Της Σοφία Βούλτεψη*
Μετά από περισσότερο από έναν μήνα, στη διάρκεια του οποίου η Βολιβία βρέθηκε βυθισμένη στο χάος και στον εμφύλιο σπαραγμό που κόστισε τη ζωή σε περισσότερους από τριάντα ανθρώπους, 15 μέρες μετά την παραίτηση του Έβο Μοράλες και την εγκατάστασή του σε υπερορία στο Μεξικό, η χώρα ετοιμάζεται να προσέλθει ξανά στις κάλπες. Το βράδυ του Σαββάτου η Γερουσία ψήφισε νόμο με τον οποίο ακυρώθηκε η «νίκη» του Μοράλες και προκηρύχθηκαν νέες εκλογές, στις οποίες ο Μοράλες απαγορεύεται να λάβει μέρος. Προς μεγάλη λύπη του κ. Τσίπρα…
Ως γνωστόν, ο «κοκαλέρο», με συνταγματικά τερτίπια και νοθεία στις εκλογές επιδίωξε μια τέταρτη (παράνομη) εκλογική θητεία. Και επί έναν μήνα έκανε το παν για να διατηρήσει την εξουσία του, ξεσηκώνοντας τους αυτόχθονες και αδιαφορώντας για το αίμα που χυνόταν.
Το γεγονός ότι ο κ. Τσίπρας και το κόμμα του υπερασπίζονται έναν σφετεριστή της εξουσίας, είναι άλλη μια απόδειξη ότι δεν σέβονται τους κανόνες της Δημοκρατίας. Διότι δεν μπορείς να υπερασπίζεσαι συγχρόνως και τη Δημοκρατία και αυτούς που την καταλύουν.
«Να νικήσει η Δημοκρατία», δήλωσε μέσω twitter ο κ. Τσίπρας στις 11 Νοεμβρίου, ημέρα που ο «σύντροφος Μοράλες» αποφάσιζε επιτέλους να παραιτηθεί μετά από τρεις εβδομάδες διαδηλώσεων και συγκρούσεων, μετά την ανακοίνωση της «νίκης» του στις εκλογές που αποδεδειγμένα υπήρξε προϊόν νοθείας.
Εξέφρασε μάλιστα ο κ. Τσίπρας την «αλληλεγγύη και τον σεβασμό του στον Έβο Μοράλες και τον λαό της Βολιβίας απέναντι σε κάθε προσπάθεια να επιστρέψουν οι σκοτεινές μέρες των πραξικοπημάτων και της βίας».
Συγγνώμη, αλλά ποια δημοκρατία να νικούσε; Και ποιος έκανε πραξικόπημα αν όχι αυτός που παρανόμως και με νοθεία θέλησε να μονιμοποιηθεί στη θέση του προέδρου;
Την ίδια μέρα, ο Τομέας Ευρωπαϊκών και Διεθνών Υποθέσεων του ΣΥΡΙΖΑ εξέδιδε ανακοίνωση «για το πραξικόπημα στη Βολιβία»:
«Ο ΣΥΡΙΖΑ καταδικάζει κατηγορηματικά το πραξικόπημα στη Βολιβία και εκφράζει την αλληλεγγύη του στον πρόεδρο Έβο Μοράλες και στον λαό της Βολιβίας που αγωνίζεται για τη Δημοκρατία και την κοινωνική δικαιοσύνη. Απέναντι στη βία και την τρομοκρατία των όπλων, η μόνη απάντηση θα πρέπει να είναι ο αγώνας για την Ελευθερία, τη Δημοκρατία, τα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα».
Και στις 15 Νοεμβρίου, με ανάρτηση στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook, ο κ. Τσίπρας μας ενημέρωσε ότι «επικοινώνησα τηλεφωνικά με τον Έβο Μοράλες που βρίσκεται στο Μεξικό, μετά το πραξικόπημα στη χώρα του. Του εξέφρασα την αμέριστη συμπαράστασή μου, εκ μέρους κάθε δημοκρατικού Έλληνα πολίτη, στον αγώνα για την ειρήνη, τη Δημοκρατία και την ανεξαρτησία της πατρίδας του. Μου επεσήμανε ότι τούτη την ώρα η πρώτη του έγνοια είναι η αποκατάσταση της κοινωνικής ειρήνης και τόνισε τη σημασία να αναδειχθεί διεθνώς η ανάγκη αποκατάστασης της Δημοκρατίας στη Βολιβία. Ο αγώνας για την Δημοκρατία στη Βολιβία και στην Λατινική Αμερική είναι αγώνας που μας αφορά όλες και όλους, όσο μακριά και αν βρισκόμαστε».
Δηλαδή, ο κ. Τσίπρας θεώρησε φυσιολογική την απόπειρα εξασφάλισης τέταρτης προεδρικής θητείας – κάτι που δεν συμβαίνει πουθενά στον κόσμο, αφού παντού δεν επιτρέπονται πάνω από δύο θητείες – αδιαφόρησε για τις κατηγορίες περί νοθείας, έλαβε ως δεδομένο ότι έγινε πραξικόπημα εις βάρος του Μοράλες – και όχι του Μοράλες εις βάρος όλων των υπολοίπων – και εξέφρασε την συμπαράστασή του «εκ μέρους κάθε δημοκρατικού Έλληνα πολίτη».
Ποιους εννοούσε; Προφανώς τους ομοίους του, δηλαδή όλους εκείνους που εργαλειοποιούν έννοιες όπως η Δημοκρατία για να την θέσουν – ου μην αλλά και τον λαό – στην υπηρεσία των σφετεριστών της εξουσίας.
«Δεν θα ξεμπερδέψετε με την Αριστερά»!
Ο Μοράλες, όμως, βρίσκεται στην εξουσία από το 2006. Το 2009 ο ίδιος έφερε και ψήφισε με την πλειοψηφία του Σύνταγμα που δεν επέτρεπε στον πρόεδρο πάνω από δύο διαδοχικές θητείες. Πλην όμως, φρόντισε το 2013 το Συνταγματικό Δικαστήριο να αποφασίσει ότι η πρώτη θητεία του δεν… έπρεπε να ληφθεί υπόψη, διότι το νέο Σύνταγμα δεν μπορούσε να έχει αναδρομική ισχύ!
Το 2016, ο Μοράλες διοργάνωσε δημοψήφισμα – ως γνωστόν τα αυταρχικά καθεστώτα προτιμούν τα δημοψηφίσματα από τις εκλογές – ζητώντας από τον λαό μια τέταρτη προεδρική θητεία, ώστε να παραμείνει στην εξουσία ως το… 2025. Δηλαδή να μπορεί να παραμείνει στην εξουσία για μια… εικοσαετία!
Όταν το «Όχι» επικράτησε – από καιρό το καθεστώς κατηγορείτο για διαφθορά και νεποτισμό - ο Μοράλες, καθιστώντας σαφείς τις προθέσεις του, δήλωσε: «Χάσαμε τη μάχη, αλλά όχι τον πόλεμο, ο αγώνας συνεχίζεται».
Κάτι σαν κι' αυτό που αγαπά να επαναλαμβάνει ο Τσίπρας: «Δεν θα ξεμπερδέψετε εύκολα με την Αριστερά», μας απειλεί ξανά και ξανά. Γι' αυτό θεωρεί φυσιολογική τη στάση του Μοράλες, που οδήγησε στο σημερινό χάος τη Βολιβία.
Όλα αυτά, είχαν ως αποτέλεσμα να ξεσπάσουν πρωτοφανείς ταραχές στη λατινοαμερικανική αυτή χώρα, αλλά και οδήγησαν στην απόφαση του Στρατού και της Αστυνομίας να μην χτυπήσουν τον λαό που διαμαρτυρόταν – πολλές μονάδες της Αστυνομίας στασίασαν και ενώθηκαν με τους διαδηλωτές - ζητώντας από τον Μοράλες να παραιτηθεί για να εκτονωθεί η κατάσταση.
Είναι γνωστό ότι από τις Ένοπλες Δυνάμεις της χώρας ανακοινώθηκε ότι ο στρατός δεν έχει σκοπό να «αναμετρηθεί ποτέ με τον λαό που υπηρετεί».
Αυτό ήταν το «πραξικόπημα» (και εδώ Μοράλες και Τσίπρας δίνουν στις λέξεις και στις έννοιες το νόημα που τους βολεύει).
Μετά την ήττα στο δημοψήφισμα του 2016, πράγματι ο «αγώνας» του Μοράλες συνεχίστηκε. Αδιαφόρησε για το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος και στις 20 Οκτωβρίου διοργάνωσε προεδρικές εκλογές και ανακοίνωσε ότι… νίκησε!
Νοθεία με Ν κεφαλαίο
Η σπίθα της εξέγερσης άναψε όταν, την ώρα που όλα έδειχναν πως θα χρειαζόταν και δεύτερος γύρος ανάμεσα στον Μοράλες και στον Κεντρώο αντίπαλό του δημοσιογράφο Κάρλος Μέσα, ξαφνικά η εκλογική επιτροπή διέκοψε για 20 ολόκληρες ώρες τη ροή της ηλεκτρονικής ανακοίνωσης των αποτελεσμάτων.
Και μετά από πέντε ολόκληρες μέρες, η εκλογική επιτροπή ανακοίνωσε ότι ο πρώτος ιθαγενής πρόεδρος της Βολιβίας, εκτροφέας λάμα και καλλιεργητής κόκας, εξελέγη από τον πρώτο γύρο, εξασφαλίζοντας το 47,08% των ψήφων έναντι 36,51% του Μέσα – και ενώ συμμετείχαν εννέα υποψήφιοι!
Σύμφωνα με τον εκλογικό νόμο, για να εκλεγεί κάποιος πρόεδρος στη Βολιβία από τον πρώτο γύρο πρέπει να εξασφαλίσει τουλάχιστον το 40% των ψήφων και να έχει διαφορά δέκα μονάδων από τον αντίπαλό του.
Αυτό, όπως αποφάνθηκαν και όλοι οι εμπειρογνώμονες, ήταν στατιστικά αδύνατον. Αμέσως ξέσπασαν ταραχές και στη μέση μπήκε ο Οργανισμός Αμερικανικών Κρατών προτείνοντας επανακαταμέτρηση – κάτι που δεν αποδέχθηκε η βολιβιανή αντιπολίτευση, δηλώνοντας πως αποδέχεται μόνο επανάληψη της ψηφοφορίας.
Αυτά συνέβησαν στη Βολιβία. Αλλά ο κ. Τσίπρας θεωρεί, όπως αποδεικνύεται από τη στάση του, φυσιολογικό σε πρώτη φάση τα αποτελέσματα να δείχνουν δεύτερο γύρο, να διακόπτεται για 20 ώρες η ανακοίνωση των αποτελεσμάτων και στο τέλος αυτό να γίνεται πέντε μέρες μετά με νικητή τον Μοράλες!
Ήταν ζήτημα χρόνου να ξεσπάσουν οι ταραχές που οδήγησαν στην παραίτηση του Μοράλες και την αναχώρησή του για το Μεξικό, από όπου με ανακοινώσεις και δηλώσεις δυναμίτιζε το κλίμα. Μαζί του, παραιτήθηκαν και ο αντιπρόεδρος Άλβαρο Γκαρσία Λινέρα, η πρόεδρος και ο αντιπρόεδρος της Γερουσίας, όπως και ο πρόεδρος της Βουλής – γεγονός που οδήγησε σε κενό εξουσίας.
Η χώρα βυθίστηκε στο χάος, με τους κοκαλέρο να συγκρούονται με τις δυνάμεις του Στρατού και της Αστυνομίας στην Κοτσαμπάμπα, προπύργιο του Μοράλες, να αποκλείουν δρόμους και να επελαύνουν κατά της πρωτεύουσας Λα Παζ. Ως συνέπεια των μπλόκων, γρήγορα άρχισαν να παρουσιάζονται ελλείψεις σε τρόφιμα και καύσιμα, καθώς οι υποστηρικτές του Έβο κατέλαβαν το διυλιστήριο Σενκάτα, στο Ελ Άλτο, δίδυμη πόλη της Λα Παζ.
Ο λόγος στις γυναίκες
Την κατάσταση πήραν στα χέρια τους οι γυναίκες. Η γερουσιαστής του αντιπολιτευόμενου κόμματος Τζανίνε Άνιες αυτοανακηρύχθηκε μεταβατική Πρόεδρος, ενώ η προερχόμενη από το κόμμα του Μοράλες MAS (Κίνημα προς τον Σοσιαλισμό), που έχει την πλειοψηφία στην παρούσα Γερουσία, Μόνικα Έβα Κόπα Μούργα ανέλαβε πρόεδρος του Σώματος. Παράλληλα, η υπουργός Εξωτερικών της μεταβατικής κυβέρνησης, Κάρεν Λονγκαρίτς, ανέλαβε να ενημερώσει τον πλανήτη.
Οι δύο αντίπαλες στον στίβο της πολιτικής συντόνισαν τη δράση τους και οδήγησαν τη Γερουσία στην απόφαση για επανάληψη των εκλογών.
Άλλωστε – ό,τι κι' αν λένε οι εν Ελλάδι υποστηρικτές του Μοράλες που παραθέτουν διάφορα αμφιλεγόμενα στοιχεία περί καταπολέμησης της φτώχειας – η δημοτικότητα του «κοκαλέρο» είχε υποχωρήσει λόγω της επιβράδυνσης της οικονομίας και εν μέσω καταγγελιών για νεποτισμό, διαφθορά και αντιδημοκρατικές πρακτικές.
(Ξεχνάνε, βέβαια, οι «κοκαλέρο της Ελλάδας» ότι τον Μάιο του 2014, κατά τη συζήτηση στη Βουλή για το Μεσοπρόθεσμο, ο Τσακαλώτος, προκειμένου να κάνει την αντιπολίτευσή του στην κυβέρνηση Σαμαρά, είχε πει: «Το κράτος του 2018 θα έχει δαπάνες 38% του ΑΕΠ, ενώ οι πρωτογενείς δαπάνες θα είναι 33%, δηλαδή όπως συμβαίνει σε χώρες όπως η Βουλγαρία, η Λετονία, η Μολδαβία, η Αίγυπτος και η Σαουδική Αραβία, η Αργεντινή, η Βραζιλία, η Βολιβία – χώρες που μάλλον δεν φημίζονται για το κοινωνικό τους κράτος…». Παραδεχόταν δηλαδή πως το κοινωνικό κράτος του Μοράλες ήταν ένα παραμύθι!)
Επιπλέον, οι καταστροφικές πυρκαγιές που απανθράκωσαν τον Αύγουστο και τον Σεπτέμβριο έκταση ίση με αυτή της Ελβετίας είχαν προκαλέσει την οργή μεγάλου μέρους των αυτοχθόνων που κατηγορούν τον Μοράλες ότι θυσίασε την Πατσαμαμά — τη μητέρα Γη, στη γλώσσα Κέτσουα — ώστε να αυξηθούν οι αγροτικές εκμεταλλεύσεις και η παραγωγή κρέατος που προορίζεται για εξαγωγή στην Κίνα.
Παιδιά – δούλοι και γυναίκες σε περιορισμό
Με τον κατώτερο μισθό στα 150 ευρώ, με τη νόμιμη καλλιέργεια της κόκας να αυξάνεται από χρόνο σε χρόνο, με την επαρχία Μπένι να κυβερνάται από τους βαρόνους των ναρκωτικών – εκεί επρόκειτο να μεταβεί προ ημερών η μεταβατική πρόεδρος, αλλά ακύρωσε την επίσκεψη λόγω απειλών κατά της ζωής της – θυμίζω ότι η Βολιβία είναι μία από τις 15 χώρες όπου απαγορεύεται στις γυναίκες να εργάζονται χωρίς τη συγκατάθεση του συζύγου τους, ενώ υπάρχουν επαρχίες όπου το 35% των κοριτσιών δεν πηγαίνουν στο σχολείο!
Και το χειρότερο: Το 2014 ο Μοράλες ψήφισε νόμο με τον οποίο το όριο της νόμιμης παιδικής εργασίας κατέβηκε από τα 14 στα 12 χρόνια. Είχε μάλιστα και επιχείρημα: «Φυσικά, δεν μπορεί να υπάρχει εκμετάλλευση των παιδιών, ωστόσο μερικές φορές υπάρχει η ανάγκη, η οποία σε οδηγεί στην εργασία»!
Έτσι, στον «παράδεισο» της Βολιβίας, ένα εκατομμύριο περίπου παιδιά εργάζονται σε όλη τη χώρα, ακόμα και από τα 7 τους χρόνια, εξασκώντας επαγγέλματα εξαιρετικά επικίνδυνα.
Εντάξει και τι έγινε, θα πουν μερικές εγχώριες ψυχές. Μόνο ένα εκατομμύριο παιδιά! Και σιγά, δεν εργάζονται και από τα… πέντε!
Θυμίζω επίσης ότι τον Ιανουάριο του 2011, η Βολιβία του Μοράλες αναγνώρισε την γειτονική χώρα ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας». Και γιατί παρακαλώ; Μα ως… «αντάλλαγμα» για τη στήριξη που παρείχαν τα Σκόπια στη Βολιβία σχετικά με τις τροποποιήσεις που ζήτησε στην Ενιαία Συνθήκη του ΟΗΕ για τα Ναρκωτικά.
Αυτά οι εγχώριοι κοκαλέρο κάνουν ότι δεν τα ξέρουν. Και χρόνια τώρα μας ζαλίζουν το κεφάλι με τους «αγώνες» του Μοράλες κατά της ιδιωτικοποίησης του νερού, που το 1997 επέβαλε στη χώρα η Παγκόσμια Τράπεζα. Κάνοντας επίσης ότι ξεχνούν πως από τον Δεκέμβριο του 2018 τα τεράστια κοιτάσματα λιθίου της Βολιβίας βρίσκονται σε γερμανικά χέρια: Ο Μοράλες των εθνικοποιήσεων και του αντιιμπεριαλιστικού αγώνα υπέγραψε με την Γερμανία συμφωνία για την βιομηχανική χρήση του λιθίου, βασική πρώτη ύλη για την παραγωγή μπαταριών, σε ένα σημαντικό βήμα για να μειώσει το Βερολίνο την εξάρτησή του από τις ασιατικές αγορές.
Ο πόλεμος στις ΜΚΟ και η «πρώην»
Για να μην μιλήσουμε για τις περιβαλλοντικές καταστροφές που προκάλεσε αυξάνοντας την εξόρυξη φυσικού αερίου, πετρελαίου και μεταλλευμάτων, καθώς και την παραγωγή σόγιας, καταπατώντας ακόμη και εθνικά πάρκα – ένα από τα οποία θέλησε να κόψει στη μέση για να δημιουργήσει έναν τεράστιο αυτοκινητόδρομο.
Α, να μην ξεχάσω ότι ο Μοράλες τα έβαλε και με τις περιβαλλοντικές οργανώσεις που διαμαρτυρήθηκαν, δηλώνοντας ότι «δεν χρειαζόμαστε ΜΚΟ που χρησιμοποιούν τα κοινωνικά και περιβαλλοντικά κινήματα για να δημιουργούν αντιπολίτευση και συνωμοσίες».
Να μην ξεχάσω επίσης ότι είχε ψηφίσει νόμο για περιορισμό των ευαγγελιστών, των δημοσιογράφων, των συνδικαλιστικών σωματείων και των γιατρών. Είχαν τότε ξεσπάσει πάλι ταραχές και απεργίες, με τον Μοράλες να παίρνει πίσω τον νόμο – χωρίς ποτέ να εγκαταλείψει το σχέδιό του για έλεγχο των μέσων ενημέρωσης και της Δικαιοσύνης.
Και βέβαια, θα ήταν αστείο αν τους εγχώριους «κοκαλέρο» ενοχλούσε το γεγονός ότι ο Μοράλες χρησιμοποίησε την επιρροή του υπέρ της πρώην συντρόφου του, της 28χρονης Γκαμπριέλα Ζαπάτα, η επιχείρηση της οποίας υπέγραψε με την κυβέρνηση συμβόλαια ύψους εκατοντάδων εκατομμυρίων δολαρίων.
Σιγά τώρα, τι είναι όλα αυτά μπροστά στην στήριξη που μας έδωσε ο Μοράλες στο γελοίο δημοψήφισμα του Ιουλίου 2015, όταν έστειλε τα συγχαρητήριά του για το γελοίο «Όχι», που κατά τη γνώμη του ήταν… «ήττα για τον ευρωπαϊκό ιμπεριαλισμό»!
«Χαιρετίζω τον σπουδαίο ελληνικό λαό για τον θρίαμβο του "όχι", ο οποίος συνιστά μια πανωλεθρία για τον ευρωπαϊκό ιμπεριαλισμό», είχε δηλώσει στις 6 Ιουλίου, υποστηρίζοντας πως το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος «αποτελεί την αρχή της απελευθέρωσης του ευρωπαϊκού λαού».
Πάει και ο Λινέρα της Ζωής
Σωστά! Διότι ήδη από τον Ιούνιο του 2015 μας είχε στείλει τον αντιπρόεδρό του Αλβάρο Γκαρσία Λινέρα – αυτόν που παραιτήθηκε μαζί του - ο οποίος «συνέβαλε» στην περίφημη Επιτροπή Κωνσταντοπούλου για το χρέος, δηλώνοντας ότι «τα χρέη της Ελλάδας είναι παράνομα».
Όπως είπε, παραλαμβάνοντας από τα χέρια της Ζωής τα προκαταρκτικά συμπεράσματα εκείνης της «Επιτροπής Αλήθειας Δημοσίου Χρέους», «εξωτερικά χρέη, όπως αυτό της Ελλάδας, είναι άδικα, καταχρηστικά, παράνομα και με τις σημερινές συνθήκες αδύνατον να αποπληρωθούν».
Ο Λινέρα είχε ενημερώσει την κ. Κωνσταντοπούλου ότι η Βολιβία προεδρεύει της Επιτροπής του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών για την Αναδιάρθρωση του Εξωτερικού Χρέους των Χωρών και επιθυμεί τη στενή συνεργασία με την Επιτροπή Αλήθειας Δημοσίου Χρέους του Ελληνικού Κοινοβουλίου.
«Στηρίζουμε, υποστηρίζουμε και συμφωνούμε με οποιαδήποτε απόφαση ή δράση της Κυβέρνησης που έχει ως στόχο περισσότερη εθνική κυριαρχία και περισσότερη ευημερία προς όφελος του λαού. Η Βολιβία στηρίζει όλες τις πρωτοβουλίες που κινούνται προς την κατεύθυνση του αγώνα εναντίον των εκβιασμών των διεθνών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων», είχε πει. Θυμίζω ότι ο κ. Λινέρα είχε τότε συναντηθεί και με τον τότε αντιπρόεδρο της τότε κυβέρνησης κ. Δραγασάκη.
Αυτά μας ετοίμαζαν οι άνθρωποι που τώρα θρηνούν για τον Μοράλες, τον Λινέρα και την παρέα τους.
Ήθελαν και να… συντονιστούν!
Μετά συνέβησαν και άλλες γελοιότητες. Στις 25 Σεπτεμβρίου 2018, ο κ. Τσίπρας είχε συναντηθεί με τον Μοράλες, στο περιθώριο της 73ης Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ στη Νέα Υόρκη.
«Ανεξάρτητα από τη γεωγραφική απόσταση ανάμεσα μας, έχουμε πολλές πολιτικές και ιδεολογικές συμπτώσεις. Και κυρίως, μοιραζόμαστε την ίδια προσήλωση στα κοινωνικά ζητήματα των δύο χωρών μας», είχε γράψει στο Twitter, ο Μοράλες.
Ενημερωθήκαμε τότε ότι Τσίπρας και Μοράλες συμφώνησαν πως είναι «αναγκαίος ο συντονισμός ανάμεσα στις αριστερές και προοδευτικές δυνάμεις ανά τον κόσμο»!
Οι δυο τους συμφώνησαν επίσης να συνεργαστούν για την επιτυχία μια Συνόδου των χωρών της Λατινικής Αμερικής – δεν υπάρχει αμφιβολία ότι κατά Λατινική Αμερική ήθελε να μας πάει ο μέγας θαυμαστής όλων των δικτατόρων της περιοχής, συμπεριλαμβανομένων και των περονιστών της Αργεντινής, αλλιώς τι δουλειά είχε πρωθυπουργός της Ελλάδας να ασχολείται με λατινοαμερικάνικες συνόδους;
Ε πώς δεν είχε. Αφού τότε οι γνωστές κυβερνητικές πηγές μας είχαν ενημερώσει πως ο Τσίπρας είχε δηλώσει ότι… «η ιστορία των μεγάλων κοινωνικών αγώνων και η δυναμική των κοινωνικών κινημάτων στη Λατινική Αμερική, συνιστούν μια ξεχωριστή σελίδα στην ιστορία της Αριστεράς ανά τον κόσμο».
Οπότε ο Μοράλες του είχε δώσει τα συγχαρητήριά του «για την έξοδο της Ελλάδας από τα μνημόνια και τη μεγάλη μάχη που έδωσε και δίνει, απέναντι στους ισχυρούς και τις ελίτ».
Τέτοια πράγματα!
«Μαθήματα» από τη Λ. Αμερική!
Μ' αυτά και μ' αυτά, ο κοκαλέρο μας επισκέφθηκε τον Μάρτιο του 2019 και εμφανίστηκε αλά μπρατσέτα με τον Τσίπρα στο Ίδρυμα Νιάρχος, με παρούσα και εκστασιασμένη όλη την ελίτ που οι δυο τους αόκνως πολεμούσαν.
Και για να μην έχουμε καμιά αμφιβολία για το πού πηγαίναμε, απευθυνόμενος στον «φίλο Έβο», ο κ. Τσίπρας ανέφερε ότι «παίρνουμε μαθήματα από την Λατινική Αμερική», ότι οι λαοί μας «μοιράζονται κοινές αξίες και κοινούς αγώνες για κοινωνική δικαιοσύνη, ελευθερία, ανεξαρτησία, αξιοπρέπεια» και ότι ο αγώνας αυτός «μπορεί να δίνεται με διαφορετικά μέσα και όπλα, αλλά δίνεται με την ίδια καρδιά, με την ίδια ψυχή, με τις ίδιες ιδέες», διότι «η Λατινική Αμερική «υπήρξε και εξακολουθεί να είναι, παρά τις μεγάλες προκλήσεις και τις δυσκολίες, που αντιμετωπίζει, ένα μεγάλο εργαστήρι τέτοιων αλλαγών και μετασχηματισμών και κοινωνικών κινημάτων» - παραθέτοντας και μια σειρά «επιτυχίες» του Μοράλες που… ούτε ο ίδιος δεν ήξερε!
Γι' αυτό και κατά την αντιφώνησή του, ο Μοράλες είχε ευχαριστήσει τον Τσίπρα για τις πληροφορίες που του έδωσε για τη χώρα του (τη Βολιβία, εντάξει;).
Το ζήτημα είχε και ηθικό δίδαγμα, καθώς, κατά τον Τσίπρα, μπορούσαμε πλέον να… ονειρευόμαστε «ένα νέο μοντέλο βιώσιμης ανάπτυξης και ολιγαρκούς αφθονίας», διότι «αυτός είναι ο "επαναστατικός ρεαλισμός" της κυβερνώσας Αριστεράς του 21ου Αιώνα, που προχωρά με ρήξεις και συμβιβασμούς».
Είναι να μην θρηνεί και να μην οδύρεται ο άνθρωπος που δεν πέρασαν καλά καλά οκτώ μήνες και το ίνδαλμά του, αυτός που ορκιζόταν με υψωμένες αριστερές γροθιές και έβαζε τον λαό να παρελαύνει μπροστά του τραγουδώντας τη Διεθνή.
Ας μην στενοχωριέται, όμως, ο κ. Τσίπρας: Ο «σύντροφος Έβο» έχασε μεν την εξουσία, αλλά του έμεινε για παρηγοριά το διάσημο «επαναστατικό» πουλόβερ από αλπακά των Άνδεων!
*Βουλευτής Β3 Νοτίου Τομέα Αθηνών, Ν.Δ., πρώην υφυπουργός παρά τω πρωθυπουργώ και κυβερνητικός εκπρόσωπος, δημοσιογράφος
