Λοιμωξιολόγος δεν είμαι· ούτε εντατικολόγος, ούτε επιδημιολόγος, ούτε παθολόγος, ούτε νοσηλευτής. Αρα γνώμη και εκτίμηση, που να έχει κάποιο «βάρος» για τα ιατρικά της πανδημίας, δεν εκφέρω. Εχω όμως κοινό νου. Στον οποίο, θα μου επιτρέψετε να προσθέσω την πολυετή, βασανιστική και επίμονη ειδίκευση ως «οικονομικός» κατά την ξενοφώντεια προσέγγιση.
Εάν, τώρα, σε κάτι διαφέρει η Τέχνη της Διακυβέρνησης από την Σοφία των Ειδικών είναι ότι έχει, ορθώς, τον τελευταίο λόγο. Οσα λάθη κι αν κάνει. Σε τελευταία ανάλυση, και οι καλύτεροι επιστήμονες, γιατροί και οικονομολόγοι κάνουν και θα ξανακάνουν λάθη. Κάποια σημαντικά και κάποτε προφανή σε όσους σέβονται τις αρχές του κοινού νου.
Υπό την έννοια των παραπάνω, η χώρα δεν πρέπει να κλείσει. Με την επιφύλαξη μιας τρομακτικής εξάπλωσης της πανδημίας. Θέλω, όμως, να πιστεύω, ότι κάτι τέτοιο θα έμοιαζε περισσότερο με τον αδύναμο (και γι' αυτό σκοτεινό) ευρωπαϊκό Μεσαίωνα, και γι' αυτό δεν πρόκειται να συμβεί.
Δεν πρέπει, όμως, στο κακό που μας βρήκε να προσθέσουμε ένα ακόμη. Οσο τιμώ εκείνους που μένουν σπίτι και τηρούν τα πιο αυστηρά μέτρα υγιεινής, κυρίως επειδή δεν εργάζονται πλέον. Αλλο τόσο, όμως, τιμώ όσους εργάζονται. Μεταξύ μας, οφείλω να συμπληρώσω ότι θαυμάζω τους πολλούς που δουλεύουν ακόμη πιο προσεκτικά, που προσαρμόστηκαν στον εγκλεισμό και στην «εξ αποστάσεως», που υφίστανται περικοπές, που μοιράζονται λιγοστό χώρο, που έρχονται σε επαφή με ανυπότακτους συμπολίτες, που ανησυχούν για τα παιδιά τους, που πληρώνουν τους φόρους τους, που σέβονται τον πλησίον τους στο λεωφορείο, που δεν κλείνουν μάτι όταν γεμίζουν οι εντατικές, που δεν αντιμετωπίζουν ως «λεπρό» αυτόν που ασθενεί με Covid-19 και τόσους άλλους που αποδεικνύουν τη μεγαλοσύνη του είδους μας.
Η κοινωνία θα είναι δυνατή, μόνον αν συνεχίσει τον δρόμο της. Ο καλύτερος τρόπος να κερδίσουμε την απροσδόκητη μάχη με την ασθένεια είναι να δουλέψουμε προσέχοντας περισσότερο, να συνεχίσουμε προσαρμοζόμενοι τη ζωή μας. Οσοι βλέπουν, όπως το κάνει η αξιωματική αντιπολίτευση, πως αρκεί να μοιράζει το κράτος «χρήμα» και όλα θα τσουλήσουν, ότι, δηλαδή, πρέπει να μένουμε σπίτι (ή να σουλατσάρουμε στις πλατείες και τα καφενεία) μέχρις ότου έρθει το εμβόλιο, επιδοτούμενοι (από ποιων τις τσέπες, άραγε;) είναι απλώς μοιραίοι και επιεικώς επικίνδυνοι.
Στην επόμενη μακρά περίοδο δοκιμασίας, εμείς οι πολλοί θα ακούμε μεν προσεκτικά τον γλυκύ Τσιόδρα, χρειαζόμαστε όμως τον ρεαλιστικό τόνο όσων σηκώνουν το βάρος των αποφάσεων. Δουλειά του κ. Τσιόδρα είναι να παραμείνει ανήσυχος. Και αυτή του πρωθυπουργού να κρατήσει τη χώρα όρθια.
*Ο Μπάμπης Παπαδημητρίου είναι δημοσιογράφος και βουλευτής (Ν.Δ.)
**Αναδημοσίευση από τον Φιλελεύθερο του Σαββατοκύριακου 19-20 Σεπτεμβρίου.
