Του Σάκη Μουμτζή
Η Νέα Δημοκρατία ουδεμία σχέση είχε και έχει με την προδικτατορική ΕΡΕ. Ο ιδρυτής και των δύο κομμάτων, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, συνέλαβε το 1974 το πνεύμα της εποχής και δημιούργησε ένα κόμμα που εξέφραζε τον χώρο της Κεντροδεξιάς.
Εχοντας το ηθικό πλεονέκτημα πως κανένα στέλεχος αυτού του χώρου δεν συνεργάστηκε με την δικτατορία, εγκαθίδρυσε μια σύγχρονη Δημοκρατία, που προσέφερε στην χώρα την μακροβιότερη περίοδο πολιτικής ηρεμίας και σταθερότητας.
Μάλιστα, θέλοντας να προσδώσει καταστατική ισχύ στην σύγχρονη ιδεολογία του κόμματος, στο Συνέδριο της Χαλκιδικής ( 5-7/5/1979), αναγνώρισε «την ελευθερία της αγοράς με ρυθμιστική παρέμβαση του κράτους χάρη της κοινωνικής δικαιοσύνης», ως τον κεντρικό πυρήνα της. Ετσι, ορίστηκε ο ριζοσπαστικός φιλελευθερισμός, που, όπως φαίνεται, έχει έντονα τα στοιχεία του κρατισμού.
Υπήρξε το διάλειμμα της διακυβέρνησης Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, όταν και έγιναν προσπάθειες φιλελευθεροποίησης της ιδεολογίας της παράταξης , που βρήκαν όμως ισχυρές αντιστάσεις στον σκληρό πυρήνα του συντηρητικού τμήματος του κόμματος.
Το Γ' Συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας, επί αρχηγίας Μ. Εβερτ, που έγινε για συμβολικούς λόγους ξανά στην Χαλκιδική ( 22-24/4/1994)σηματοδότησε την πανηγυρική επιστροφή στις, προ εικοσαετίας, ρίζες του ριζοσπαστικού φιλελευθερισμού.
Μάλιστα, για να μην υπάρξει καμιά αμφιβολία περί τούτου, υπήρξε και απόφαση του Συνεδρίου, πως η Νέα Δημοκρατία δεν είναι «νεοφιλελεύθερο κόμμα». Ως γνωστόν, ο όρος «νεοφιλελευθερισμός» είναι μια πατέντα της Ελληνικής Αριστερής διανόησης, κενός περιεχομένου, τον οποίον δυστυχώς αναπαράγουν άκριτα πολιτικοί και διανοούμενοι του φιλελεύθερου χώρου.
Μετά το Γ΄Συνέδριο αποχώρησαν από την Νέα Δημοκρατία τα στελέχη που βρισκόταν κοντά στις αρχές της φιλελεύθερης –ανοικτής οικονομίας.
Η έλευση του Κώστα Καραμανλή στο τιμόνι της παράταξης, σήμανε την ιδεολογική στροφή της προς το Κέντρο, κάτι που επισφραγίστηκε στο 6ο Συνέδριο ( 23-25/7/2014), με την υιοθέτηση του όρου «κοινωνικό κέντρο», που αποτελεί προσδιορισμό εξ ίσου ασαφή και ρευστό με τον «ριζοσπαστικό φιλελευθερισμό».
Ανατρέχοντας στην ιστορία της Νέας Δημοκρατίας, παρατηρώ πως πάντοτε έμπαινε προ του όρου «φιλελευθερισμός» ή «κέντρο», ένας επιθετικός προσδιορισμός που στην ουσία αποδυνάμωνε—για να μην πω ακύρωνε--το ουσιαστικό. Ποτέ –πλην ίσως της περιόδου 1990-1993 – δεν υπήρξε ανεπιφύλακτη αποδοχή των αρχών του οικονομικού φιλελευθερισμού.
Ακόμα και η διακυβέρνηση 2004-2009, κατά την οποίαν έγιναν σημαντικές αποκρατικοποιήσεις ( ΟΛΠ, ΟΤΕ, Εμπορική Τράπεζα, Ο.Α.), συνέβαλε, μέσω των αλόγιστων προσλήψεων, στην συντήρηση του υπερτροφικού δημόσιου τομέα
Αλλωστε, ο κρατισμός πάντα χαρακτήριζε την Νέα Δημοκρατία. Και αυτή, όπως και το ΠΑΣΟΚ, έχοντας μιαν εργαλειακή-πελατειακή αντίληψη για το Κράτος, συνέβαλαν ουσιαστικά στην διόγκωση του.
Ο κρατισμός είναι μια συντηρητική ιδεολογία, καθώς κρατά καθηλωμένες τις δημιουργικές δυνάμεις μιας χώρας, και διατρέχει οριζοντίως όλα τα κόμματα.
Σήμερα, η ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας καλείται να αποφασίσει. Θα ανανεωθεί ιδεολογικά για να επιζήσει ή θα παραμείνει προσκολλημένη στις αντιλήψεις της δεκαετίας του 70;
Η Νέα Δημοκρατία μετά από 43 χρόνια, θα έχει την τύχη του Λαϊκού Κόμματος, της ΕΔΗΚ και του φθίνοντος ΠΑΣΟΚ, ή θα κοιτάξει το μέλλον με την σημαία του φιλελευθερισμού;
Σήμερα, ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι και παντοδύναμος και αδιαμφισβήτητος ηγέτης της παράταξης. Μέσα από τα συντρίμμια που αφήνει ο ΣΥΡΙΖΑ και την αποκαθήλωση των ιδεολογημάτων της Αριστεράς, ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας έχει την ευχέρεια να καταστήσει ηγεμονικές τις αρχές του φιλελευθερισμού.
Να κόψει τα πλοκάμια του τρισάθλιου Ελληνικού Δημοσίου που, τυλιγμένα ασφυκτικά γύρω από τον ιδιωτικό τομέα και την επιχειρηματικότητα, καταπνίγουν κάθε δραστηριότητα της.
Η Νέα Δημοκρατία αν δεν ανανεωθεί σε ιδέες και πρόσωπα, είναι αναπόφευκτο να αντικατασταθεί από κάτι πιο ζωντανό και πιο σύγχρονο.
Η Ιστορία απεχθάνεται το κενό.
