Σπάνια τον τίτλο των άρθρων που γράφω, τον έχω προεπιλέξει. Συνήθως καταλήγω εκεί, στο τέλος και αφού έχω ολοκληρώσει το κείμενο. Σήμερα είχα να επιλέξω ανάμεσα στο «ανοσία αγέλης ή ανοησία αγέλης», στο «covid19 test ή IQ test» και στο «κίνημα πλατείας ή κίνημα βλακείας». Και κατέληξα στον τελευταίο.
Και προτίμησα την έννοια του κινήματος της πλατείας, διότι αυτό είναι που παρατηρούμε σήμερα. Μια νέα επανάληψη του κινήματος των αγανακτισμένων της άνω και κάτω πλατείας. Και αυτό ήταν λίγο – πολύ αναμενόμενο. Με τη ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, να σέρνεται πίσω από την ατζέντα της κυβέρνησης Μητσοτάκη, ήταν αναμενόμενο ότι θα έσκαγαν δυο τρεις αγωνιστικές φούσκες για να διατηρηθεί σε υψηλό επίπεδο το επαναστατικό φρόνημα των αμετανόητων οπαδών του.
Η αποδοχή της θέσης των κλειστών εξωτερικών συνόρων στον Έβρο και η κατάθεση στεφάνου στο προσωρινό μνημείο των δολοφονηθέντων εργαζομένων της Μarfin Bank, αποτέλεσαν κομβικές αλλαγές προσέγγισης της πραγματικότητας, από την ηγεσία του Σύριζα. Έστω κι αν έγιναν μέσα από μισόλογα, σφιγμένα χείλη και ξινισμένες φάτσες. Η προσπάθεια κανονικοποίησης του ΣΥΡΙΖΑ, που ουσιαστικά αρχίζει να τηρεί τους βασικούς κανόνες τις αστικής δημοκρατίας, στα μάτια των σκληροπυρηνικών οπαδών του μοιάζει με υπαρξιακή ακύρωση, με υποχώρηση. Και η υποχώρηση αυτή, οδήγησε σε ύφεση την αντισυστημική υπερδιέγερση, προκαλώντας θλίψη στην «κινηματική» εσωτερική αντιπολίτευση, που αμυνόμενη, έδωσε το σύνθημα της νεκρανάστασης του κινήματος των πλατειών.
Δεν γνωρίζουμε, αν αυτό το νέο κίνημα της πλατείας έχει να κάνει με το άλλο κίνημα του «μετά θα λογαριαστούμε», που μας απειλούσε κατά την διάρκεια της πρώτης και κρισιμότερης φάσης της πανδημίας. Κάποιοι πάντως κάνουν την βρωμοδουλειά, που δεν κάνει η ηγεσία του Σύριζα. Στήνουν από χορούς μέχρι ανοικτές συνελεύσεις και από αυθόρμητα πάρτι μέχρι συγκρούσεις με τις μονάδες της αστυνομίας. Τι είναι λοιπόν αυτές οι «αυθόρμητες» συγκεντρώσεις; Τι είναι αυτές οι περίεργες και ευκαιριακές συμμαχίες όλων αυτών του γκρουπούσκουλων και των «συλλογικοτήτων» που περιστοιχίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και των αντιεμβολιαστών, των ψεκασμένων και των «αντισυστημικών»; Τι ενώνει όλη αυτή τη ετερόκλητη σύμπραξη, των ίδιων ακριβώς ομάδων που δρούσαν στην Πλατεία Συντάγματος επί εποχής αγανακτισμένων; Τι ενώνει τους εθνολαϊκιστές χορευτές της επετείου της 25ης Μαρτίου του 2015 που στήθηκε από τους ΑΝΕΛ, με τους χορευτές του Δημοψηφίσματος του 2015 και τους προχθεσινούς χορευτές στον Άγνωστο Στρατιώτη; Μα το κεντρικό σύνθημα για εκδήλωση απειθαρχίας απέναντι στα οποιαδήποτε υγειονομικά μέτρα και διαμαρτυρίας για την δήθεν αστυνόμευση της ζωής μας.
Με πραγματικά βλακώδη συνθήματα όπως «οι δρόμοι και οι πλατείες μάς ανήκουν», «θέλουμε πίσω την ελευθερία μας», «όχι άλλος χαμένος χρόνος», «κάτω η δικτατορία των γιατρών», «όχι στην ολοκληρωτική καθυπόταξη και τον πλήρη έλεγχο της καθημερινής ζωής των ανθρώπων», ο υπόγειος Σύριζα για τον οποίο είχαμε αναφερθεί προ ημερών στο άρθρο με τίτλο : «Οι μάσκες, οι μασκοφόροι και ο υπόγειος ΣΥΡΙΖΑ», κάνει την δουλειά του. Μαζί με τους οπαδούς των θεωριών συνωμοσίας, όλου του πολιτικού και ιδεολογικού φάσματος κάνουν την επανάσταση τους απέναντι στην πολιτική και οικονομική πραγματικότητα, αλλά και στην δική τους προσωπική πραγματικότητα.
Άραγε όλοι αυτά τα αγανακτισμένα νιάτα, οι καθηλωμένοι στην εφηβεία σαραντάρηδες, πέρα από τη εκδήλωση της αντισυμβατικής συμπεριφοράς τους και της ρέμπελης αναμελιάς τους, πως ετοιμάστηκαν ή ετοιμάζονται για την επόμενη ημέρα; Πως εκμεταλλεύτηκαν τον χρόνο του lockdown, για να βελτιώσουν τους εαυτούς τους, για να επιμορφωθούν, να μάθουν νέα πράγματα, να αποκτήσουν νέες δεξιότητες για το αύριο που έρχεται; Ή μήπως νομίζουν ότι το ρακόμελο είναι το αιώνιο ελιξίριο της ζωής;
«Είμαστε γονείς που βγάζουν βόλτα τα παιδιά τους τα πρωινά και τα απογεύματα στην πλατεία, εργαζόμενες που βγάζουν τα παιδιά άλλων, έφηβοι που ερωτεύονται, παίζουν, και δίνουν τα πρώτα τους ραντεβού και φιλιά στην πλατεία, άνθρωποι που επιλέγουν να περάσουν τα βράδια τους, να συναντήσουν φίλους και να κοινωνικοποιηθούν στην πλατεία έξω από τα κυρίαρχα πρότυπα του lifestyle», αναφέρει η ανακοίνωση των μελών της επαναστατικής αίρεσης που πρωταγωνιστεί στην «απελευθέρωση» μιας πλατείας στα βόρεια προάστια των Αθηνών.
Δεν αναλογίζονται όμως, ότι ταυτόχρονα με όλες τις άλλες ιδιότητες τους, είναι και πολίτες που πρέπει να σέβονται και οφείλουν να ακούν τις αποφάσεις, τις οδηγίες και της παραινέσεις της Πολιτείας. Διότι ως γνωστόν, αν πάει κάτι στραβά, θα είναι οι πρώτοι που θα φωνάξουν το «που είναι το κράτος», και θα ζητούν την επίταξη μέχρι και των επιδέσμων στα φαρμακεία.
Σε τι άραγε διαφέρουν από την εικόνα των Τραμπικών και τις εκδηλώσεις κατά των κυβερνητών σε διάφορες πολιτείες των ΗΠΑ; Ίσως στο γεγονός ότι δεν οπλοφορούν. Σε τίποτα άλλο.
Σε τι διαφέρουν από τους εθνικοσοσιαλιστές στην Γερμανία του Χίτλερ, στον τρόπο που περιφρονούν, αδιαφορούν και θεωρούν αναλώσιμους, όσους έχουν υποκείμενα νοσήματα, ή είναι αδύναμοι ή ηλικιωμένοι ή ασθενείς; Ίσως στο ότι δεν φορούν στο χέρι τους τον αγκυλωτό σταυρό. Σε τίποτα άλλο.
