Του Σάκη Μουμτζή
Ο κορμός της Νέας Δημοκρατίας, έχει αποδειχθεί ιστορικά, πως παραμένει πιστός στον εκάστοτε αρχηγό του. Η βάση του κόμματος έχει μιαν ιδιαίτερη ευαισθησία στην κομματική νομιμότητα. Έτσι, έχει αγκαλιάσει με εμπιστοσύνη και αφοσίωση όλους τους εκλεγμένους αρχηγούς του κόμματος.
Ιδιαίτερα τον Κώστα Καραμανλή και λόγω του ονόματος του και λόγω ενός επικοινωνιακού χαρίσματος που διέθετε και εξακολουθεί να διαθέτει.
Η βάση όμως όλων των κομμάτων, και της Νέας Δημοκρατίας, θέλει να βλέπει τους ηγέτες της να βγαίνουν μπροστά στις δύσκολες στιγμές. Να αγωνίζονται, να ματώνουν, να πέφτουν και να σηκώνονται υπερασπιζόμενοι τις αρχές και τις αξίες των παρατάξεων τους.
Ο Κώστας Καραμανλής δεν το έκανε αυτό. Δεν βγήκε μπροστά να υπερασπιστεί την διακυβέρνηση του. Δεν στήριξε μια πολιτική που δεν είχε μόνον αρνητικά.
Είχε σημαντικές ιδιωτικοποιήσεις, παρά το αρνητικό κλίμα εκείνης της εποχής. Αυτό που σήμερα θεωρούμε αυτονόητο, τότε ήταν προς κατάκτηση. Είχε στο ενεργητικό του το Βουκουρέστι.
Το γεγονός πως τα αρνητικά –κυρίως της περιόδου 2007-2009—ήταν σημαντικά περισσότερα από τα θετικά, αυτό δεν δικαιολογεί την σιωπή του Κώστα Καραμανλή.
Πάντα οι ηγέτες βάζουν πάνω από το προσωπικό τους συμφέρον, το συμφέρον της πατρίδος τους και της παράταξης.
Είναι δε τραγικό λάθος όταν ταυτίζουν το προσωπικό τους συμφέρον με το εθνικό.
Βέβαια, η υπεράσπιση των πολιτικών πεπραγμένων του θα είχε για τον Κώστα Καραμανλή ένα προσωπικό κόστος. Θα βρισκόταν στο στόχαστρο των πολιτικών του αντιπάλων, εμπλεκόμενος έτσι σε μια κομματική αντιπαράθεση.
Αυτό όμως ήταν κάτι επιβεβλημένο. Ήταν πρώην πρωθυπουργός.
Επεδίωξε την υστεροφημία του; πιθανόν. Είναι ανθρώπινο όλοι οι πολιτικοί ηγέτες να επιδιώκουν να αφήσουν ένα καθαρό όνομα στην Ιστορία.
Είναι ευνόητο και αυταπόδεικτο, πως την υστεροφημία την επιθυμούν όσοι έχουν σκοπό να εγκαταλείψουν την πολιτική. Γιατί υστεροφημία και ενεργός πολιτική δράση, δεν νοούνται ταυτοχρόνως.
Εκείνο όμως που προκάλεσε μιαν απογοήτευση στην βάση της Νέας Δημοκρατίας ήταν η παρατεταμένη επί 54 μήνες σιωπή του. Όσοι τον στήριξαν και τον ψήφισαν περίμεναν να βγει και με τον αντιπολιτευτικό του λόγο να στηρίξει την προσπάθεια του κόμματος-- του οποίου είχε διατελέσει αρχηγός - να εκδιώξει τους τυχοδιώκτες από την εξουσία. Αυτήν την σιωπή δεν την συγχώρεσε η συντριπτική πλειοψηφία της βάσης του κόμματος.
Άλλωστε, όταν ένας πολιτικός δεν μιλά, ξεχνιέται.
Αίφνης ο Κώστας Καραμανλής επανεμφανίσθηκε στο πολιτικό προσκήνιο, εν όψει της διαφαινόμενης νίκης της Νέας Δημοκρατίας τόσο στις ευρωεκλογές όσο και στις εθνικές εκλογές.
Και προχθές, με κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, ξαναμίλησε στην Θεσσαλονίκη. Και καλά έκανε. Ο Κώστας Καραμανλής δεν εγκαλείται για τις ομιλίες του, αλλά για την σιωπή του.
Για την σιωπή του στα δύσκολα. Στα εύκολα όλοι ξέρουν να μιλούν.
