Σε ένα ενδιαφέρον άρθρο του εδώ στο liberal, o βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας Μπάμπης Παπαδημητρίου, μας εξηγούσε με επιχειρήματα για ποιον λόγο ο Αλέξης Τσίπρας δεν μπορεί να μιλά για κακούργημα στη ΔΕΗ. Η γνώμη μας είναι ότι μπορεί και παραμπορεί, διότι στο δικό του παράλληλο σύμπαν, δεν ισχύει κανένα από τα επιχειρήματα του βουλευτή της ΝΔ.
Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης αρνείται να μπει στη ουσία του θέματος, να μελετήσει την χρηματοοικονομική κατάσταση της ΔΕΗ, να προσεγγίσει τον πυρήνα της αγοράς ενέργειας και να αναλύσει το μεγάλο εγχώριο και ευρωπαϊκό θέμα των δεσμεύσεων, που απορρέουν από την πολιτική της πράσινης μετάβασης.
Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αρκείται στη φτηνή και λαϊκίστικη κριτική ακόμα και στο θέμα της ΔΕΗ. Γιατί το κάνει άραγε; Για να λησμονήσει, ότι επί πρωθυπουργίας του η ΔΕΗ ήταν έτοιμη να «σκάσει»; Για να διεγείρει και πάλι τα αντανακλαστικά των πολιτών για το ύψος του κόστους της ενέργειας, χωρίς βέβαια να τους παρέχει όλα τα διαθέσιμα δεδομένα;
Άραγε αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ παραμένει καθηλωμένη στην εφηβική νιότη της επανάστασης και της αντίδρασης; Οφείλεται στο γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ «δεν έχει ενηλικιωθεί» και «δεν έχει ωριμάσει», όπως ανέλυε προ ημερών δημοσιογράφος που είχε θητεύσει στο στενό πρωθυπουργικό περιβάλλον της κυβέρνησης Τσίπρα – Καμμένου; Οι θεωρίες για τη δικαιολόγηση των θέσεων του ΣΥΡΙΖΑ, μέσα από τέτοιου είδους επιχειρήματα, όπως είναι τα «εφηβικά συμπτώματα βολονταρισμού» και τα «συμπτώματα επιπολαιότητας και αστάθειας», προσπαθούν να «αθωώσουν» τόσο τα έργα της προηγούμενης κυβέρνησης και να «δικαιολογήσουν» την σημερινή στάση της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Ωστόσο, το προφίλ του μικρού, αθώου, άσπιλου και αμόλυντου αρχηγού του Σύριζα, που προσπαθεί να περάσει το επικοινωνιακό του επιτελείο, δεν έχει πέραση ούτε στο εσωτερικό του κόμματος του, μέσα στο οποίο παρατηρούνται ήδη έντονες προστριβές μετά από τη δημιουργία του think tank και τις εξελίξεις για την εκλογή του νέου προέδρου του ΠΑΣΟΚ.
Έτσι από τη μια πλευρά εμφανίζονται δυνάμεις που καταδικάζουν τους συμβιβασμούς παραδοσιακού τύπου και τις δήθεν κεντρώες λύσεις που «ωθούν τον Σύριζα στο έδαφος της νεοφιλελεύθερης συναίνεσης». Που κατηγορούν την ηγετική ομάδα του Σύριζα για «υπόκλιση σε ανορθολογισμούς απέναντι στην πανδημία και τα εμβόλια», για «αντιλήψεις “πατριωτικές”, που φλερτάρουν με άξονες και αντιάξονες στην περιοχή και με όσους εισηγούνται πολιτικές υπερεξοπλισμών και στρατιωτικής ισχύος τύπου Ισραήλ».
Είναι η πλευρά που μαγνητίζει τον Σύριζα προς τα αριστερά, θεωρώντας ότι το πολιτικό κέντρο, του προσφέρει μόνο τον ρόλο του εξισορροπητικού παράγοντα.
Από την άλλη πλευρά, ακούγονται φωνές εντός του Σύριζα που καλούν την ηγεσία να κάνει στροφή προς τον ρεαλισμό, και να κινηθεί στην κατεύθυνση της δημιουργίας ενός νέου «πλειοψηφικού πολιτικού ρεύματος» που θα φτάνει μέχρι τις παρυφές του κέντρου. Ο στόχος είναι να επιτευχθεί μεγέθυνση του εύρους της απήχησης του ΣΥΡΙΖΑ.
Το αν θα κινηθεί ο Σύριζα προς τα αριστερά ή προς το κέντρο είναι δικό του θέμα. Εκείνο που είναι σίγουρο, είναι ότι δεν είναι δυνατόν να κρύβει τον εξουσιομανή κυνισμό του, την ολοκληρωτική του αντίληψη και τον ευτελή λαϊκισμό του, πίσω από αγιογραφίες για την αθεράπευτη εφηβική αθωότητα του.
