Της Έφης Μπάσδρα
Μέσα στο θρήνο και τις τραγικές ιστορίες των φωτιών, από ανάγκη καθαρά διαφυγής, παρακολούθησα ένα ντοκιμαντέρ του National Geographic που αναφερόταν στη φυλή Fula της Υποσαχάριας Αφρικής. 25 εκ. άνθρωποι, από τις μεγαλύτερες εθνοτικές ομάδες της μαύρης ηπείρου, σπαρμένοι από τον Ατλαντικό ως την Ερυθρά θάλασσα,νομάδες κατά κύριο λόγο, με ξεχωριστό πολιτισμό και συνήθειες. Τους αγνοούσα σχεδόν παντελώς, και πιστεύω δεν είμαι η μόνη. Συνειρμικά, μου ήρθαν στο νου τα λόγια ενός σημαντικού Ευρωπαίου, «Αυτοί οι Έλληνες! Ένα τόσο μεγάλο έθνος με ένα τόσο άχρηστο κράτος».
Η τραγωδία στο Μάτι και η αντίστοιχη στη Μάνδρα ανέδειξαν για μια ακόμη φορά τα διαχρονικά και τεράστια προβλήματα του άχρηστου αυτού κράτους. Απουσία πρόβλεψης και σχεδιασμού, ανικανότης αντιμετώπισης φυσικών φαινομένων και εκτάκτων καταστάσεων, χρόνια τώρα. Ένα πουλόβερ η μικρή μας χώρα και μόνο μια μικρή κλωστίτσα αρκεί... τραβιέται και ξηλώνεται ολόκληρο.
Δυστυχώς τα δεκάχρονα της κρίσης απέτυχαν να συνετίσουν και να διορθώσουν έστω και κάτι από τις τεράστιες τρύπες του κρατικού μηχανισμού και της διοίκησης. Και αν σε αυτό προσθέσουμε και την ανίκανη κυβέρνηση, το μείγμα γίνεται τραγικά θανατηφόρο όπως αποδείχτηκε στις πρόσφατες πυρκαγιές αλλά και τις προηγούμενες πλημμύρες ...για να μην ξεχνιόμαστε.
Και ακολουθούν οι αντιδράσεις: ίδιες σαν κακογυρισμένο σίκουελ: όχι εμείς αλλά οι προηγούμενοι, όχι εμείς αλλά οι πολίτες και τα αυθαίρετα, όχι εμείς αλλά τα φυσικά φαινόμενα και οι ασύμμετρες απειλές. Και «θα» πολλά και μεγαλόστομα, για αυθαίρετα που θα γκρεμιστούν, για ευθύνες που θα αποδοθούν, για σχεδιασμό που θα αλλάξει. Για μαχαίρια που θα φτάσουν στο κόκκαλο, μόνο που αυτό το κόκκαλο φαίνεται ότι κρύβεται βαθειά και δεν το βρίσκει ποτέ κανείς...
44 χρόνια μετράει η πολύφερνη δημοκρατία μας. 44 χρόνια και δεν κατορθώσαμε να θεμελιώσουμε ένα σύγχρονο κράτος στις αρχές που κάποτε εμείς οι ίδιοι εφηύραμε. Ένα κράτος που θα προσφέρει, για αρχή, την ασφάλεια και τη σιγουριά στους πολίτες του. Ασφάλεια στους δρόμους, στα πανεπιστήμια μας, στις γειτονιές μας, στις εκδρομές μας.
Τα σφάλματα πολλά. Αναλύθηκαν δεόντως και από πολλούς αυτές τις ημέρες. Θα επιμείνω σε ένα και μόνο: τα πρόσωπα.
Αυτά που χρόνια τώρα αναδεικνύονται μέσα από την κομματικοκρατία, τις κολλεγιές, το life-style και το σταριλίκι, τον νεποτισμό, την αναξιοκρατία. Και έρχονται οι φωτιές και οι πλημμύρες να θυμίσουν ότι οι λάθος επιλογές προσώπων οδηγούν σε τραγωδίες. Και επαναλαμβάνεται η εύηχη επωδός «ποτέ πια, ποτέ ξανά», που δυστυχώς ξεχνιέται στο πρώτο στρώσιμο των κόκκινων χαλιών.
Βλέπετε αυτοί που περιμένουν στους διαδρόμους της εξουσίας είναι πολλοί και πρέπει να ικανοποιηθούν. Κλωνοποιημένοι Γκρουέζες, ανίκανοι Καρανίκες με αυθάδεια, του κόμματος όλοι αλλά και μεταγραφές της τελευταίας στιγμής χωρίς καμιά άλλη ιδιότητα.
Και οι πολίτες έρμαια στα χέρια τους σε κάθε καταστροφή...
Αυτές τις μέρες γράφτηκαν και ειπώθηκαν πολλά.
Όλα συγκλίνουν στο ένα και μοναδικό: την άμεση ανάγκη ανασυγκρότησης και ανασχεδιασμού του κράτους στη βάση άξιων, ικανών και σοβαρών ατόμων.
Με σεβασμό σε αυτούς που τόσο άδικα και πρόωρα έφυγαν, το κρατικό οικοδόμημα Ελλάς, το ερείπιο που μετά βίας στέκει στα χαλάσματα των κολλητών, των ρουσφετιών, των ολίγιστων της διαφθοράς πρέπει να πέσει!
Μία η επιταγή και βαριά η ευθύνη για τους επόμενους που θα αναλάβουν: ένα σύγχρονο κράτος στις αρχές που «το μεγάλο αυτό έθνος» θεμελίωσε χιλιάδες χρόνια πριν και τις παραδόσεις που μας κράτησαν ζωντανούς αιώνες τώρα.
Ποτέ πια τόσος πόνος και πένθος...
Μου έρχεται στο μυαλό η τελευταία σκηνή από την ταινία του Παντελή Βούλγαρη «Όλα είναι δρόμος» και σκέφτομαι «Κυριάκο, ρίχτο..... ρίχτο, Κυριάκο»!
Share
