Του Κώστα Σοφούλη
Το παζάρι είναι δομικό στοιχείο της τουρκικής κουλτούρας. Η λογική του είναι δύσκολο να γίνει κατανοητή από τον δυτικό ορθολογισμό και την δυτική κουλτούρα του ήθους της αγοράς. Εμείς, όταν θέλουμε να πάρουμε κάτι από τον συναλλασσόμενο μαζί μας, ξεκινάμε από ένα δικό μας υπολογισμό του ανταλλάγματος που συμβιβάζεται με τους ηθικούς κανόνες της δίκαιης τιμής και κάνουμε την πρώτη προσφορά μας για να ξεκινήσει η διαπραγμάτευση. Αν δημιουργήσουμε τεχνητή πίεση στον συναλλασσόμενο για να τον υποχρεώσουμε εκ των πραγμάτων να βρεθεί σε αδύναμη θέση κατά παράβαση ηθικού κανόνα, τότε μιλάμε για εκβιασμό και όχι για συναλλαγή.
Στην τούρκικη κουλτούρα, απομεινάρι ίσως της αυτοκρατορικής ωμής βίας, το παζάρι είτε αρχίζει με μια οφθαλμοφανώς παράλογη πρόταση είτε προηγείται αυτού μια πράξη ωμής βίας που καθιστά ακόμη και την παράλογη πρόταση «δελεαστική» από τον συναλλασσόμενο προκειμένου να μη χάσει περισσότερα από όσο ήδη έχει χάσει.
Στη πρώτη περίπτωση, σκοπός είναι η μεγιστοποίηση του πεδίου διαπραγμάτευσης ώστε να αφήνει περιθώρια καταδολίευσης του συναλλασσόμενου (να τον πιάσουμε κότσο) ενώ στη δεύτερη περίπτωση ο εξαναγκασμός δια της βίας δεν παραβιάζει κανενός είδους ηθικό φραγμό στα πλαίσια της τουρκικής ηθικής.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στη Metarithmisi.gr
