Του Κώστα Κούρκουλου
Κάναμε λάθος με την Μποφίλιου. Γιατί, αντί να την αντιμετωπίσουμε με την ίδια τρυφερότητα ή έστω με το ίδιο χιούμορ, που θα αντιμετωπίζαμε τα δικά μας παιδιά στην κάθε «χαριτωμενιά» τους, πέσαμε να τη φάμε!
Ενώ τι είπε το κορίτσι; Τις ίδιες ανοησίες που λέγαμε πολλοί από εμάς, στην ηλικία της! Και για να είμαστε δίκαιοι, στην ηλικία της οι περισσότεροι, ιδίως όσοι απαιτούμε σήμερα πολιτική σοβαρότητα από αυτήν, εκσφενδονίζαμε μεγαλύτερες ακόμη αγριότητες.
Να θυμίσω; Κάποιοι από εμάς δεν είμαστε, που στις ταβέρνες τα βράδια, μιλάγαμε για την απελευθέρωση από την εργασία, την στιγμή που οι σερβιτόροι ιδροκοπούσαν για να μας σερβίρουν; Και κάποιοι, πιο «προχωρημένοι», δεν προβλέπαμε – μέσα στη μιζέρια μας – ακόμη και την κατάργηση της τέχνης, επειδή σε λίγο, στον «παράδεισο» του σοσιαλισμού που υποχρεωτικά θα στριμώχναμε τους πάντες, η ίδια η ζωή θα γινόταν τέχνη;
Και ύστερα, μιλάγαμε για την εξέγερση της Κροστάνδης. Χωρίς να πολυσυζητάμε όμως, ότι την σφαγή που ακολούθησε, την διηύθυνε ο Τρότσκι. Και χωρίς να καταλαβαίνουμε, μέσα στην αφασία μας, το χειρότερο: Πως αν ο Τρότσκι στη συνέχεια υπερίσχυε του Στάλιν, η μόνη διαφορά είναι ότι τα Γκουλάκ, θα έρχονταν νωρίτερα. Αφού ο Τρότσκι είχε εισηγηθεί την δημιουργία στρατοπέδων συγκέντρωσης από το 1920 (9ο συνέδριο), για να κλείνουν σ' αυτά όσους εργάτες, δεν άντεχαν την κοινωνία - στρατόπεδο, που πρότεινε!
Και άκουγαν με απορία οι σερβιτόροι τις «σοφίες» μας. Που τελικά δεν ήταν τίποτε άλλο, παρά οι φαντασιώσεις μας. Τα «φαντάσματα του καιρού μας», που θα 'λεγε και ο Ν. Σεβαστάκης.
Και αφού τέλειωνε η κουβέντα, τραγουδούσαμε. Εδώ όμως είναι το κρίσιμο σημείο: Όσο ωραία και αν τραγουδούσαμε, όσο και αν τραγουδούσε όλη η ταβέρνα μαζί μας, ποτέ δεν διανοήθηκε κάποιος σερβιτόρος – διότι μην ξεχνάμε, οι σερβιτόροι της ταβέρνας ήταν το ακροατήριό μας σε όλα - πως όποιος είχε καλή φωνή, είχε και πολιτική σκέψη.
Άσε που και έξω από τις ταβέρνες, στην κοινωνία δηλαδή, κανείς δεν θεωρούσε ότι από μόνη της η ικανότητά σου να τραγουδάς, σε έκανε σκεπτόμενο. Γι' αυτό και κανείς δημοσιογράφος δεν σκέφτηκε ή κανένα ΜΜΕ δεν μεθόδευσε, να μας παγιδεύσουν σε συνεντεύξεις, όπου θα κοινολογούσαμε τις μπαρούφες μας ως σοφίες, μόνο και μόνο επειδή τραγουδούσαμε.
Κι αυτό γιατί μπορεί και τότε να είχε όλα τα κακά ο τύπος. Δεν υπήρχε όμως η σημερινή έκπτωση. Αφού οι έμποροι της μπαρούφας δημοσιογράφοι εντοπίζονταν «άμα τη εμφανίσει» και απωθούνταν στο περιθώριο.
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο Metarithmisi.gr
