Του Κώστα Κούρκουλου
Οι «μαινόμενοι πατριώτες» - όπως αποκαλούσε ο παππούς Πάγκαλος τους εμπόρους του πατριωτισμού - ήταν πάντοτε αυτοί που, με όρους ψυχοπαθητικού ανορθολογισμού, προκάλεσαν τις λεγόμενες «εθνικές τραγωδίες».
Πρώτη τους επιτυχία, η «εθνική τραγωδία» του 1897.
Με το που πέρασαν δύο δεκαετίες, οι ίδιοι και οι επίγονοί τους, προκαλούν τη δεύτερη τραγωδία: Με σημαία το μαγικό, «ψωμί, ελιά και Κώτσο βασιλιά» και το θριαμβικό «έτσι το θέλαμε και τον εφέραμε», επαναφέρουν τον βασιλιά, αρνούμενοι να δουν ότι μαζί φέρνουν «πακέτο» και τη Μικρασιατική καταστροφή.
Μόλις η χώρα άρχισε να ψηλαφεί τη νεωτερικότητα, επιβάλλουν πατριωτικά δικτατορία. Σκοπός τους, να την καθηλώσουν στην Ανατολή, ώστε να την κρατήσουν μακριά από τις επικίνδυνες δοξασίες του δυτικού διαφωτισμού, που έφερνε η «Ελληνική άνοιξη» της δεκαετίας του ''60.
H τελευταία μεγάλη «πατριωτική» τους πράξη, το πραξικόπημα της Κύπρου, που έφερε και τη διχοτόμηση του νησιού.
Έτσι, με τη σειρά των διαδοχικών καταστροφικών εκδηλώσεων του λεγόμενου υπερπατριωτισμού, επιβεβαιώνουμε συνεχώς, ότι δεν υπάρχει συλλογική ιστορική μνήμη, ώστε να μαθαίνουμε από το παρελθόν.
Ή, για να παραφράσουμε τη ρήση των μεγάλων προφητών, αν κάτι διδάσκει και εδώ η ιστορία, είναι ότι δεν διδάσκει τίποτε απολύτως! Γι' αυτό και η εμμονή μας στην «εθνική παράνοια», που δίνει την εντύπωση «μιας μοίρας που μας καταδιώκει, ενός δαιμονικού χαρακτήρα των βιωμάτων μας».
Και σήμερα, οι πολιτικοί απόγονοι των υπερπατριωτών καταστροφέων της χώρας, μας καλούν σε νέους «αγώνες», ακόμη και σε συλλαλητήρια, για να μη λυθεί το «Μακεδονικό»!
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στη Metarithmisi.gr.