Του Αντώνη Πανούτσου
H απόσταση από το ξενοδοχείο στην Αττάλεια δεν πρέπει να είναι πάνω από 35 χιλιόμετρα. Η Αττάλεια όμως μοιάζει πιο μακρινή από το Πεκίνο.
Όταν σήμερα το πρωί ρώτησα στο desk της Turkish Airlines στην reception πως μπορώ να πάω στην παλιά πόλη της Άλλη Αττάλειας η πρώτη αντίδραση ήταν η απορία. Ήταν φανερό ότι κανένας άλλος δεν είχε μέχρι εκείνη την στιγμή ρωτήσει. Η δεύτερη αντίδραση ήταν να με συνοδεύσουν στην reception να ρωτήσουμε. Όχι δεν υπήρχε shuttle bus του ξενοδοχείου για να μας πάει. Όχι ο receptionist δεν ήξερε κανένα δημόσιο λεωφορείο να πηγαίνει στην πόλη. Και ναι ο receptionist ήξερε ότι μπορεί να με πάει ταξί. Πόσο έκανε; Ακριβά. Πόσο ακριβά; Για να μάθουμε ο receptionist πήρε τηλέφωνο έναν ταξιτζή. Έκανε 50 ευρώ να πάω. Και 50 για να γυρίσω - ναι δεν σκόπευα να ξεκινήσω μια νέα ζωή στην Αττάλεια - το συνολάκι πήγαινε στα 100. Κομμάτι ακριβά αλλά όλα έχουν μια εξήγηση. Το resort complex στην περιοχή είναι μια απομίμηση του Las Vegas.
Είχα την υποψία στην διαδρομή από το αεροδρόμιο στο ξενοδοχείο. Κάποια στιγμή το σκοτάδι δίνει την θέση του σε μια θάλασσα από νέον φώτα. Μια τουρκική εκδοχή του strip του Las Vegas. Χωρίς τις ταμπέλες με καουμπόισες να κλείνουν το μάτι αλλά με τα τυπικά garish χρώματα των καταρρακτών του νέον. Το καταλαβαίνεις και από τον τρόπο που λειτουργούν τα ξενοδοχεία που ο φιλοξενούμενος πρέπει να τα έχει όλα ή τουλάχιστον μια μικρογραφία τους.
Μην έχοντας τι να κάνω ξεκίνησα να παρακολουθώ τον πρώτο γύρο του Turkish Airlines Open από νωρίς. Στην μέση της 17 τρύπας στεκόταν ένας marshal. Άγγλος, μέλος της καθόλου ευκαταφρόνητης αγγλικής μειονότητας που ζει στην περιοχή, μακριά από την αγγλική βροχή. Περιμένοντας την πρώτη ομάδα να εμφανιστεί πιάσαμε κουβέντα. Ναι τα λεφτά του ταξί του φάνηκαν και αυτού πολλά. Αλλά και ο ίδιος πρώτη φορά το άκουγε. Του έφτανε το σπίτι που είχε και τα 23 γήπεδα του γκολφ που έχει η περιοχή. Αντί όμως για την Αττάλεια γιατί να μην πάω στο Μπέλεκ; Έβγαλε το κινητό για να μου δείξει φωτογραφίες. Δεν ήταν υπέροχο; Όπως μου εξήγησε είχε φτιαχτεί σαν μια αναπαράσταση της Βενετίας - Palazzo Ducale and all - στην Νότια Τουρκία. Τέτοια αμερικανιά ακόμα και για μένα ήταν πάρα πολύ.
Παρακολούθησα τον πρώτο γύρο του Open προσευχόμενος ο Θεός να φυλάει από κάτι τέτοιο το Ελληνικό. Ανάμεσα στο kitch και την αναβλητικότητα δώσε μου κάθε μέρα την δεύτερη. Ειδικά με την κυβέρνηση που έχουμε σήμερα, που το πολύ που μπορεί να φτάσει είναι στο Κορυσχάδες by the sea.
