Το τρομοκρατικό χτύπημα στον Λουκά Παπαδήμο δεν είναι πρωτόγνωρο. Είναι απλώς «πετυχημένο». Γιατί όλα τα άλλα που επιχειρήθηκαν εδώ 6 χρόνια με τον ίδιο τρόπο, με πολλούς άλλους στόχους, απέτυχαν. Το ερώτημα, όμως, που χρειάζεται να σκεφτεί η κοινωνία δεν είναι γιατί χτυπάνε οι τρομοκράτες. Αλλά, τι τους γέννησε. Και σ'' αυτό η απάντηση είναι αμείλικτη: Το υπάρχον κομματικό σύστημα.
Το ερώτημα δεν είναι τι έκανε ο Λουκάς Παπαδήμος και έγινε στόχος. Το ερώτημα είναι τι έκανε το πολιτικό σύστημα και έγινε στόχος ο Λ. Παπαδήμος. Αν το πολιτικό σύστημα, η διανόηση και η κοινωνία δεν ορθώσουν αυτό το ερώτημα και αν δεν έχουν το θάρρος να απαντήσουν σ'' αυτό το ερώτημα τότε η τρομοκρατία θα κερδίζει έδαφος και η Δημοκρατία θα χάνει.
Επειδή η τρομοκρατία, όπως και όλοι οι οργανισμοί, δεν γεννήθηκε από το πουθενά. Γεννήθηκε από την κακοποίηση και την απαξίωση της κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας εδώ και 43 χρόνια. Μιας Δημοκρατίας, που παλινορθώθηκε το 1974 μετά από μια 7χρονη δικτατορία, αλλά δεν παλινορθώθηκε σε βάσεις δικαιοσύνης και συμφιλίωσης. Ούτε σε βάσεις ευνομίας και πατριωτικής συνείδησης.
Η περίφημη αποχουντοποίηση δεν τολμήθηκε από τη μεταπολιτευτική κυβέρνηση εθνικής ενότητας, παρ όλο που σ'' αυτήν μετείχαν προσωπικότητες του αντιδικτατορικού αγώνα που είχαν παίξει το κεφαλάκι τους κορώνα γράμματα.
Και δεν τολμήθηκε από την Καραμανλική κυβέρνηση, που από τη μία πλευρά έδωσε χάρη στους πρωταγωνιστές του πραξικοπήματος, που δεν εκτελέστηκαν όπως καταδικάστηκαν, και από την άλλη αμνήστευσε σχεδόν όλους τους χουντικούς σε όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής.
Το αποτέλεσμα ήταν τραγικό. Γιατί από τις δύο αυτές κινήσεις ένα πολύ μεγάλο κομμάτι του λαού αισθάνθηκε ότι ένα αόρατο χέρι κάλυψε εγκληματίες κατά της Δημοκρατίας. Και ήταν τραγικό γιατί η Δημοκρατία δεν στράφηκε, όπως όφειλε, εναντίον των βιαστών της.
Ο δικηγόρος Αλέξανδρος Λυκουρέζος έκανε μήνυση και δικάστηκαν οι δικτάτορες! Όχι η Δημοκρατία! Και ο πατέρας του Διομήδη Κομνηνού, που σκοτώθηκε στο Πολυτεχνείο, μήνυσε τους υπεύθυνους για τη δολοφονία του γιού του και έγινε η δίκη του Πολυτεχνείου. Όχι η ελληνική Δημοκρατία. Τέλος, οι συγγενείς και οι βασανισμένοι του Μίνη, του Οπρόπουλου, του Μουστακλή και άλλοι μήνυσαν τους βασανιστές και έγινε η δίκη των βασανιστών. Όχι η Δημοκρατία!
Και όταν τέλειωσαν όλα αυτά, η Δημοκρατία άφησε τους βιαστές της να μακροημερεύσουν και μερικούς να απολαύσουν την ελευθερία αμετανόητοι και προκλητικοί. Άφησε τους δολοφόνους της νεολαίας της στο Πολυτεχνείο να ζήσουν, παρά τις καταδίκες τους. Και άφησε τους βασανιστές εκείνων που την υπερασπίστηκαν να πέσουν στα μαλακά και αρκετούς να κυκλοφορούν και ελεύθεροι! Έχοντας κάνει φρικαλεότητες στους βασιλόφρονες και τους δημοκράτες του κινήματος του ναυτικού, μέχρι τους δημοκρατικούς κεντρώους αξιωματικούς και τους αριστερούς αγωνιστές της παρανομίας.
Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, που αυτή η Δημοκρατία γέννησε τότε τη 17 Νοέμβρη και ουσιαστικά δικαίωσε τον ΕΛΑ!
Δεν είναι τυχαίο που αυτή η Δημοκρατία, ουσιαστικά ρίχνοντας στα μαλακά τους πρωταίτιους του βιασμού της, ευθύνεται για το αίσθημα δικαιοσύνης που γεννήθηκε σε ένα πολύ μεγάλο κομμάτι του ελληνικού λαού όταν η 17 Νοέμβρη εκτέλεσε τον σταθμάρχη της CIA Γουέλτς.
Δεν είναι τυχαίο που ένα πολύ μεγάλο κομμάτι του λαού υποδέχτηκε με αίσθημα δικαίωσης τις εκτελέσεις των βασανιστών Μάλιου και Μπάμπαλη από τη 17 Νοέμβρη και την 1η Μάη.
Δεν είναι τυχαίο, που η λεγόμενη αποχουντοποίηση στα πανεπιστήμια έγινε βίαια από φοιτητές που δεν ανέχονταν να βλέπουν στις έδρες και στις πρυτανείες εκείνους τους πανεπιστημιακούς που χειροκροτούσαν τον Παπαδόπουλο για μια καρέκλα. Έγινε βίαια με αυτοδικίες επειδή η Δημοκρατία αρνήθηκε να κάνει το καθήκον της και να τιμωρήσει με κανονικότητα εκείνους από τους επίορκους που τη βίασαν. Αφήνοντας έτσι χώρο στην αυτοδικία και την αναρχία.
Έτσι γεννήθηκε ο μύθος του αντάρτη τιμωρού στην ελληνική κοινωνία στα τέλη του '70 και το '80. Έτσι στις δημοσκοπήσεις τότε η 17 Νοέμβρη απολάμβανε της αποδοχής τεράστιου ποσοστού της κοινωνίας, μέχρι σημείου να θεωρεί η ίδια η οργάνωση ότι είχε «λαϊκή εντολή»!
Επιστέγασμα σ'' όλα αυτά ήταν η σφοδρότητα, με την οποία η αστυνομία αντιμετώπιζε απλές διαδηλώσεις, διαλύοντας από την πρωτοφανή σε όγκο παλλαϊκή πορεία της επετείου της 21ης Απριλίου του 1975, όπου συμμετείχαν για πρώτη φορά υπερκομματικά εκατοντάδες χιλιάδες γυναικόπαιδα, για τρία αυγά που πετάχτηκαν στην αμερικανική πρεσβεία (!), μέχρι τις επόμενες του Πολυτεχνείου, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν νέοι άνθρωποι αναίτια, ο Κουμής, η Κανελλοπούλου, ο Καλτεζάς. Χωρίς να έχουν ακόμα γεννηθεί οι μπαχαλάκηδες.
Η εποχή της κομματοκρατίας
Έτσι γεννήθηκε η νέα σύγκρουση του κράτους με όσους ονειρεύονταν μια Δημοκρατία όταν θα έπεφτε η δικτατορία και όχι ένα νέο αυταρχικό κράτος, που κάλυπτε, εκτός των άλλων, και τούς χουντικούς πολιτικούς υπαλλήλους και μηχανισμούς και νοοτροπίες, λες και δεν πέρασε μια μέρα.
Έτσι οι βόμβες του ΕΛΑ στις εφορίες και σε δικαστές δεν καταδικάζονταν στα γκάλοπ από ένα μεγάλο πλήθος πολιτών σαν τρομοκρατία, αλλά γίνονταν δεκτές με αισθήματα δικαίωσης αδικημένων ή τύχαιναν αδιάφορης υποδοχής.
Ήταν λοιπόν η κοινοβουλευτική Δημοκρατία που ήταν απούσα εκεί και όπου έπρεπε για να εδραιωθεί στη συνείδηση των Ελλήνων μετά το 1974. Ήταν η κοινοβουλευτική Δημοκρατία που άφησε κενό στη λειτουργία της. Και ήταν η βία που ήρθε να καλύψει το κενό αυτό. Η κοινοβουλευτική Δημοκρατία έδωσε το κενό στη βία. Επειδή η φύση απεχθάνεται το κενό.
Έτσι πορεύτηκε η ελληνική κοινωνία μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '90 οπότε η εγχώρια τρομοκρατία άρχισε να ξεθωριάζει. Και από τις δικές της ενέργειες που ήταν πια κατά την παραδοχή της «μακριά από το λαό», και εντελώς ακατανόητες πολιτικά και καταδικαστέες ως δολοφονίες, σαν του Μπακογιάννη, αλλά και από την αρχή μιας ευμάρειας που άφηνε αδιάφορο το μεγάλο κομμάτι του λαού για Δημοκρατικές διεκδικήσεις!
Ταυτόχρονα, το αγοραίο επίπεδο μέσα στο κοινοβούλιο μεταξύ των βουλευτών όλο και χαμήλωνε την εκτίμηση των πολιτών γι αυτή καθεαυτή την ποιότητα της κοινοβουλευτικής διαδικασίας. Τη στιγμή μάλιστα, που αποδεικνυόταν στην πράξη ότι η κομματική ταυτότητα, ο βουλευτής της περιοχής, το συνδικάτο και όχι οι νόμοι που ψήφιζε το κοινοβούλιο ήταν οι ισχυρές εγγυήσεις αυτής της κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας για τους πολίτες της. Καμιά σχέση με πολιτισμένη Δημοκρατία.
Χαριστική βολή στο ξεθώριασμα της τρομοκρατίας ήταν η αποκάλυψη των μελών της 17 Νοέμβρη και η απομυθοποίησή τους στα μάτια της κοινωνίας. Η οποία ήρθε ταυτόχρονα με το μπούμ στην ευμάρεια της μεσαίας τάξης, με την εισροή φτηνού δανεικού χρήματος στην τσέπη της. Τη θέση οποιουδήποτε ενδιαφέροντος για τη Δημοκρατία την πήρε το ενδιαφέρον για πλουτισμό, επίδειξη και αρπαγή στο μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού. Με οδηγό το πολιτικό προσωπικό!
Έτσι ξεθώριασε για μερικά χρόνια η αίγλη της τρομοκρατίας στη χώρα μέχρι την επόμενη δημοκρατική εκτροπή. Εκ μέρους της Δημοκρατίας πάλι! Επειδή όλα αυτά τα χρόνια η κοινοβουλευτική Δημοκρατία αντί να διδάσκεται και να φυλάσσεται ως κόρη οφθαλμού από τους λειτουργούς της, αντικαταστάθηκε από την καθημερινή νοοτροπία της αυθαιρεσίας, της ανοχής, της ατιμωρησίας, της υπερπροστασίας και της λατρείας του ατόμου σε βάρος της προστασία της έννοιας του συνόλου. Της ενιαίας κοινωνίας.
Μέσα σ'' αυτή την εκτροπή - και εξαιτίας της - ήρθε και η χειρότερη: Η ύποπτη ως αναίτια καταδίκη του λαού σε επιτήρηση από το ΔΝΤ το 2010, αφού είχε προηγηθεί πάνω από ένας χρόνος απειλών και προειδοποιήσεων απ΄έξω κι από μέσα για την οικονομική κατάσταση της χώρας.
Η εγκληματική αδιαφορία της κυβέρνησης Καραμανλή και οι πολιτικάντικοι τσαρλατανισμοί της κυβέρνησης Παπανδρέου, γέννησαν την επόμενη δεξαμενή πολιτών που ήταν έτοιμοι να υποδεχτούν ευνοϊκά μια «λαϊκή αντιβία» στη βία που άρχισαν να υφίστανται. Για την οποία ήταν ανέτοιμοι και ανυποψίαστοι. Ζούσαν στη μακαριότητα του λεφτά υπάρχουν και θα διαιωνίζονται! Έτσι τους γαλουχούσε αντί να τους προστατεύσει η κοινοβουλευτική Δημοκρατία!
Ο περίοδος του εκμαυλισμού του λαού.
Και για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, η ελληνική Δημοκρατία δεν φρόντισε όλα τα προηγούμενα χρόνια να εδραιωθεί σαν πίστη στο λαό. Ο Ανδρέας Παπανδρέου που είχε την ευκαιρία να το κάνει αυτό σαν εκφραστής στρωμάτων που μέχρι τότε ήταν ριγμένα πολιτικά και οικονομικά άνοιξε την πόρτα του φρενοκομείου, καθιερώνοντας την αυθαιρεσία των πολιτών, την παγαποντιά, το κλέψιμο, την αναξιοκρατία και τον επιδοματικό κρατισμό σαν κυρίαρχες αξίες.
Η κοινοβουλευτική Δημοκρατία έχασε κάθε νόημα στην κοινωνία των πρασινοφρουρών που διόριζαν όποιον ήθελαν, ήλεγχαν όποιον ήθελαν, καταδίκαζαν όποιον ήθελαν, σπίλωναν όποιον ήθελαν και θεωρούσαν το εαυτό τους εκφραστή της μοναδικής αλήθειας. Ο ίδιος, ο πρωθυπουργός νομιμοποίησε την κλοπή της δημόσια περιουσίας, ορίζοντας κι όλας το πλαφόν στα 400 εκατομμύρια!
Αλλά, η Δημοκρατία κακοποίησε τον εαυτό της και στη μετέπειτα κοινωνία των εκσυγχρονιστών. Όπου μια κλίκα πολιτικών σε αγαστή συνεργασία με επιχειρηματίες, ευτελίζοντας κάθε έννοια νομιμότητας και αξιοκρατίας κατακρεούργησαν το δημόσιο ταμείο που περιέχει τον κόπο των πολιτών για να θησαυρίσουν με μίζες και δουλειές δισεκατομμυρίων.
Η Δημοκρατία δεν στάθηκε φραγμός ούτε στα μεγάλα σκάνδαλα με τα εξοπλιστικά συστήματα, με τη Siemens, με τα ναυπηγεία, με το Χρηματιστήριο, με τα δομημένα ομόλογα στα ασφαλιστικά ταμεία, με τις μίζες στα ταμεία των κομμάτων, με τη Reinmenthal, με τη Vodafone, με τα λαθρεμπόρια καυσίμων, με τους εργολάβους που θησαύριζαν ταλαιπωρώντας τους πολίτες για χρόνια σε έργα δρόμους που δεν έλεγαν να τελειώσουν υπερτιμολογούμενα. Και ο κατάλογος δεν έχει τέλος.
Η κοινοβουλευτική Δημοκρατία δεν ήταν παρούσα ούτε στις αίθουσες της Δικαιοσύνης, όπου μεγαλόσχημοι απατεώνες δεν πάτησαν ποτέ το πόδι τους και άλλοι έπεφταν στα μαλακά, έχοντας ροκανίσει δημόσιο χρήμα. Ακόμα και σήμερα ο ταμίας του ΠΑΣΟΚ Θ. Τσουκάτος και κανείς από τους υπεύθυνους του κόμματος δεν έχει πληρώσει το χρέος του προς τη Δημοκρατία για το 1.000.000 ευρώ που παραδέχτηκε ότι κατέθεσε στα ταμεία του κόμματός του, προερχόμενα από τα ταμεία της SIEMENS! Όλα καλώς καμωμένα!
Άπειρα τα παραδείγματα μιας χώρας ξέφραγο αμπέλι, όπου η πολιτική των κομμάτων λειτουργεί περισσότερο σαν κλίκα κλοπής της δημόσιας περιουσίας και διακυβέρνησης με ανευθυνότητα και περιφρόνηση για το συμφέρον της πατρίδας και του λαού. Μόνη μέριμνα η χρήση του κρατικού μηχανισμού ώστε με εκβιασμούς ψηφοθηρικούς να διαιωνίζεται η νομή της εξουσίας και τα εξ αυτής οφέλη. Η κοινοβουλευτική Δημοκρατία απούσα.
Η Δημοκρατία, λοιπόν, είναι απούσα στη χώρα όχι επειδή δεν διδάσκεται στα σχολεία, όπου έτσι κι αλλιώς διδάσκεται ελλιπώς. Είναι απούσα γιατί η Δημοκρατία διδάσκεται από την πράξη. Και στην πράξη οι πολίτες βλέπουν και ζουν αυτό που περιέγραψα πιο πάνω από το 1974 διαρκώς. Κομματοκρατία, ρουσφέτι, αδικία, αυθαιρεσία Με μια λέξη, παρέκκλιση. Εκτροπή.
Η μετατροπή της χώρας σε μπανανία
Σ'' αυτό το περιβάλλον έφεραν οι πολιτικοί της Ελλάδας τη χώρα στην επιτήρηση του ΔΝΤ και στα μνημόνια των δανειστών, χωρίς να έχει πρόβλημα χρέους η χώρα και χωρίς οι τράπεζές της να είναι φορτωμένες με τοξικά χαρτιά όπως ήταν κατάφορτες οι ευρωπαϊκές και αμερικάνικες τράπεζες!
Έφεραν τη χώρα ενώ μπορούσαν έστω και την ύστατη στιγμή να επιβάλουν στους εαυτούς τους μια νοικοκυρεμένη στροφή, χωρίς πολλές θυσίες του λαού και χωρίς τη θυσία του τραπεζικού συστήματος! Ακόμα και ο Κ. Σημίτης εξερράγη με την επιπολαιότητα ( ή μήπως όχι αθώα;) του διαδόχου του να καταφύγει στο ΔΝΤ και να μην επιβάλει νοικοκύρεμα τον Οκτώβριο του 2009!
Αλλά, λεφτά υπήρχαν, για να κερδηθούν οι εκλογές και να στρογγυλοκαθίσουν οι επιδέξιοι πισινοί στις καρέκλες της μάσας της εξουσίας. Και εγένετο μνημόνιο και καταστροφή, έτος πρώτο.
Και τα πράγματα εξελίσσονται από τότε από το κακό στο χειρότερο, όχι μόνο σε οικονομικό επίπεδο, αλλά κυρίως σε Δημοκρατικό. Εξ αιτίας του πολιτικού κομματικού συστήματος η χώρα είναι στην πράξη μπανανία και κατ επίφαση κοινοβουλευτική Δημοκρατία:
1. Το Σύνταγμα έχει υποκατασταθεί από το μνημόνιο. Νόμοι που κηρύσσονται αντισυνταγματικοί δεν αντικαθίστανται και αποφάσεις των ανωτάτων δικαστηρίων δεν εφαρμόζονται γιατί προηγείται η εφαρμογή των μνημονίων!
2. Η Βουλή δεν αποφασίζει γιατί οι καθοριστικοί νόμοι που ψηφίζει γράφονται από ξένους, όπως ομολογούν κυβερνήτες.
3. Ο πρωθυπουργός δεν μπορεί να ακολουθήσει την πολιτική του γιατί η πολιτική καθορίζεται από ξένα κέντρα.
4. Η οικονομική πολιτική καθορίζεται από τον υπουργό Οικονομικών, που δεν είναι υποχρεωμένος να περάσει από τη Βουλή τα νομοσχέδια, σύμφωνα ήδη με το Α' Μνημόνιο! Και ο υπουργός δεν μπορεί να καθορίσει οικονομική πολιτική άλλη από την υποδεικνυόμενη από ξένους.
5. Η εκτελεστική εξουσία δεν έχει πρωταγωνιστικό ρόλο στον έλεγχο και την εφαρμογή της πολιτικής, δεδομένου ότι Επόπτες του ΔΝΤ και της Κομισιόν ελέγχουν την εφαρμογή και τα αποτελέσματά της.
6. Η Διάκριση των Εξουσιών γίνεται δυσδιάκριτη μια και ένας υπουργός κι όχι ένας δικαστής μπορεί να αποφαίνεται για το σύννομο οικονομικών δραστηριοτήτων.
7. Η ελληνική Δημοκρατία δεν έχει την κυριαρχία επί της δημόσιας περιουσίας της χώρας, δεδομένου ότι αυτή έχει υποθηκευτεί για 99 χρόνια σε ξένους.
8. Η ελληνική Δημοκρατία δεν μπορεί να εγγυηθεί την ιδιωτική περιουσία των πολιτών της, καθώς το αναφαίρετο δικαίωμα της διαχείρισής της τους έχει αφαιρεθεί με τα capital controls.
9. Η οικία, η στέγη, δεν τελεί πια υπό την προστασία των νόμων της Δημοκρατίας, αφού η μεν δανειοδοτημένη παραδίνεται με δυσμενείς όρους σε ξένους διαχειριστές, η δε «ελεύθερη» ουσιαστικά δημεύεται από δυσβάστακτους φόρους και τιμολογήσεις για να εξυπηρετηθούν υποχρεώσεις προς ξένους.
10. Η άσκηση του δικαιώματος της άμυνας, ως υπεράσπιση του δικαιώματος της άσκησης εθνικής κυριαρχίας, καταργείται στην πράξη από τη στιγμή που τα κονδύλια για τον εξοπλισμό της χώρας τα καθορίζουν οι ξένοι.
Αυτά είναι μερικά από τα βασικά χαρακτηριστικά που απαρτίζουν μία κυρίαρχη χώρα, μια κυρίαρχη κοινοβουλευτική Δημοκρατία και τα οποία δεν έχει η ελληνική!
Η κατάντια της Βουλής.
Για όσους αναγνώστες δεν το ξέρουν, στη Βουλή, με εξαίρεση τα μνημονιακά θεμελιώδη νομοσχέδια, οι βουλευτές δεν είναι παρόντες και δεν … χρειάζεται να είναι παρόντες! Ένας βουλευτής από κάθε κόμμα εκπροσωπεί το κόμμα του και ψηφίζει και για τους υπόλοιπους! Έτσι, 8 βουλευτές, όσοι και τα κόμματα, αρκούν για να ψηφιστεί ένας νόμος!
Αυτή την κατάντια δεν την επέβαλε κανένας ξένος. Είναι η κατάντια ενός άρρωστου κομματισμού, μιας άρρωστης νοοτροπίας που διαπερνά όλα τα κόμματα, η οποία περιφρονεί την ίδια τη λειτουργία της κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας. Γιατί καταργεί τη συνταγματική φύση του βουλευτή και την αντικαθιστά με του πειθήνιου κομματόσκυλου! Δίνοντας το δικαίωμα στον κάθε εχθρό του κοινοβουλευτισμού να φωνάξει: Τι τους θέλουμε 300; Ας ψηφίζουμε 8!
Η ελληνική κοινοβουλευτική Δημοκρατία δεν έχει υπερασπιστεί όπως θα ώφειλε τους πολίτες της εδώ και πολλά χρόνια. Όχι μόνο οικονομικά, αλλά και παιδευτικά, πολιτικά, κοινωνικά. Τα πρότυπα που τους δίνει είναι πρότυπα παρανομίας, αρπαγής, δειλίας, πλαγίας και διεφθαρμένης διαπλοκής. Πρότυπα ατομισμού και αντικοινωνικότητας. Αυτό δημιούργησε. Γιατί, δημιουργεί εκείνος που έχει στα χέρια του την Παιδεία, την Υγεία και την Οικονομία.
Ο λαός, και όχι μόνο ο ελληνικός, είναι ένα κοπάδι πρόβατα που πάει όπου τον πάει ο τσοπάνος. Είτε ηγέτης είτε σύστημα. Καλός τσοπάνος; Ευημερεί ο λαός. Κακός τσοπάνος; Δυστυχεί ο λαός. Η νεοελληνική Δημοκρατία δεν είναι η μόνη που έχει προβλήματα εξ αιτίας του κομματικού συστήματος. Ευρώπη και ΗΠΑ είναι σε επικίνδυνο δρόμο, όπου το πολιτικό σύστημα απαξιώνει τον εαυτό του. Αλλά, το ελληνικό σύστημα είναι μακράν το πιο προβληματικό για λόγους κοινωνικούς περισσότερο παρά οικονομικούς.
Νέα τρομοκρατία. Το παιδί της χυδαιότητας.
Σ'' αυτό το κλίμα της απαξίωσης των θεσμών και των αξιών γεννήθηκε η νέα γενιά της τρομοκρατίας με τους κατσαρολιστές πιτσιρικάδες που βάζαν μικροβόμβες λίγο πριν τα μνημόνια στην Αθήνα. Και μέσα στο ζοφερό κλίμα και την πλήρη απαξίωση της ίδιας της κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας από τους εκπροσώπους της πλήθυνε και μεγάλωσε αυτή η νέα γενιά.
Ο χυδαίος τρόπος, λοιπόν, που ασκήθηκε και ασκείται ο κοινοβουλευτισμός εδώ, η ανυπαρξία πολιτισμικής κοινοβουλευτικής Παιδείας στα σχολεία και στα σπίτια και ο χυδαίος τρόπος που κυριαρχεί ο πολιτικός λόγος σε επίπεδο αλητείας από μεγάλο μέρος του πολιτικού προσωπικού και μάλιστα εκείνου που επαίρεται ότι έχει άλλο … ήθος είναι η τροφή με την οποία ταϊζεται η νέα τρομοκρατία.
Ένα ικανό κομμάτι του πληθυσμού ευθυγραμμίζεται με όλη αυτή τη χυδαιότητα. Την ακολουθεί και τη χειροκροτεί. Έτσι έμαθε. Δεν καταλαβαίνει ότι χειροκροτεί την καταδίκη του. Γιατί η απάντηση στη βία δεν είναι η βία. Η βία εξαλείφεται μόνο με Πολιτισμό. Η απάντηση στη δικτατορία δεν είναι μια άλλη δικτατορία. Η δικτατορία εξαφανίζεται μόνο με Δημοκρατία.
Και μόνο η Δημοκρατία μπορεί να προστατέψει τον εαυτό της από τους εχθρούς της. Αντί γι αυτό, η νεοελληνική Δημοκρατία αντί να διδάξει και να παράξει Δημοκρατία, δημιουργεί τους εχθρούς της, τους ταϊζει και τους ανέχεται!
Για όποιον θέλει να δει κατάματα, η νεοελληνική κοινοβουλευτική Δημοκρατία έβαλε τη βόμβα στον πρώην πρωθυπουργό Λουκά Παπαδήμο. Οπλίζοντας με την αυτοαπαξίωσή της το χέρι του βομβιστή.
Για να φυτρώσει μια ζωή χρειάζεται κλίμα, έδαφος, σπόρο και σπορέα. Η νεοελληνική κοινοβουλευτική Δημοκρατίας τα έχει δημιουργήσει όλα για να γεννάει τρομοκρατία και βία κάθε μορφής και όχι Δημοκρατία. Κι αν δεν κοιτάξει με σοβαρότητα και υπευθυνότητα τον εαυτό της στον καθρέφτη, θα φέρει πολλά περισσότερα δεινά όχι σε λειτουργούς της σαν τον Λουκά Παπαδήμο. Αλλά, στους πολίτες τους ίδιους. Γιατί, με τη χυδαιότητα λόγων και έργων, κυρίως η κοινοβουλευτική πλειοψηφία, καλλιεργεί εμφύλιο.
Γ. Παπαδόπουλος- Τετράδης
