Του Σάκη Μουμτζή
Προχθές η ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ κυρία Εύα Καϊλή κατέθεσε δημόσια ένα οικογενειακό, δραματικό βίωμα. Τι είπε; Είπε πως τον παππού της τον σκότωσαν οι κομμουνιστές.
Αμέσως στίφη Συριζοπασόκων- αυτό το είδος πολιτικού Νεάντερταλ- επέπεσαν να την κατασπαράξουν. Προφανώς τους ενόχλησε πως ειπώθηκε μια αλήθεια από ένα δημόσιο πρόσωπο, μια αλήθεια που τους πονά.
Σαν το βίωμα της κυρίας Καϊλή έχουν εκατοντάδες χιλιάδες Ελληνες, που το κρατούν καταχωνιασμένο μέσα τους γιατί φοβούνται. Φοβούνται την λάσπη της Αριστεράς που τα θύματα της τα βαφτίζει συλλήβδην «ταγματασφαλίτες», «μαυραγορίτες», «δοσίλογους» κλπ.
Φοβούνται πως θα προκαλέσουν την οργή των «επώνυμων» καλλιτεχνών, διανοουμένων, πολιτικών της Αριστεράς, που θα κατηγορήσουν όλους αυτούς που κάτι έχουν να διηγηθούν γι΄αυτά που υπέφεραν οι πατεράδες τους ή οι παππούδες τους από τους κομμουνιστές στα σκοτεινά χρόνια 1943-1949, ως πτωματολόγους ή πτωματομέτρες.
Βλέπετε, θύματα δικαιούται να έχει μόνον η μια πλευρά. Αυτή των ηττημένων, η οποία μάλιστα στο μαρτυρολόγιο της έχει και ειδεχθείς δολοφόνους που βαρύνονταν ο καθένας με δεκάδες εκτελέσεις αντιφρονούντων. «Αντιδραστικών», όπως τους χαρακτήριζαν.
Η άλλη πλευρά, αυτή των νικητών, έπρεπε να σιωπάσει. Να αυτολογοκριθεί. Οι εκατοντάδες χιλιάδες Ελληνες που υπέστησαν την κομμουνιστική βαρβαρότητα στην κάθε της μορφή, όφειλαν να πνίξουν τον πόνο τους, αλλά και τη οργή τους όταν έβλεπαν τους δολοφόνους των οικείων τους προσώπων, όχι μόνον να κυκλοφορούν ελεύθεροι, αλλά να έχουν συνταξιοδοτηθεί κιόλας για το «αντιστασιακό» έργο τους.
Εδώ και λίγο καιρό όμως, με την έλευση του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία και την αποκάλυψη της ιδεολογικής γύμνιας της Αριστεράς, στόματα άρχισαν να ανοίγουν, πολιτικοί να κάνουν δηλώσεις που πριν από μερικά χρόνια δεν θα τολμούσαν να τις κάνουν και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης να εμφανίζεται όλο και πιο συχνά η άποψη των νικητών του Εμφυλίου πολέμου.
Αυτό ακριβώς πόνεσε με την δήλωση της κυρίας Καϊλή. Συνέβαλε-στο μέτρο της απήχησης της—στο σπάσιμο της ιδεολογικής τρομοκρατίας της Αριστεράς. Επί τέλους κάποιο δημόσιο πρόσωπο είπε πως «έχουμε κι εμείς θύματα. Δεν έχετε μόνον εσείς».
Ας αντιληφθούν οι κάθε μορφής αριστεροί και αριστερούληδες, πως θα μιλούμε κι εμείς πλέον για τον Μαλτέζο, για τον Ψαρρό, για τους 42 χωροφύλακες—όλοι εικοσάχρονα παιδιά—που εσφάγησαν έξω από την Πάτρα τον Απρίλιο του 1944, για τους χιλιάδες νεκρούς της Πελοποννήσου, που τα οστά τους βρίσκονται ακόμα στις πηγάδες και στους βαράθρους, για τους δολοφονημένους των Δεκεμβριανών και της ομηρείας.
Αυτό είναι ένα από τα καλά που έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ. Με την διακυβέρνηση του απελευθέρωσε φωνές και ξύπνησε συνειδήσεις που για δεκαετίες τελούσαν εν υπνώσει. Το κλίμα αλλάζει και αυτό τους ενοχλεί.
Αύριο, 30η Αυγούστου γιορτάζουμε την μεγάλη νίκη των Εθνικών δυνάμεων στο Βίτσι και στον Γράμμο, οπότε και θα επανέλθω με άρθρο μου για την σημασία αυτής της ιστορικής ημέρας.
Γιατί, όπως έγραψε προχθές ο Τάκης Θεοδωρόπουλος, «η σιωπή είναι δειλία».
ΥΓ. Για το σπάσιμο της ιδεολογικής τρομοκρατίας της Αριστεράς, οφείλουμε πολλά στον Στάθη Καλύβα, στον Νίκο Μαραντζίδη και στον Γιάννη Μπουγά που με το έργο τους φώτισαν και από μια άλλη σκοπιά την ιστορία του Ελληνικού Εμφυλίου πολέμου, 1943-49.
