Το σενάριο είναι τόσο παλιό που έχει πλέον περάσει στην ιστορία της μυθοπλασίας. Περιλαμβάνει μία εθνική κρίση, μία κυβέρνηση εθνικής ενότητας και δύο αυγά Τουρκίας. Εκείνο που αλλάζει είναι τα ονόματα των συμμετεχόντων σε αυτή την κυβέρνηση. Κάποτε ήταν ο Βασιλιάς που θα επέστρεφε έφιππος κραδαίνοντας το σπαθί του. Εσχάτως αναζητούνται σε ρόλο «σωτήρα» ένας Αριστερός και ένας Δεξιός. Η γενική ιδέα παραμένει πάντοτε η ίδια: Κρίση και έπειτα βουρ για τον… πατσά!
Ενδιαφέρουν αυτά τα σενάρια τον λαό; Όχι! Βγείτε έξω στον δρόμο και ρωτήστε όποιον βρείτε μπροστά σας. Θα σας αντιμετωπίσουν σαν... εξωγήινο! Οι πολίτες γνωρίζουν ότι οι κυβερνήσεις εκλέγονται από τους ίδιους και θέλουν να πιστεύουν ότι η θεσμική αυτή συμπεριφορά γίνεται αποδεκτή απ’ όλους. Δεν ενδιαφέρονται για τις ονειρώξεις άεργων πολιτικών που θα ήθελαν να βρουν έναν τρόπο για να αναπνεύσουν και πάλι τον αέρα του Μεγάρου Μαξίμου ή κάποιου άλλου Μεγάρου της εξουσίας.
Αξίζει τον κόπο; Είναι δυνατόν να περιμένει κάποιος μια εθνική κρίση για να βρει ένα παράθυρο ευκαιρίας και να επιστρέψει στα φλας της δημοσιότητας; Τι είδους διεγερτική ουσία είναι αυτή που παίρνουν όσο ασκούν εξουσία και την αναπολούν τόσο έντονα; Η εμμονή τους είναι πραγματικά αποκρουστική, απόκοσμη. Κι από μια πλευρά είναι καλό που αυτά τα σενάρια δεν αφορούν, δεν αγγίζουν τους πολλούς. Έτσι και οι πολλοί καταλάβαιναν το μέγεθος της απερισκεψίας, οι κυνικοί αυτοί άνθρωποι που βλέπουν το βράδυ τους εαυτούς τους σε ρόλο Δον Κιχώτη θα έπαιρναν αεροπορικό εισιτήριο για τον πρώτο προορισμό που θα έβρισκαν.
Μία υπεύθυνη κυβέρνηση οφείλει να αγνοήσει όλο αυτόν τον θόρυβο και να κάνει την δουλειά της. Αλίμονο αν πέσει στην παγίδα των κυριακάτικων φθηνών εκδόσεων. Η χώρα έχει ανάγκη από μία σοβαρή κυβέρνηση που θα προσπαθήσει να μεγιστοποιήσει τις αμυντικές της ικανότητες και να εξασφαλίσει με αυτό τον τρόπο την ειρήνη. Αν κάποιοι ονειρεύονται εθνικές κρίσεις και κυβερνήσεις «εθνικής ενότητας» είναι θέμα που μόνο να αποπροσανατολίσει μπορεί. Κι επιπλέον, αποτελεί μια ακόμη απόδειξη ότι η οικονομική κρίση που μας μαστίζει από το 2008 είναι πρώτα και πάνω απ' όλα πολιτισμική.
Ποιοι συμμετέχουν σε αυτό το παράλογο γαϊτανάκι του τρόμου; Τους βλέπουμε δια γυμνού οφθαλμού. Δεν ντρέπονται να σταθούν «απέναντι», ούτε και να διαλαλήσουν πόσο υπέροχοι ηγέτες θα ήταν αν ποτέ οι… συγκυρίες θα τους έδιναν αυτή την «ευκαιρία»! Σε ποιες συγκυρίες αναφέρονται, όταν ξέρουν ότι δεν έχουν την παραμικρή τύχη στην κάλπη;
Θανάσης Μαυρίδης
