Όταν ο Τσίπρας πηγαινοέρχεται μέρα παρά μέρα σε νοσοκομεία ανά την Ελλάδα και κάνει καυστικές δηλώσεις από τα προαύλια τους, επιτελεί το καθήκον του ως αρχηγός της αντιπολίτευσης. Όταν ο Μητσοτάκης πηγαίνει στο «Ιπποκράτειο» ή στο «Παπαγεωργίου» στην Θεσσαλονίκη ή όπου αλλού, τότε (κατά τον Σύριζα και τις ανακοινώσεις του) κάνει φτηνό «επικοινωνιακό σόου». Φυσικά, αν δεν είχε πάει καθόλου, θα είχε αποδείξει την αναλγησία του απέναντι στους αρρώστους, στο νοσηλευτικό προσωπικό και τις δοκιμαζόμενες περιοχές.
Αυτός είναι ένας ωραιότατος τρόπος άσκησης αντιπολίτευσης, έντιμος και ακριβοδίκαιος, που πατάει πάνω σε ένα βασικό Συριζαϊκό αξίωμα: μόνο ο Αλέξης δικαιούται να κυκλοφορεί σε αυτή την χώρα, ο Κυριάκος είναι ένα είδος ανεπιθύμητου αποσυνάγωγου. Παρεπόμενο δεύτερο Συριζαϊκό αξίωμα, είναι ότι αν ο Μητσοτάκης κλειστεί μέσα στο Μαξίμου για να διοικήσει είναι αναίσθητος απέναντι στα λαϊκά προβλήματα και φοβητσιάρης, αν βγει έξω απ’ αυτό είναι προκλητικός και θεατρίνος που αντί για πολιτική επιδίδεται σε επικοινωνία.
Η συνταγή αυτή θα μπορούσε να είναι ένα πάγιο αντιπολιτευτικό θέσφατο που χρησιμοποιείται από κάθε αντιπολίτευση για οποιαδήποτε κυβέρνηση και κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. Υπάρχει άλλωστε και σε δημοσιογραφική version, αναφορικά με τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε την είδηση. Λέμε: είτε η τιμή της πατάτας θα ανεβαίνει και θα είναι ανάστατοι οι καταναλωτές, είτε θα πέφτει και θα είναι ανάστατοι οι μανάβηδες. Όπως λοιπόν κάποιοι θα είναι πάντα ανάστατοι για την τιμή της πατάτας (για να έχουμε εμείς δουλειά), αντιστοίχως η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός θα φταίνε πάντα, είτε κάνουν κάτι, είτε κάνουν το αντίθετο του. Είναι μια καλή πατέντα.
Σας βεβαιώνω όμως ότι ειδικά αυτή την περίοδο και ειδικότατα για τον Σύριζα, το πράγμα δεν πάει έτσι. Οι ένοικοι της Κουμουνδούρου δεν το λένε έτσι, το πιστεύουν ακραδάντως. Λόγω του δεύτερου κύματος πανδημίας, ζουν μια όψιμη ονείρωξη δικής τους νομιμοποίησης και αντίστοιχης απονομιμοποίησης της κυβέρνησης της ΝΔ. Πώς να σας το πω; Πιστεύουν ότι ξανακαβάλησαν το άλογο και ότι ήδη πορεύονται θριαμβευτικά προς την δεύτερη φορά αριστερά. Κι όπως το 2012-15 απαγόρευαν στους πολιτικούς τους αντιπάλους να κυκλοφορούν στον δρόμο επί ποινή γιαουρτώματος (η light εκδοχή) και λιντσαρίσματος (η σκληρή πλην δίκαιη εκδοχή), έτσι και σήμερα πιστεύουν ότι μόνο αυτοί δικαιούνται να αλωνίζουν στην χώρα.
Δεν βλέπουν το χάλι τους, που με τις παρούσες συνθήκες αν ήταν σοβαρό κόμμα θα έριχναν είκοσι μονάδες στον Μητσοτάκη αντί να είναι δεκαοκτώ πίσω απ’ αυτόν, παριστάνουν από πάνω και τους αυστηρούς μνηστήρες που απαγορεύουν στον νοικοκύρη να κυκλοφορεί στα δωμάτια του σπιτιού του. Αλλά δεν βαριέστε, λίγοι μήνες απομένουν ακόμα για να έχει εμβολιαστεί ένα ικανό κομμάτι του ελληνικού πληθυσμού και να μπορεί ο κόσμος να σταθεί άφοβα σε μια ουρά. Είτε του σούπερ μάρκετ, είτε του εκλογικού τμήματος. Για να δουν πόσο εύκολα κλατάρουν οι ονειρώξεις.
