την κατάσταση και να συμφωνήσουμε σε μία μορφή αναδιάρθρωσης του χρέους για να διευκολύνουμε τόσο τον τραπεζικό όσο και τον επιχειρηματικό κλάδο να προχωρήσουν μπροστά.
