Του Κώστα Κούρκουλου
Θα ξεκινήσουμε με τα αυτονόητα: Η σύγχρονη Ελλάδα, λόγω της ιστορικής της καθυστέρησης, δεν διέθετε τις κοινωνικές πραγματικότητες της Δύσης. Όπως λοιπόν είχε επισημάνει η Μιμίκα Κρανάκη («Διαβάζοντας τον Φρόιντ», εκδόσεις «Εστία»), συνέπεια αυτής της απουσίας, είναι το εξής παράδοξο: Η εισαγωγή στη χώρα μας, δίκην «νεοαποικιακού ιδιώματος», εξωτικών εννοιών και γλωσσικών όρων, που δεν αντιστοιχούν σε εγχώριες πραγματικότητες. Και, ως χαρακτηριστική περίπτωση, είχε επισημάνει την «εισαγωγή» του μαρξιστικού όρου «βιομηχανικό προλεταριάτο», προτού αυτό υπάρξει, αφού δεν υπήρχε καν βιομηχανία.
Και αυτό έγινε γιατί η εγχώρια μαρξογενής αριστερά, προκειμένου να επιβεβαιωθεί η θεωρία, είχε ανάγκη από το βιομηχανικό προλεταριάτο, ως δήθεν «ιστορικό υποκείμενο». Ελλείψει λοιπόν τέτοιου «υποκειμένου», έπρεπε να εφευρεθεί το υποκατάστατό του.
Και το υποκατάστατο εφευρέθηκε. Είναι οι σιτιζόμενοι στο δημόσιο (στενό και ευρύτερο) οι οποίοι, στις φαντασιώσεις της δικής μας αριστεράς, έλαβαν τη θέση του υποκειμένου για την κοινωνική αλλαγή. Ενώ αυτό ήταν αδύνατον να συμβεί, κατά τον ίδιο τον Μαρξ. Διότι, όπως με σαφήνεια εξήγησε, η δημοσιοϋπαλληλική γραφειοκρατία είναι μία «τεχνητή κάστα» ή ακόμη χειρότερα, ένα «…φρικιαστικό παρασιτικό σώμα, που τυλίγεται σα δίχτυ στο σώμα της …κοινωνίας και φράζει όλους τους πόρους της». Το οποίο είναι αναγκαστικά ένα συντηρητικό κοινωνικό στρώμα, αφού γι' αυτό «…η διατήρηση του καθεστώτος… είναι ζήτημα καθημερινού ψωμιού» («18η Μπρυμέρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη»).
Αυτό ακριβώς προσέδωσε στο πολιτικό μας θέατρο, παρανοϊκά χαρακτηριστικά. Διότι, προκειμένου η αριστερά να προστατεύσει τα συμφέροντα της κρατικής γραφειοκρατίας, την οποία, ελλείψει βιομηχανικού προλεταριάτου, υιοθέτησε ως υποκατάστατη κοινωνική της βάση, είναι αναγκασμένη να δίνει τον υπέρ πάντων αγώνα για να μην αλλάξει τίποτε στη χώρα. Έτσι επέβαλλε την συντήρηση - εδώ είναι η παράνοια - εν ονόματι της «προόδου» και της «αλλαγής»!!!
Είναι η συνθήκη που επέτρεψε να μεθοδευτεί η μεγαλύτερη πανουργία στην πρόσφατη ιστορία μας. Όταν, προκειμένου να μην αλλάξει τίποτε στη χώρα, η ριζοσπαστική αριστερά, σε συντονισμό με την ομόλογή της ακροδεξιά, πρότειναν το παρελθόν ως μέλλον, παγώνοντας τη χώρα στην ακινησία.
Έλα όμως που και αυτή η πραγματικότητα δεν είναι μονοδιάστατη, όπως την φαντάστηκαν. Διότι υπάρχουν και οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα. Και όχι μόνον, αλλά προέκυψαν ακόμη και κάποιοι μεταλλωρύχοι!
Όλοι αυτοί λοιπόν οι παρείσακτοι, τους «χαλάνε τον ύπνο». Αφού παρεμβάλλονται στην σχέση τους με την κρατική γραφειοκρατία.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στο Metarithmisi.gr
