Tης Νίκης Τζαβέλα
Γνωστός μου που εργάζεται σε εταιρεία μετρήσεων κοινής γνώμης, μου έλεγε ότι η λέξη ΑΝΑΠΤΥΞΗ, προκαλεί την αρνητικότερη αντίδραση από ερωτηθέντες σε μετρήσεις, πολίτες. Είναι γεγονός, ότι η λέξη έχει κακοποιηθεί (εκ του αποτελέσματος) σε μεγάλο βαθμό από αυτούς που την επικαλούνται δεκαετίες τώρα. Όπως έχει κακοποιηθεί και το περιεχόμενο της από αυτούς που την έχουν καρπωθεί.
Από το 1981 και μετά, η ανάπτυξη στην χώρα μας βασίστηκε -και ακόμη βασίζεται- στο Κράτος (που απέτυχε, βέβαια, παταγωδώς). Στον Αναπτυξιακό Τομέα, η χώρα προχωρούσε ένα βήμα μπροστά και τρία βήματα πίσω. Και όλη η κατακραυγή γι' αυτό έπεσε στους πολιτικούς.
Δεν είναι όμως μόνο δικό τους το φταίξιμο. Όλοι οι υπόλοιποι θεσμικοί εκ της θέσεως τους κήνσορες, ξεπερνούν την οριοθετημένη κηνσορική τους εξουσία, καθοδηγώντας τους θεράποντες σε παλλαϊκές αντιστάσεις «ενάντια» σε κάθε μορφής αναπτυξιακή μεταρρύθμιση.
Ποιος τελικά θέλει ανάπτυξη στην Ελλάδα; Οι ισχυροί επιχειρηματίες, τα πανίσχυρα συνδικάτα, η ακαδημαϊκή μας ελίτ, η δικαστική εξουσία, η εκκλησιαστική, οι κήνσορες των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, συγκεκριμένα πολιτικά κόμματα;;
Όλοι αυτοί, τώρα που πτώχευσε η χώρα, έχουν κάνει την αυτοκριτική τους; Έχουν αποτιμήσει την θετική ή αρνητική τους συνεισφορά στην προκοπή της χώρας;
Ισχυροί επιχειρηματίες, επιδόθηκαν και επιδίδονται στο σπορ «να πεθάνει η κατσίκα του γείτονα και μαζί της και ο γείτονας», ακόμη και σε περιπτώσεις που δεν είχαν προσωπικό, επιχειρηματικό ενδιαφέρον. Κλείσανε επιχειρήσεις που έδιναν δουλειά σε χιλιάδες κόσμο, και ζουν και βασιλεύουν καρτέλ μεσάζοντες και ιερές αγελάδες. Και από κοντά, μικρόψυχη (το λιγότερο που μπορώ να πω), ιδιοτελής πολιτική εξουσία, να πολεμάει στο πλευρό των «δικών της» επιχειρηματιών.
Είναι ευκαιρία τώρα, στην ετήσια Συνέλευση του ΣΕΒ και αυτοκριτική ν' ακούσουμε, και κάτι, ας πούμε, περί «Κώδικα Επιχειρηματικής Δεοντολογίας».
Οι κήνσορες του συνδικαλισμού, είδαν και βλέπουν την ανάπτυξη υπό το πρίσμα της ατομικής, συντεχνιακής και οικογενειακής τους οικονομικής βελτίωσης. Πέστε μου, αποτίμησαν ποτέ τα Συνδικάτα την συνεισφορά τους στην ανάπτυξη της χώρας; Δεν τολμούν να το κάνουν, ιδιαίτερα τώρα με την πρώτη φορά αριστερά που έχει τελείως απομυθοποιηθεί ο ταξικός, συντεχνιακός, αγώνας. Ένας αγώνας που ρημάζει την εθνική παραγωγή και τον δημόσιο προϋπολογισμό.
- Είδαμε, και βλέπουμε, την δικαστική εξουσία να εμπλέκεται σε παιχνίδια πολιτικής και οικονομικής εξουσίας. Να καταδικάζει την επιχειρηματικότητα – τελείως παράλογα πολλές φορές. Να γνωμοδοτεί συντεχνιακά, αυξάνοντας το δημόσιο χρέος, Να πολέμα τις πιο καθοριστικές επενδύσεις για την ανάπτυξη της χώρας.
- Ακαδημαϊκοί κήνσορες, που δημιουργήθηκαν με το κιλό, με την σειρά τους, παράγουν πολίτες με κουλτούρα ακραίας διεκδίκησης και όχι και παράλληλης ευθύνης και υποχρεώσεων. Πολίτες χωρίς το αίσθημα ευθύνης απέναντι στην πρόοδο της χώρας.
- Η εκκλησία, ας κάνει την αυτοκριτική της. Επειδή όμως αναγνωρίζω, πόσο ικανοί είναι να διαχειρίζονται τα του οίκου τους, πολλές φορές έχω σκεφτεί, ότι αν ήταν η Ιερά Σύνοδος η Βουλή των Ελλήνων, σίγουρα η Κυβερνητική διαχείριση θα ήταν μεγαλειώδης.
- Συγκεκριμένα πολιτικά κόμματα, που αυτάρεσκα αυτοαποκαλούνται «προοδευτικά» ή «ευρύτερες δημοκρατικές δυνάμεις», αυτή η μοναδική στον κόσμο Ελληνική Αριστερά, έχει κάνει την αυτοκριτική της; Πόσο ακριβά πλήρωσε η χώρα τον εξευρωπαϊσμό ενός μέρους του ΠΑ.ΣΟ.Κ.; τον ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ; Αυτή η ευρύτερη Αριστερά ζώντας χαλαρά μέσα στην ασφάλεια του Δυτικού κόσμου, δηλητηριάζει έναν ολόκληρο λαό, με εξωπραγματικές αυταπάτες. Περιχαράσσει και απομονώνει την χώρα, και τις παραγωγικές της δομές και δυνάμεις. Και καταστρέφει την υγιή επιχειρηματικότητα. Και μας λένε ότι δεν κυβερνήσανε; Αυτή η Αριστερά ήταν και είναι ο ουσιαστικός Κυβερνήτης και καθοδηγητής της χώρας, από την μεταπολίτευση και μετά.
- Και τέλος, οι δημοσιογραφικοί κήνσορες, που στην χώρα μας, δοξάζουν την αλληλένδετη σχέση κηνσόρων και θεράποντων. Στην πλειοψηφία τους ημιμαθείς και ιδιοτελείς. Γι' αυτό και υπηρετούν την παραπολιτική και όχι την πολιτική. Πρωτοστατούν διαχρονικά στον πόλεμο εναντίον κάθε αναπτυξιακής προσπάθειας της χώρας, αποφεύγοντας την αντικειμενική εκτίμηση των γεγονότων, αφού έχουνε μερική γνώση των θεμάτων. Και όσο πιο παράλογα καταγγελτικός ο δημοσιογράφος, τόσο πιο λερωμένη την έχει την δική του φωλίτσα. Λοιδορούν τους πολιτικούς, ότι δεν έχουν διαβάσει τα μνημόνια. Πόσοι και ποιοι από τους δημοσιογραφούντες καθοδηγητές της κοινής γνώμης έχουν διαβάσει τα μνημόνια και τις ουρές τους; Ποιοί από αυτούς, προέβαλαν το γεγονός ότι τα 4 Μνημόνια για την Ελλάδα, ουσιαστικά αφορούν χώρα που βρίσκεται σε προενταξιακό στάδιο για την Ευρωπαϊκή Ένωση;
- Άφησα στο τέλος τους πολιτικούς κήνσορες. Έχω καταλήξει ότι για την συντριπτικότατη πλειοψηφία τους, η ατομική τους πολιτική επιβίωση, ξεπερνά ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ ΑΛΛΟ. Αυτό έχω να πω. Ως προς την Ανάπτυξη, υποχρέωση της πολιτικής εξουσίας, είναι να παρέχει το νομοθετικό πλαίσιο και να διασφαλίζει τα χρηματοδοτικά εργαλεία, ώστε το εργατικό δυναμικό να τα αξιοποιεί και η χώρα να παράγει. Αντίθετα, οι πολιτικοί μας κήνσορες, φροντίζουν να περιορίζουν νομοθετικά την δημιουργική επιχειρηματικότητα των Ελλήνων, φροντίζοντας για την επιβίωση των θεραπόντων ψηφοφόρων τους.
Όλοι αυτοί καθοδηγούν τους Έλληνες πολίτες. Γι' αυτό και στο συλλαλητήριο κατά της Ασφαλιστικής Μεταρρύθμισης του Τάσου Γιαννίτση, συμμετείχαν 1 εκ. Έλληνες πολίτες. Το μεγαλύτερο συλλαλητήριο στην ιστορία μας το κάναμε εναντίον της διάσωσης των συντάξεων μας!
Στην κατάσταση που βρίσκεται η πατρίδα μας, για να ξεκινήσει γρήγορα η αγορά να κινείται, να αρχίσει ο κόσμος να βρίσκει μια δουλειά, χρειάζονται δράσεις και νομοθεσίες υπερβατικές και τολμηρότατες. Χρειάζεται πολιτική ασύμβατη με ότι έχουμε κάνει μέχρι τώρα. Για παράδειγμα: Χρειάζεται πολιτική διαπραγμάτευση, όχι μόνο για το χρέος, αλλά και με την Επιτροπή Ανταγωνισμού της Ευρωπαϊκής Ένωσης, για υπέρβαση των ευρωπαϊκών συμβατικών κανονισμών. Σε αυτές τις τολμηρές υπερβάσεις αναφέρομαι. Χρειάζεται όλοι αυτοί οι κήνσορες, να αντιληφθούν πλήρως, ότι έχουν καταστρέψει τις ζωές εκατομμυρίων Ελλήνων πολιτών. Και να αναλάβουν, επιτέλους τις ευθύνες τους. Οι άνθρωποι δεν χρειάζονται ελεημοσύνες. Δουλειά θέλουν να βρουν.
Τώρα πια, κήνσορες και θεράποντες, ψάχνουμε για τον ίδιο παρονομαστή: την Ανάπτυξη.
*Η κ. Νίκη Τζαβέλα είναι πρώην Ευρωβουλευτής
