Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Στις αρχές του ΄90, που και που, κατεβαίναμε Εξάρχεια. Αν και δεν υπήρξα ούτε για πέντε λεπτά Αριστερός στη ζωή μου, είχα φίλους που πειραματίζονταν με διάφορα. Στο κάτω κάτω εκείνη την εποχή, η καλή παρέα μετρούσε περισσότερο και όχι οι ιδεολογίες. Σ΄ένα παλιό μαγαζί, που παλιά πήγαινε κι ο Άσιμος, σύχναζε ο Μιχάλης. Ένας «αναρχοαυτόνομος» - δε ζει πια- που έπιανε διάφορες ιστορίες. Από τα πολλά, μου έμεινε στο μυαλό, αυτά που έλεγε για παλιούς του συντρόφους…
«Δεν υπάρχει πιο εκδικητικός τύπος ανθρώπου από τον Αριστερό που παραδίνει την εξουσία. Όχι μόνο από τον ηττημένο από τον καπιταλισμό αλλά και από τον προδομένο από συντροφικά μαχαιρώματα. Ξεκινώντας από τον Στάλιν, τον Ζαχαριάδη και φτάνοντας ως τον απλό ινστρούκτορα που του πήραν μέσα από τα χέρια την καθοδήγηση»
Δυο χρόνια τώρα, που πελαγοδρομούμε, σκέφτομαι την ιστορία του Μιχάλη. Γιατί θα έρθει κάποτε η ώρα της κρίσης. Και δεν θα είναι σίγουρα, τόσο απλή, όσο νομίζουμε…
Σιγά σιγά, όσο περνούν οι μέρες, αρχίζει πια να μυρίζει καλοκαίρι του ΄15. Εκείνο το βράδυ της Παρασκευής που πήρα όλες τις κάρτες και έτρεχα στα ΑΤΜ της παραλιακής. Ο Ν. Χουλιαράκης δεν πήγε στο χθεσινό Euro Working Group, με πρόσχημα την ομιλία του στο London School of Economics… Εν τω μεταξύ, από το τραπέζι φεύγουν και τα σενάρια για την υποβολή συμβιβαστικής πρότασης της Αθήνας που είχαν αφήσει χθες να διαρρεύσουν κυβερνητικές πηγές.
Αντίθετα επιβεβαιώνεται ότι η ελληνική κυβέρνηση προτίθεται να ρισκάρει αφήνοντας σε εκκρεμότητα αποφάσεις για προληπτική νομοθέτηση μέτρων, το θέμα της κάλυψης των δημοσιονομικών κενών, των εργασιακών και άλλων σημαντικών θεμάτων που εντάσσονται στη δεύτερη αξιολόγηση. Ταυτόχρονα, επιχειρούν να αναδείξουν ως σημαντικότερες του EWG, τις «πολιτικές» πρωτοβουλίες που πρόκειται να αναλάβει σε πολιτικό επίπεδο ο Νταϊσελμπλουμ με άλλους αξιωματούχους της ευρωζώνης.
Η άποψη ότι δεν αφήνουν εύκολα την καρέκλα είναι μάλλον λειψή, δεδομένου πως δεν είναι στο χέρι τους. Ο κίνδυνος είναι πολυπαραγοντικός, ειδικά μετά την διαφαινόμενη στάση των Αμερικανών που ετοιμάζουν μαζί με τους Βρετανούς της "μεταμπρεξικής" εποχής, την νέα τάξη στην Νοτιοανατολική Μεσόγειο. Σ΄αυτό το σχέδιο, η Ελλάδα είναι μέρος της παλιάς εξάρτησης από το αμερικάνικο άρμα. Και είναι πολύ πιθανόν, όσο εξελίσσεται το ελληνικό ρίσκο, να συμπέσουν οι αμερικανικές επιθυμίες με τις γερμανικές!
Η Αριστερά θα φύγει από την εξουσία αλλά θα αφήσει τη βόμβα της δραχμής να σκάσει στα χέρια του Μητσοτάκη. Ή τουλάχιστον, στην μεταβατική κυβέρνηση που θα προκύψει από τον φόβο της ακυβερνησίας. Θα το τραβήξουν μέχρι τα άκρα. Θα δώσουν όλες τις ανούσιες μάχες τους και στο τέλος, θα προκαλέσουν το αδιέξοδο για εκλογές. Η εξουθένωση όμως, θα είναι τέτοια που η επόμενη κυβέρνηση θα διαχειριστεί με δυσκολία την μετάβαση στη δραχμή, μη έχοντας πια κανένα όπλο στη φαρέτρα της.
Ιστορικά, θα έπρεπε να είχαν κερδίσει τον Εμφύλιο. Μπορεί να περνούσαμε μερικές δεκαετίες δικτατορίας αλλά τώρα, θα είχαμε απαλλαγεί δια παντός από την αρρώστια της ιδεοληψίας. Δυστυχώς όμως, η κοινωνία υπέστη την πιο βρώμικη προπαγάνδα για να φτάσουμε τώρα στο μεγαλύτερο αδιέξοδο.
Πώς θα αντιδράσουν οι εγχώριες ελίτ; Γιατί να αντιδράσουν, όταν θα δουν πλέον τις ευκαιρίες στην νέα διάταξη συμφερόντων; Η κατάσταση θα φτάσει σε τέτοιο βαθμό αδυναμίας που θα αποδεχτούν το τετελεσμένο. Ήδη το αποδεχόμαστε όλοι, αργά και χωρίς να κατανοούμε τι γίνεται. Ανησυχούμε αλλά δεν αντιδρούμε. Απλά περιμένουμε να επιδείξουν το ένστικτο της επιβίωσης. Πόσο αφελείς είμαστε! Η Αριστερά δεν είναι ούτε πολιτικό είδος ούτε κόμμα για να θέλει την επιβίωση. Είναι ανυπόστατο ιδεολόγημα που διαιωνίζεται δια μέσου της διαχρονικής ήττας. Αφήνοντας πίσω της «πένθιμα εμβατήρια» και θρήνους.
Kοιμόμαστε. Μας σπρώχνουν στο γκρεμό κι εμείς κοιμόμαστε…
