Του Δημήτρη Χριστοδουλάκη
Πριν λίγες ημέρες, πληροφορηθήκαμε από τα ΜΜΕ, για έναν ακόμη διορισμό στο γραφείο του Αλέξη Τσίπρα. Αυτή την φορά, ο τυχερός ήταν ο Χρήστος Παναγής, που διορίστηκε ειδικός σύμβουλος στο Οικονομικό Γραφείο της Γενικής Γραμματείας Πρωθυπουργού.
Όχι απλώς το πληροφορηθήκαμε. Βούιξε το σύμπαν με την είδηση. Έπαιξε σε όλα τα αντιπολιτευόμενα μέσα και χλευάστηκε δεόντως από τους πάντες. Δεν πρόλαβε να στεγνώσει το μελάνι της υπογραφής του διορισμού του και η είδηση διέρρευσε αστραπιαία.
Εμένα, από την αρχή, κάτι μου βρόμισε σε αυτή την ιστορία. Γιατί τόσος ντόρος για τον Παναγή; Τώρα πρωτοδιορίστηκε ως μετακλητός σε κυβερνητικό θώκο; Κι όμως, πριν το γραφείο του Αλέξη Τσίπρα, ήταν διορισμένος στο Υπουργείο Εξωτερικών ως συνεργάτης του ξαδέρφου του Πρωθυπουργού, Γιώργου Τσίπρα.
Γιατί δεν το έμαθε κανείς τότε; Γιατί δεν διέρρευσε εκείνος ο διορισμός και διέρρευσε αυτός;
Μιλάμε για την ίδια κυβέρνηση που έχει διορίσει αδέρφια, ξαδέρφια, μανάδες, κόρες και ανίψια. Που έχει τακτοποιήσει συζύγους και ερωμένες, επίσημες και ανεπίσημες. Πρώην και επόμενες. Επώνυμες και ανώνυμες και δεν έχουμε πάρει μυρωδιά. Και τώρα ξαφνικά, με το που υπογράφει τον διορισμό ο Παππάς, ξεσπά το σκάνδαλο!
Ύποπτα πράγματα…
Έσπασα λοιπόν το κεφάλι μου, για να καταλάβω που το πάνε και διέρρευσαν μία τέτοια είδηση. Γιατί αυτοί την διέρρευσαν. Αυτό είναι αδιαμφισβήτητο. Έψαξα παντού και λογική απάντηση δεν βρήκα. Ώσπου το Σάββατο το βράδυ, λύθηκε το μυστήριο. Παρακολουθώντας ένα δελτίο ειδήσεων, έμαθα τα νέα…
Ξεπαγώνουν λέει, οι πλευρικοί σταθμοί διοδίων σε Άγιο Στέφανο και Βαρυμπόμπη! Σύμφωνα με την ανακοίνωση, το υπουργείο Περιβάλλοντος, ενέκρινε την μελέτη περιβαλλοντικών επιπτώσεων για την προσθήκη δύο επιπλέον σταθμών διοδίων, με απόφαση που έχει αναρτηθεί και στη Διαύγεια.
Τώρα εξηγούνται όλα και αποκαλύπτεται η πλεκτάνη.
Παρότι η υλοποίηση των συγκεκριμένων μετωπικών σταθμών διοδίων, προβλέπεται από τη σύμβαση παραχώρησης του 2007, όλα αυτά τα χρόνια που μεσολάβησαν, καμία κυβέρνηση δεν προχώρησε, λόγω του φόβου των αντιδράσεων, στη κατασκευή των δύο αυτών μετωπικών σταθμών στον Άγιο Στέφανο και τη Βαρυμπόμπη.
Ήξεραν στην κυβέρνηση πως εάν το έκαναν αυτοί, οι αντιδράσεις θα ήταν σφοδρές. Ήξεραν πως εάν τολμούσαν να ξεπαγώσουν το θέμα, θα έβρισκαν μπροστά τους, το κίνημα «Δεν πληρώνω» και δεν θα τους ξέπλενε κανείς αυτή τη φορά. Φρόντισαν λοιπόν να απαξιώσουν το κίνημα και να το θέσουν σε ανυποληψία στα μάτια του λαού, λίγες μέρες πριν ανακοινωθεί η υπουργική απόφαση για την κατασκευή των δύο νέων διοδίων.
Ποιος θα αντιδράσει τώρα; Το κίνημα της γραβάτας;
Οι άνθρωποι είναι πανούργοι, Είναι δεξιοτέχνες στην ίντριγκα και τη δολοπλοκία. Ποιό ιδιοφυές μυαλό έστησε τέτοια πλεκτάνη; Ingenio maximus, arte rudis. Δηλαδή, μέγιστη διάνοια, πρωτόγονη τεχνική, όπως θα έλεγαν και οι Ρωμαίοι, για τον εμπνευστή αυτού του σχεδίου.
Καθόμαστε και τους χλευάζουμε, αποκαλώντας τους χαζούς, παλαβούς, ακόμα και ηλίθιους, παρατηρώντας τους από λανθασμένη οπτική γωνία. Ο Αϊνστάιν είχε πει πως αν κρίνεις ένα ψάρι από την ικανότητά του να σκαρφαλώσει σ' ένα δέντρο, θα περάσεις όλη σου τη ζωή, πιστεύοντας πως είναι ηλίθιο. Αυτό ακριβώς συμβαίνει και με τους κυβερνήτες μας. Νομίζουμε πως είναι ηλίθιοι γιατί τους κρίνουμε για τα λάθος πράγματα. Τους κατακρίνουμε για τον τρόπο που κυβερνούν και καταστρέφουν το παρόν και το μέλλον μας, λες και αυτοί αδειάζουν για να ασχοληθούν για το δικό μας παρόν και μέλλον.
Το μόνο που τους ενδιαφέρει, είναι να καταστρέψουν το αστικό κράτος. Και από αυτή την άποψη, τα καταφέρνουν περίφημα. Εμείς από την άλλη, τους κατηγορούμε πως δεν έχουν την ικανότητα να κυβερνήσουν σωστά. Μα, με την ικανότητα, πετυχαίνει κάποιος ένα στόχο που κανένας άλλος δεν μπορεί να πετύχει. Με την ιδιοφυΐα όμως, πετυχαίνει ένα στόχο που κανένας άλλος δεν μπορεί να δει.
Και αυτόν τον στόχο, εμείς αδυνατούμε ή αρνούμαστε να διακρίνουμε, επειδή ίσως μας φοβίζει πολύ η αποκάλυψη του. Έτσι αδυνατούμε και να κατανοήσουμε την ιδιοφυΐα με την οποία έχουν καταφέρει τα τελευταία δύο χρόνια, να περάσουν μέτρα που καμία άλλη κυβέρνηση δεν θα διανοείτο να φέρει καν στη βουλή και δεν έχει ανοίξει ρουθούνι.
Είναι γεγονός πως η αδιαφορία με την οποία αντιμετωπίζουν την δυστυχία που προκαλούν, είναι απαράμιλλη. Διαχειρίζονται την εξουσία, λες και παίζουν σε σαπουνόπερα. Γιατί έτσι ακριβώς κυβερνούν. Σαν να πρωταγωνιστούν σε σαπουνόπερα.
Αν παρατηρήσετε τη πλοκή μιας σαπουνόπερας, θα δείτε πως οι πρωταγωνιστές, είναι κάτι πλούσιοι άνθρωποι και καταξιωμένοι επιχειρηματίες που ολημερίς και ολονυχτίς, ασχολούνται με ίντριγκες και δολοπλοκίες, άσχετες με την δουλειά τους. Τα μόνα τους προβλήματα είναι το πώς ο αδερφός θα φάει τη γκόμενα του αδερφού και πως η μητέρα θα πλαγιάσει με τον άνδρα της κόρης. Λες και κάθε μέρα είναι Κυριακή. Ποτέ δεν τους βλέπεις να εργάζονται. Όλη μέρα, με ένα ποτήρι ουίσκι στο χέρι, επεξεργάζονται ενδοοικογενειακές δολοπλοκίες.
Έτσι και η κυβέρνηση. Αντί να χρησιμοποιήσουν το μυαλό τους για να δουν πως θα μας κυβερνήσουν καλύτερα, εκείνοι ξοδεύουν όλα τους τα εγκεφαλικά κύτταρα, για να καταστρώσουν σχέδια για το πώς δεν θα αντιδράσει ο λαός, στην αδιαφορία τους για εκείνον.
Κι όμως, όλες αυτές οι ίντριγκες και δολοπλοκίες, έχουν ένα σκοπό. Δεν γίνονται τυχαία. Βλέπουμε τους υπουργούς να υπογράφουν με βουλιμία οτιδήποτε τους πλασάρουν οι δανειστές, σκίζοντας τον φάκελο με το ξενόφερτο νομοσχέδιο, με την ίδια λαχτάρα που το πιτσιρίκι σκίζει το περιτύλιγμα του δώρου που βρήκε κάτω από το Χριστουγεννιάτικο δέντρο και νομίζουμε πως έχουν χαζέψει.
Νομίζουμε πως ο λόγος που έγιναν φιλαράκια με την Μέρκελ, είναι η επιθυμία τους να γαντζωθούν στην εξουσία. Ο Λένιν είχε πει πως θα συμμαχούσε και με το διάβολο και με τη γιαγιά του εν ανάγκη. Τους βλέπουμε να κάνουν ακριβώς αυτό και αδυνατούμε να αντιληφθούμε τον λόγο που το κάνουν.
Τους κατηγορούμε πως το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η εξουσία και εκείνοι απαντούν πως η εξουσία είναι το μέσο και όχι ο σκοπός κι εμείς δεν ρωτάμε να μάθουμε ποιος είναι τέλος πάντων αυτός ο σκοπός.
Ο Αβραάμ Λίνκολν, είχε πει δωσ' μου έξι ώρες να κόψω ένα δέντρο, και θα περάσω τις πρώτες τέσσερις ακονίζοντας το τσεκούρι.
Προς το παρόν λοιπόν, ακονίζουν…
