Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Με αριθμούς 2008, οι εργαζόμενοι στον δημόσιο τομέα, στο σύνολό τους – στενού και ευρύτερου, μόνιμοι, με σύμβαση ορισμένου και αορίστου χρόνου, με σχέση ιδιωτικού και δημοσίου δικαίου, σε θέσεις οργανικές και μη, σε Υπουργεία, ΔΕΚΟ, ΟΤΑ, δημόσιες υπηρεσίες, σχολεία, νοσοκομεία, κλπ ήταν 1.022.000, σε σύνολο 4.582.000 εργαζόμενων Ελλήνων (1 στους 4 ή αλλιώς, περίπου το 25%)! Από τότε, η μείωση αφορά, μόνο τον στενό δημόσιο τομέα. Στους υπόλοιπους, έχει απλά σταματήσει η ραγδαία αύξηση.
Η ελληνική κοινωνία βίωσε δύο μεγάλους πολιτικούς σταθμούς στην πρόσφατη ιστορία της που θα έπρεπε να την απογειώσουν. Πρώτα, την αλλαγή πολιτεύματος το 1974 και στην συνέχεια, την ένταξη στην ΕΟΚ, το 1980. Δυστυχώς, όμως, αντί να εκμεταλλευτεί τις συγκυρίες, λειτούργησε με αυτοκτονικά σύνδρομα, απωθώντας όλες τις δημιουργικές τις δυνάμεις ή εγκλωβίζοντάς τες σε έναν αρρωστημένο κρατισμό.
Τώρα πια, που μπορούμε να δούμε τα πράγματα από απόσταση, διακρίνουμε την δράση των «εγκληματικών οργανώσεων» που διαιώνισαν το «κρατικό παιδομάζωμα» σε όλη την διάρκεια της Μεταπολίτευσης.
Και προσέξτε γιατί το «έγκλημα» δεν είναι υπερβολή: Σε μια κοινωνία, όπου ο πληθυσμός της, είχε αρχίσει να ξεφεύγει από τα θλιβερά ποσοστά του αναλφαβητισμού, να αστικοποιείται και να επικοινωνεί με τον υπόλοιπο δυτικό κόσμο, η μόρφωση συνδέθηκε εξαρχής, με τον κρατισμό! Κάθε νέος άνθρωπος που έμπαινε στο πανεπιστήμιο είχε μόνο δύο επιλογές: ή να διοριστεί στο Δημόσιο ή να φύγει στο εξωτερικό. Κι αυτή η κατάσταση εμπεδώθηκε τόσο πολύ στην συνείδηση κάθε ελληνικής οικογένειας που, όταν σήμερα μιλάμε για brain drain, εννοούμε κυρίως την αδυναμία του Δημοσίου να απορροφήσει τα δυνατά μυαλά των νέων και όχι την έλλειψη επιχειρηματικότητας…
Μ΄αυτό το αρρωστημένο σκηνικό, πορευτήκαμε για τέσσερις δεκαετίες, χωρίς να πάρουμε χαμπάρι μια μεγάλη αλήθεια: Tο μεν «κρατικό παιδομάζωμα» έκανε «γενίτσαρους» τους ικανούς Έλληνες και η φυγή στο εξωτερικό, σπαταλούσε με εξωφρενικό τρόπο, τις τεράστιες υπεραξίες, που πιστώνονταν σε ξένα ΑΕΠ και όχι στο δικό μας.
Ταυτόχρονα, κανένα κόμμα – ούτε η ΝΔ- δεν μπόρεσε να αντισταθεί. Ακόμα και η εκλογή του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, το 1990, δεν ήταν αποτέλεσμα της απαίτησης της κοινωνίας για φιλελεύθερες πολιτικές αλλά αγανάκτηση για τα σκάνδαλα του ΠΑΣΟΚ. Και γι αυτό το λόγο δεν μπόρεσε να πείσει, στην τριετία, για την αναγκαιότητα φιλελευθεροποίησης της οικονομίας.
Αντίθετα, το μένος εναντίον κάθε φιλελεύθερου ήταν τέτοιο, που καταλήξαμε, να αποδίδουμε την σημερινή κρίση στον «νεοφιλελευθερισμό», ενώ η χώρα «μεγαλούργησε» στην απάτη, για δεκαετίες, με ένα πρωτοφανή κρατισμό! Θα έλεγε κανείς πως οι φιλελεύθεροι υπέστησαν ένα είδος «γενοκτονίας» από τους μηχανισμούς όλων των κομμάτων. Μόνο η ΝΔ θα μπορούσε να υπερασπίσει τα αστικά στρώματα που διψούσαν για εξωστρέφεια αλλά δεν το έκανε. Όταν μάλιστα έχασε τις εκλογές του ΄96, από τον φόβο της διάσπασης, έφερε στην ηγεσία της, έναν ακόμα κρατιστή, περιθωριοποιώντας τους φιλελεύθερους της παράταξης.
Το αποτέλεσμα το βλέπουμε σήμερα. Το μόνο που κατάφερε το πολιτικό σύστημα, τόσα χρόνια, από δειλία, είναι να φέρει στην εξουσία τα «τέρατα» που ξέφυγαν από τα εργαστήριά του, για να διαχειριστούν με τον χειρότερο τρόπο, την χρεοκοπία του.
Από δω και πέρα, μόνο μια λύση υπάρχει. Με ένα νέο σύνθημα «Ανόρθωσης», να εμπεδωθεί στην συνείδηση της κοινής γνώμης ότι οι φιλελεύθερες αστικές δημοκρατίες είναι αυτές που κυβερνούν τον δυτικό κόσμο και όχι «σοβιετικά» καθεστώτα με δυτικά συντάγματα.
Θα πρέπει να εξηγήσουμε στον κόσμο ότι η συκοφαντία του φιλελευθερισμού ήταν ένα συντονισμένο σχέδιο εξαπάτησης της κοινωνίας και πως μόνο με εξωστρέφεια και δημιουργία, θα παράγουμε και πάλι, πλούτο.
Αν δεν το κάνουμε με δυναμισμό και επιμονή, η χώρα, ακόμα κι αν περάσει ένα διάλειμμα κανονικότητας, θα περιπέσει και πάλι στον σηπτικό «αυτισμό» της και στην εξοντωτική της αδράνεια…
