Του Γιάννη Παντελάκη
Ο Τσίπρας, υπερηφανεύεται ότι η δική του κυβέρνηση «έβαλε χέρι στα Εξάρχεια», συνεχίζει να ερωτοτροπεί πολιτικά με τους «Καραμανλικούς», επιδεικνύει τις καλές του σχέσεις με μηχανισμούς επιρροής της νεοελληνικής κοινωνίας (π.χ. εκκλησία), επιχειρεί να αλώσει αυτά που χαρακτήριζε «συστημικά ΜΜΕ», κάνει γενναίες προσπάθειες να προσεταιριστεί το επιχειρηματικό κατεστημένο. Είναι φανερό πως η παραμονή του στην εξουσία αποτελεί αυτοσκοπό. Γι' αυτό, θα κάνει ό,τι είναι δυνατόν για να παραμείνει σ αυτή ως ένας παραδοσιακός διαχειριστής της. Γι αυτό, κλείνει το μάτι σε ψηφοφόρους οι οποίοι άλλοτε τρόμαζαν με τα συνθήματα του ΣΥΡΙΖΑ. Θέλει να πάψουν πια να τρομάζουν.
Η εικόνα του πρωθυπουργού στη Θεσσαλονίκη, επιβεβαίωσε πως πρόκειται για έναν πολιτικό που δεν κέρδισε την εξουσία για να αφήσει ένα προοδευτικό αποτύπωμα, να αλλάξει κάτι μικρό έστω, από τις δεκάδες παθογένειες κράτους και κοινωνίας της μεταπολιτευτικής περιόδου. Και με αυτή την έννοια, δεν έχει ιδιαίτερο νόημα να τον κρίνουμε πια με βάσει τις υποσχέσεις που άφησε ανεκπλήρωτες. Δεν είχε ποτέ άλλωστε τόσο καλές προθέσεις. Δεν έχει καν νόημα να τον χαρακτηρίζουμε ως οπορτουνιστή ή προδότη κάποιων πολιτικών αρχών που υποτίθεται ότι είχε.
Άλλωστε, δεν νομίζω πως υπάρχουν πολλοί ακόμα απ' όσους επένδυσαν στα λόγια του (είτε πριν τον Ιανουάριο του 2015, είτε πριν τον Σεπτέμβριο του ίδιου χρόνου), οι οποίοι περιμένουν πια κάτι συγκεκριμένο απ' όσα άκουγαν παλιότερα. Όσοι τον ακολουθούν ακόμα, στην πλειονότητά τους τουλάχιστον, αποτελούν κατά βάση ένα εκλογικό σώμα που δεν νοιώθει βολικά να βρίσκεται στην παραδοσιακή συντηρητική παράταξη, κάποιους που έχουν εξαρτήσεις ή προσδοκούν τέτοιες από τον κρατικό μηχανισμό, μερικούς που συνηθίζουν, για ευνόητους λόγους, να διατηρούν σχέσεις με την εκάστοτε εξουσία. Προφανώς όλοι αυτοί δεν είναι λίγοι. Αλλά προφανέστατα, χρειάζονται περισσότεροι για να παγιωθεί ο ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα εξουσίας.
Με αυτά τα δεδομένα, αιτιολογείται απόλυτα το ύφος και το περιεχόμενο της εμφάνισης Τσίπρα στην Θεσσαλονίκη. Επιχειρεί να διευρύνει, για την ακρίβεια, να αλλάξει το εκλογικό του ακροατήριο. Να αντικαταστήσει τους ψηφοφόρους που είχαν υιοθετήσει την αριστερή του συνθηματολογία (και οι οποίοι σταδιακά απομακρύνονται), με καινούργιους προερχόμενους από διάφορες πολιτικές δεξαμενές. Ας είναι «Καραμανλικοί», «νοικοκυραίοι», πρώην ψηφοφόροι των χειρότερων εκδοχών διακυβέρνησης από το ΠΑΣΟΚ, ας είναι οτιδήποτε.
Σημασία έχει να μεταλλαχθεί ο ΣΥΡΙΖΑ, να μετατραπεί (αν αυτό δεν έχει συμβεί ήδη), σε ένα πολιτικό συνονθύλευμα που θα επικαλείται αριστερό πρόσημο (για να υψώσει ένα εικονικό τείχος από το άλλο κόμμα εξουσίας), αλλά θα διατηρεί ποσοστά τέτοια που θα το διατηρούν στην εξουσία. Έστω με την συνεργασία του Καμμένου σήμερα ή του Λεβέντη αύριο…
