Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Αν θέλεις να βρεις την ταυτότητα ενός λαού, ψάξε τους μύθους του. Αν θες να καταλάβεις τις διαθέσεις ενός κόμματος για την εξουσία, ερμήνευσε την ρητορική του. Κι αν πάλι θες να εμπιστευτείς έναν άνθρωπο, άκου πρώτα την βιοθεωρία του.
Για όσους έπαθαν σοκ από το ερωτηματολόγιο της νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ, περί «αναδιανομής κλοπιμαίων από τα σούπερ μάρκετ» θα πρέπει πρώτα, να ανατρέξουν στην εθνική τους μυθολογία, πριν καταλήξουν στους σύγχρονους «νευρωτικούς παροξυσμούς» της Αριστεράς. Να αναλογιστούν τι θα γιορτάσουν σε πέντε μέρες μαζί με την Επανάσταση και με ποιους θρύλους μεγαλώνουν τα παιδιά τους, ζώντας στο 2017.
Το πρόβλημα για την ελληνική κοινωνία είναι πως πέρασαν δύο αιώνες αλλά συνεχίζει να κουβαλάει το παρελθόν της ακατέργαστό και συμπυκνωμένο στην παρακμιακή του φόρμα. Κυρίως, το πρόσφατο και το επιλεγμένο από «δεσπότες» και «εθνομάρτυρες».
Αυτό λοιπόν το υπόστρωμα πρωτογονισμού, όσο κι αν φαίνεται περίεργο, είναι το βασικό συστατικό με το οποίο έχτισε η Αριστερά το δικό της απαράμιλλο DNA των τελευταίων εκατό χρόνων. Και γι αυτόν ακριβώς το λόγο συνεχίζει να το διατηρεί ως σήμερα, προκαλώντας γέλια στα κοινωνικά στρώματα που αρχίζουν επιτέλους, να μεταλλάσσονται.
Το επικαιροποιημένο αφήγημα των «πρωτόγονων» πολιτικών ενστίκτων είναι λίγο πολύ το εξής: «Μεγαλώνω ηττημένος, ωριμάζω αδικημένος και ταυτόχρονα κλέβω για να εκδικηθώ και να επιβιώσω.»
Μπορεί να είμαι πνευματικός γόνος κάποιου «εκκλησιάσματος» που επιβίωσε από την Τουρκοκρατία, μπορεί και επίγονος των σταλινικών καπετανέων που δεν κατάφεραν να χτίσουν κόκκινο τείχος στα χρόνια του Εμφυλίου. Όπως και να το δεις, ή Ρομπέν των Δασών θα είμαι ή Γιάννης Αγιάννης ή Παπαφλέσσας ή Βελουχιώτης ή Κουφοντίνας. Οτιδήποτε άλλο είναι ανεπαρκές υποκατάστατο για την καταπιεσμένη μου εθνική και ταξική λίμπιντο.
Με λίγα λόγια ο αριστερός ιδεοληπτικός αντάρτης δεν θα είχε κανένα κανένα αρχέγονο πρότυπο αν δεν φρόντιζε το σχολείο να του το εμπνεύσει. Και αργότερα, το πολιτικό σύστημα να του το εμπεδώσει. Έτσι μάλλον εξηγείται γιατί βρέθηκαν αγκαλιά τα άκρα, ως ξεχασμένοι «ανεξάρτητοι επαναστάτες» εναντίον κεφαλαίων και κατακτητών…
Μην έχετε καμία αμφιβολία. Ζούμε στην Ελλάδα, αυτό που έζησε η Ιταλία, η Ισπανία και η Γαλλία πριν από 40 χρόνια. Και μάλιστα, σε πολύ πιο χοντροκομμένη έκδοση καθυστέρησης. Εκκλησία, εκπαιδευτικό σύστημα και «αριστεροδεξιά» φαντάσματα πασχίζουν να δημιουργήσουν πρωτόγονους κλώνους προσκολλημένους σε άλλες εποχές.
Αν δεν απαλλαγούμε από όλους αυτούς τους εκμαυλιστές, όχι κλέφτες σούπερ μάρκετ και αντιεξουσιαστές θα παράγουμε αλλά στο τέλος θα μας ανοίξει η όρεξη για «τζιχάντ».
Κάποτε πρέπει να τοποθετήσουμε την Ελλάδα, στο σύγχρονο κόσμο. Πώς θα το κάνουμε και ποιοι θα οδηγήσουν την κούρσα είναι ένα ζήτημα που θέλει απάντηση. Προσωπικά, δεν ξέρω που θα βρεθεί τόση γενναιότητα μέσα σε ένα συνονθύλευμα σκιτζήδων, κατσαπλιάδων, κλεφτών και αρματολών. Δεν έχουμε πια και «Τούρκους» για επανάσταση. Μάλλον μεταξύ μας θα φαγωθούμε…
