Του Δημήτρη Δημητράκου
«Ο ΣΥΡΙΖΑ εκφράζει τα συμφέροντα των πολλών, ενώ η Ν.Δ. αντιπροσωπεύει τα συμφέροντα των λίγων. Γι' αυτό και η Ν.Δ. δεν μπορεί, δεν θα μπορέσει ποτέ, να νικήσει τον ΣΥΡΙΖΑ».
Η κύρια ιδέα που εκφράζει αυτή η τοποθέτηση είναι ότι ένα αριστερό, ένα σοσιαλιστικό ή κομμουνιστικό κόμμα, όπως είναι το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ, εκφράζει και εξυπηρετεί τα συμφέροντα ενός συνόλου που αποτελείται από το φτωχότερο τμήμα της κοινωνίας και είναι μεγαλύτερο από το πλουσιότερο τμήμα. Όμως, δεν φαίνεται να υπάρχει ένα τέτοιο διακριτό σύνολο, με αναγνωρίσιμα χαρακτηριστικά, που να μπορεί να νοηθεί ως μια συλλογική οντότητα και να εκφραστεί μέσα από έναν πολιτικό φορέα.
Η πλειοψηφία σε μια δημοκρατία δεν είναι τίποτε άλλο από την πλειονότητα σε ψήφους που αναδεικνύεται ύστερα από μία εκλογική αναμέτρηση: τίποτε λιγότερο, τίποτε περισσότερο. Είναι ένα αριθμητικό σύνολο, μια αφαίρεση, το αποτέλεσμα μιας καταμέτρησης ψήφων διαφόρων ατόμων το οποίο δεχόμαστε ότι έχει θεσμική ισχύ. Δεν είναι έκφραση μιας βαθιάς, ενιαίας βούλησης ενός συμπαγούς συνόλου.
Η πίστη στην ύπαρξη ενός τέτοιου συνόλου, η απόδοση βούλησης και οντότητας και σημασίας σ' αυτό, είναι ίδιον του λαϊκισμού. Οι συριζόφρονες λαϊκιστές φροντίζουν μέσα από μια «φλου» διατύπωση περί «κοινωνικής πλειοψηφίας» ή με αναφορά στον αγώνα τους «υπέρ των πολλών» να παρουσιαστούν ως υπερασπιστές και εντολοδόχοι μιας μεγάλης και μη αριθμητικά προσδιορισμένης ομάδας ατόμων, που την ταυτίζουν εξ ορισμού με την πλειονότητα. Σε αντίθεση με τους... εκ Περισσού ιδεολογικούς τους συγγενείς, δεν προσδιορίζουν την ταξική σύνθεση του ασαφούς συνόλου που διαφεντεύουν. Αυτό τους δίνει ένα επικοινωνιακό πλεονέκτημα, εφόσον η «κοινωνική πλειοψηφία» καλύπτει ένα ευρύ φάσμα: ο καθένας μπορεί να θεωρήσει τον εαυτό του μέλος της «πλειοψηφίας» αυτής· ότι ανήκει στο κομμάτι των 80% φτωχότερων, και όχι σ'' εκείνο που αντιστοιχεί με το 80% των πλουσιότερων, ενώ και τα δύο σύνολα είναι υπαρκτά εξ ορισμού.
Μπορεί, όμως, να νοηθεί αυτή η «κοινωνική πλειοψηφία» ως ένα σύνολο που αποτελείται από την καταπιεσμένη πλειονότητα των πολιτών, η οποία στέκεται απέναντι σε μια ολιγάριθμη και παρασιτική κάστα, που καλοπερνάει εις βάρος της. Ως κοινωνικό σύνολο, είναι ορατό διά γυμνού οφθαλμού. Αποτελείται από όλους όσοι έγιναν φτωχότεροι -άλλος λίγο, άλλος πολύ- τα τελευταία 4 χρόνια.
Με εξαίρεση τους βουλευτές και υπουργούς των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και τους διορισμένους παρατρεχάμενους, η μεγάλη μάζα του υπόλοιπου πληθυσμού έγινε φτωχότερη. Αυτή είναι, επομένως, η «κοινωνική πλειοψηφία», δηλαδή, για να το επαναλάβουμε, η καταπιεσμένη πλειονότητα που βρίσκεται υπό το πέλμα ολιγάριθμης παρασιτικής κάστας που καλοπερνάει εις βάρος της. Η τελευταία ελπίζει ότι εντός της «κοινωνικής πλειοψηφίας» αυτής υπερτερούν οι σανοφάγοι. Η ελπίδα, βέβαια, πεθαίνει τελευταία. Έχει, όμως, ακόμα μερικές μέρες ζωής...
*Το άρθρο δημοσιεύτηκε στον Φιλελεύθερο στις 20 Μαΐου.
