Το δίχως άλλο ζήσαμε μια εφιαλτική χρονιά. Έχουμε κάθε δικαίωμα να απαιτήσουμε μια καλύτερη επόμενη. Δεν πεθάναμε, θα πείτε, για να γράφουμε ή να διαβάζουμε αυτές τις γραμμές. Ναι κι αυτό από μόνο του είναι τελικά το πιο σημαντικό, ας μην υποτιμούμε το γεγονός ότι θα δούμε την αυγή του 2021. Πολλοί δεν τα κατάφεραν και θα λείπουν απ’ τα ολιγομελή γιορτινά τραπέζια μας. Έχουμε ήδη μια νίκη λοιπόν να θυμόμαστε από το φρικτό 2020.
Καλύτεροι άνθρωποι δεν θα γίνουμε, σας το υπογράφω. Οι δοκιμασίες δεν ομορφαίνουν τις ψυχές κι ας λένε οι λογοτέχνες. Υπερτονίζουν αυτό που ήδη είναι ο καθένας μας, οι καλοί γίνονται καλύτεροι και οι κακοί πιο καθάρματα. Ρίξτε μια ματιά στα social media και πείτε μου αν αυτός ο τραγικός χρόνος άφησε κάποιο θετικό και ελπιδοφόρο αποτύπωμα στην συμπεριφορά μας. Τρέχει το βιτριόλι σαν ποτάμι.
Το 2021 λογικά θα είναι καλύτερο από το 2020. Ενδέχεται να αποδειχθεί και πολύ καλύτερο, απλώς κρατάω πισινή διότι αν έμαθα κάτι την τελευταία δεκαετία είναι πως οι ελπίδες υπάρχουν για να διαψεύδονται. Βαθιά εντός μου ελπίζω σε μια χρονιά με υγεία για όλους και με άνοδο της μέσης ευημερίας. Και εύχομαι μια χρονιά που θα αφήσει πίσω σαν ξεχασμένο εφιάλτη όσα ζούμε σήμερα. Κρατώ όμως την ανάσα μου και δεν εκστομίζω καν την ευχή μου, τόσο πολύ έχω φοβηθεί από την απρόσμενη πλευρά της ύπαρξης μας.
Ναι, από βδομάδα θα είμαστε όλοι πάλι εδώ, για τις πολιτικές μας αναλύσεις, για τις οικονομικές μας προβλέψεις, για τις ιδεολογικές μας μάχες. Δεν μπορούμε να κάνουμε κι αλλιώς, αυτή άλλωστε είναι η περίφημη κανονικότητα που τόσο επιθυμήσαμε φέτος. Αλλά αυτό το διήμερο, την τελευταία μέρα του παλιού χρόνου και την πρώτη του καινούριου, θα την περάσω μέσα σε βαθιά εσωτερική σιωπή. Σα να κάνω ένα ατομικό μνημόσυνο για τα περασμένα, σα να κάνω μια ευλαβική σπονδή για καλύτερα μελλούμενα. Σας το συστήνω, το χουμε ανάγκη. Χρόνια πολλά και καλύτερα, σε όλους σας.
