Tου Γεώργιου Κ. Μπήτρου
Ο συγκεκριμένος επενδυτής, του οποίου τα μαρτύρια εξιστορώ, βρισκόταν στο τέλος του 2012 με μια καθ'' όλα νόμιμη οικοδομική άδεια στα χέρια του και με ένα εργολαβικό συμβόλαιο προκειμένου να αρχίσει την οικοδόμηση του εστιατορίου, που από 20 και πλέον χρόνια είχε προγραμματίσει και για το οποίο είχε δαπανήσει ήδη ένα μεγάλο μέρος της περιουσίας του από το 1992. Αλλά ο δήμος και οι δημόσιες υπηρεσίες της περιφέρειας συνέχισαν να επιμένουν στη διακοπή των εργασιών. Μέχρι σήμερα δεν προχώρησαν ούτε στην αναίρεση της άδειας, ούτε στην απαλλοτρίωση του οικοπέδου και φυσικά ούτε στην καταβολή του νόμιμου τιμήματος.
Εξάλλου, δέον να επισημανθεί ότι μέχρι σήμερα ο δήμος περί του οποίου πρόκειται, ουδέποτε είχε στη διάθεσή του τα αναγκαία χρήματα για την απαλλοτρίωση του οικοπέδου. Απλώς ευελπιστούν ότι κάποτε θα έχουν τα χρήματα και κερδίζουν χρόνο, χρησιμοποιώντας τη δύναμη της αυθαιρεσίας και τα παραθυράκια που η κρατική νομενκλατούρα αφήνει κατά κανόνα στους νόμους, προκειμένου τα πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα με τα οποία διαπλέκονται να μπορούν να επιβιώνουν σε βάρος της προόδου της χώρας και του κοινωνικού συνόλου το οποίο υποκρίνονται ότι υπηρετούν.
Σήμερα που γράφω, η κατάσταση αυτή συνεχίζεται και χειροτερεύει εις βάρος του Γιώργου. Γιατί τώρα βρίσκεται να οφείλει στο Δημόσιο περί τις 110.000 ευρώ, ποσό που του έχει καταλογιστεί ως ΕΝΦΙΑ επί του οικοπέδου.
Με άλλα λόγια, ενώ έχει δικαιωθεί από όλα τα δικαστήρια, οι κατά καιρούς δήμαρχοι και δημοτικά συμβούλια, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, αποστέρησαν από τον Γιώργο τη χρήση των περιουσιακών του δικαιωμάτων για περίπου τρεις δεκαετίες, και τώρα έρχεται το Δημόσιο και απαιτεί την καταβολή ενός υπέρογκου φόρου, ο οποίος δεν βρισκόταν στον προγραμματισμό του για το εστιατόριο. Εκτός των τεράστιων θεμάτων ηθικής και συνταγματικής τάξης που τίθενται, για τα οποία θα γράψω στο επόμενο άρθρο μου, αυτό που βρίσκω καταπληκτικό και επιθυμώ να θέσω υπόψη των αναγνωστών της στήλης είναι ότι ελεγμένα η περιπέτεια του Γιώργου δεν αποτελεί εξαίρεση στη χώρα μας. Αποτελεί τον κανόνα. Γι' αυτό η επενδυτική απραξία από τους πολλούς μικρούς γηγενείς επενδυτές που η χώρα έχει πρωταρχική ανάγκη θα συνεχιστεί.
Είμαι βέβαιος ότι θα έλθουν κάποιες μεγάλες επενδύσεις που θα έχουν εκ των προτέρων εξασφαλισμένη υψηλή απόδοση. Αλλά η ανάπτυξη δεν θα προκύψει απ' αυτές. Η ανάπτυξη θα έλθει όταν πολλοί μικροί επενδυτές, όπως ο Γιώργος, πειστούν και αναλάβουν τους μεγάλους κινδύνους που πηγάζουν από το ίδιο το κράτος μας και τους λειτουργούς του.
