Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Το ΚΚΕ είναι ένα πολύ ιδιαίτερο κόμμα που καταφέρνει να επιβιώσει σε έναν κόσμο άδικο και απάνθρωπο. Είναι κάπως περίεργο αλλά ενώ έχει όλα τα στοιχεία του πολιτικού ανθρωπισμού ακόμα δεν έχει καταφέρει να κερδίσει την λαϊκή αποδοχή των μεγάλων μαζών και να φτάσει στην εξουσία.
Κάποιος θα έλεγε ότι είναι θέμα χρόνου το ξέσπασμα της επανάστασης αλλά δυστυχώς, σε καμία καπιταλιστική κρίση δεν πείστηκε ο λαός να σηκώσει το σφυροδρέπανο και να καταλύσει την διεφθαρμένη αστική δημοκρατία. Επιπλέον, κάθε φορά που το ΝΑΤΟ και οι φονιάδες των λαών, οι Αμερικάνοι βομβαρδίζουν διάφορες χώρες και πάλι, δεν αυξάνεται το ποσοστό των Ελλήνων που θα ψήφιζε το κόμμα της "λαοκρατίας".
Παρόλα αυτά, το ΚΚΕ φαίνεται να έχει κλειδώσει την αποδοχή των Ελλήνων ψηφοφόρων σε ένα ασφαλές ποσοστό (σταθερά πάνω από το 5%) και να απολαμβάνει όλα τα προνόμια της αστικής δημοκρατίας που τόσο αποδοκιμάζει και αφορίζει μονίμως. Γιατί στο καταστατικό του δεν φαίνεται να έχει αλλάξει τίποτα περί "δικτατορίας του προλεταριάτου". Αλλά το πιο ενδιαφέρον είναι ότι δεν έχει απαρνηθεί ούτε την κρατική επιχορήγηση, χωρίς ταυτόχρονα να δέχεται κανένα έλεγχο στα οικονομικά του!
Την ίδια στιγμή όμως που επιβιώνει στο πολιτικό σύστημα, μέσα από τις αφανείς αντιφάσεις του, πουλάει τηλεοπτικές άδειες σε offshore εταιρείες και διατηρεί καπιταλιστικό χαρτοφυλάκιο επενδύσεων σε μια καπιταλιστική αγορά που αγωνίζεται διαχρονικά να την καταργήσει.
Στα μετεμφυλιακά χρόνια που πέρασαν, κατάφερε βέβαια πολλά, χτίζοντας το ηθικό πλεονέκτημα στις μάζες των ηττημένων και στα όνειρα πολλών αφελών. Προσφέροντας βέβαια, το καλύτερο άλλοθι σε ονειροπόλους και απατεώνες, να στηρίξουν το δικό τους αφήγημα στην άχαρη μοναδικότητα της ζωής τους. Ταυτόχρονα, έκλεισε βιομηχανίες, έστειλε χιλιάδες ανθρώπους στην ανεργία, κατέστρεψε τις ζωές νέων παιδιών και στήριξε με τον ιδεολογικό "τρόπο" του δύο από τις πιο ζοφερές περιόδους της πολιτικής ιστορίας, την Χούντα και την Πασοκοκρατία. Στη μεν πρώτη, δίνοντας την ευκαιρία της αντικομμουνιστικής ιδεολογίας και στη δεύτερη, δημιουργώντας το υποκατάστατο της "ανώδυνης Αριστεράς".
Χθες, διαδηλωτές ενάντια στους βομβαρδισμούς στη Συρία, προσπάθησαν να γκρεμίσουν το άγαλμα του Τρούμαν με σχοινιά και να κόψουν τη βάση του με ηλεκτρικές κορδέλες. Θυμίζοντας σε όσους αμφέβαλαν, ότι τα μέλη του ΚΚΕ παραμένουν ταγμένα σε έναν άλλο κόσμο, εκδικητικό, μισαλλόδοξο και προπαντός ολοκληρωτικό.
Κι όμως, παρόλη την φασίζουσα κουλτούρα που επιδεικνύουν, καταφέρνουν να στρατολογούν πολλούς νέους ανθρώπους, σε σχολεία, σε πανεπιστήμια και συνδικάτα. Παιδιά κυρίως που αγνοούν αφελώς ή συνειδητά, τις αντιδημοκρατικές προθέσεις της ιδεολογίας και της πολιτικής προοπτικής του κόμματος.
Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί στην πραγματικότητα, δεν πρόκειται για κόμμα αλλά για ένα είδος θρησκείας. Για ένα κλαμπ που μετατοπίζει την αποτελεσματικότητα και την απόδοση των πολιτικών του πράξεων στο "επέκεινα" και στο φασματικό πλαίσιο μιας άλλης πραγματικότητας που γοητεύει και συναρπάζει του νέους. Τόσο πολύ που δεν τολμάει κανείς στο πολιτικό σύστημα να αντιδράσει. Αντίθετα, πολύ συχνά, καθαγιάζεται από όλες τις παρατάξεις ως ιερή οργάνωση ρομαντικών ακτιβιστών χωρίς λόγο και αιτία...
Δεν είναι ανάγκη να υπερασπιστεί κανείς τον Τρούμαν ούτε να θυμίσει σε ανιστόρητους τι έκανε για την Ελλάδα. Εκείνο που κάποτε πρέπει να συμβεί είναι να εκσυγχρονίσουμε την αστική μας δημοκρατία και να μιλήσουμε ανοιχτά για όρους και προϋποθέσεις στα κόμματα και στις προθέσεις τους. Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, είναι προφανές ότι δεν θα υπήρχε ούτε ΚΚΕ ούτε Χρυσή Αυγή ούτε και οποιοσδήποτε άλλος που χρησιμοποιεί τον ολοκληρωτισμό για να τιμωρήσει τις παθογένειες του καπιταλισμού και της ελεύθερης κοινωνίας.
Είναι σαφές ότι στη δημοκρατία θέλουμε πολιτικούς φορείς και όχι θρησκευτικές οργανώσεις που υπόσχονται ότι θα μας σώσουν από τις αμαρτίες των άλλων κομμάτων...
