Του Σάκη Μουμτζή
Χωρίς αμφιβολία η συνέντευξη που έδωσε χθες ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας σε κυριακάτικη εφημερίδα, αποτελεί μια τομή στα πολιτικά πράγματα της χώρας.
Η δήλωσή του πως κανένας συγγενής του δεν θα συμμετέχει στο υπουργικό συμβούλιο, θέτει τέρμα σε συμπεριφορές πολλών δεκαετιών που σχολιαζόταν αρνητικά από τους πολίτες.
Είναι αλήθεια πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης μπήκε στην πολιτική σκηνή με ένα πλεονέκτημα, που ήταν όμως, ταυτοχρόνως, και ένα μειονέκτημα. Το όνομά του.
Γιατί, για ένα σημαντικό κομμάτι του πληθυσμού η ενασχόλησή του με την πολιτική αποτελούσε κραυγαλέο φαινόμενο νεποτισμού. Ο πατέρας ήταν πρώην πρωθυπουργός και εμβληματική φυσιογνωμία της πολιτικής για πάνω από 60 χρόνια και η αδερφή του προβεβλημένο στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας και πρώην υπουργός εξωτερικών.
Αυτή η αντίληψη που επικρατούσε και επικρατεί ακόμα σε μια κατηγορία πολιτών εμφανώς αδικεί τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Γιατί εκατοντάδες γιοί πολιτικών κληρονόμησαν την έδρα του πατέρα τους, αλλά πολύ σύντομα εξαφανίσθηκαν καθώς οι ίδιοι ήταν ανεπαρκείς, όπως και πολλοί γιοί π.χ. μεγαλοδικηγόρων κληρονόμησαν το δικηγορικό γραφείο του πατέρα τους, αλλά δεν τα κατάφεραν στην συνέχεια.
Ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας όμως φρόντισε αμέσως να δείξει τη διάθεσή του να χαράξει μια πολιτική διαδρομή ανεξάρτητη από το οικογενειακό όνομα του. Και το έδειξε όταν δεν ακολούθησε την αδερφή του στο εγχείρημα της δημιουργίας νέου κόμματος.
Αυτός παρέμεινε πιστός στην κομματική νομιμότητα παραμερίζοντας οικογενειακές πικρίες απέναντι στον Α. Σαμαρά. Αυτός το εξετίμησε και όταν έγινε πρωθυπουργός του ανέθεσε ένα υπουργείο δύσκολο, με πολλές τριβές.
Και ο Κυριάκος Μητσοτάκης ήταν καλός υπουργός. Λάθη δεν έκανε; Φυσικά και έκανε. Αλλωστε αλάνθαστος είναι μόνον ο άπραγος. Αυτός που η δραστηριότητά του εξαντλείται στην υπογραφή των εξερχομένων-εισερχομένων.
Αλλά ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας έδειξε το σθένος του και το χαρακτήρα του και σε μιαν άλλη περίπτωση. Όταν δεν ψήφισε το 2015 για πρόεδρο Δημοκρατίας, τον υποψήφιο τον οποίο και το κόμμα του θα υπερψήφιζε.
Το να πηγαίνει ένας νέος πολιτικός κόντρα στο ρεύμα κάτι δείχνει. Δείχνει πως δεν είναι «παιδί του μπαμπά του». Δεν είναι φλώρος. Έχει προσωπική άποψη και τσαγανό να την υποστηρίζει όχι μόνον λόγω, αλλά και έργω.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο η κυριακάτικη δήλωσή του δεν έχει σημασία μόνον για το περιεχόμενό της. Έχει σημασία για το ότι έγινε. Τέτοιες διευθετήσεις συνήθως τακτοποιούνται παρασκηνιακά, με συμβιβασμούς.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, έδειξε πως αισθάνεται πλέον ισχυρός. ΕΈειξε προς πάσα κατεύθυνση ποιος είναι το «αφεντικό στην πόλη».
Έτσι μπαίνει στην τελική ευθεία προς τις εκλογές, έχοντας αποβάλλει το σημάδι της οικογενειοκρατίας που καλώς ή κακώς κουβαλούσε, τονίζοντας βεβαίως πως «είναι σκληρό και ίσως άδικο για την Ντόρα... είναι όμως επιβεβλημένο».
Για όλους εμάς τους μη Νεοδημοκράτες που τον ψηφίσαμε —και ήμασταν πολλοί— αυτή η κίνησή του δείχνει και μιαν αποφασιστικότητα, που είμαστε σίγουροι πως θα δείξει και όταν θα γίνει πρωθυπουργός.
Αυτή η πράγματι δύσκολη απόφαση του αρχηγού της Νέας Δημοκρατίας, που είχε και προσωπικό συναισθηματικό κόστος, απέδειξε πως είναι άνθρωπος που ξέρει να διαχειρίζεται λεπτές και δύσκολες καταστάσεις.
Κάτι το ελπιδοφόρο, γιατί τον περιμένουν πάρα πολλά και σημαντικά προβλήματα.
