Σε πρόσφατο άρθρο μου στο Liberal.gr αναφέρθηκα στην πολιτική σημασία των σημερινών γερουσιαστικών εκλογών της Τζόρτζια.
Την επομένη των εκλογών αυτών, συγκεκριμένα στις 6 Ιανουαρίου, το Κογκρέσο των ΗΠΑ συνεδριάζει για να επικυρώσει την ψήφο του εκλεκτορικού κολεγίου και άρα την εκλογή Μπάιντεν. Με μια unprecedented ενέργεια, που θα έλεγαν οι συμπατριώτες του, ο ανεξέλεγκτος ηττημένος πρόεδρος –αφού ζήτησε επιτακτικά έως απειλητικά, με κατάχρηση εξουσίας πιθανότατα, από τον αρμόδιο υπουργό της Τζόρτζια, ρεπουμπλικάνο και υποστηρικτή του, Μπραντ Ράφενσπέργκερ «να του βρει» τις αναγκαίες ψήφους που θα ανέτρεπαν το αποτέλεσμα των προεδρικών εκλογών στην πολιτεία αυτή- τώρα ασκεί πρωτοφανή πίεση στους ρεπουμπλικάνους κοινοβουλευτικούς, κόντρα σε κάθε συνθήκη του πολιτεύματος, να μην επικυρώσουν την ψήφο του κολεγίου! Μέχρι σήμερα αδιανόητο στην πολιτική ζωή της χώρας. Ήδη δε αναφέρεται πως θα συμμορφωθεί με την αξίωσή του αυτή το 25% περίπου των ρεπουμπλικάνων γερουσιαστών αλλά και η συντριπτική πλειοψηφία, ίσως τα 2/3, των ρεπουμπλικάνων βουλευτών*.
Προς περαιτέρω πίεση πάνω τους, μάλιστα, την ώρα που οι κοινοβουλευτικοί θα ψηφίζουν, ο πρόεδρος καλεί τους οπαδούς του «να είναι εκεί και να είναι ‘άγριοι’»!!! (Τουίταρε χαρακτηριστικά «be there and be wild»!!!). Αυτό, δε, σε μια χώρα όπου η οπλοφορία αποτελεί συνταγματικά κατοχυρωμένο αναφαίρετο δικαίωμα από το 1791 -2η τροπολογία του Συντάγματος- και όπου, εφόσον είναι μαζική η συγκέντρωση, είναι πιθανή τόσο η ύπαρξη προβοκάτσιας όσο και η διοργάνωση αυθόρμητων αντισυγκεντρώσεων από ριζοσπαστικά στοιχεία της απέναντι πλευράς. Θα μπορούσαν, λοιπόν, τα πιθανότατα επεισόδια να οδηγήσουν σε αιματοχυσία και στρατιωτική παρέμβαση;
Ήδη στις 18 Νοεμβρίου με άρθρο μου στην Καθημερινή εξέφραζα την ανησυχία για κίνδυνο δικαστικοστρατιωτικού πραξικοπήματος, ανησυχία που ενίσχυε το γεγονός πως ο Τραμπ, μετά την εκλογική ήττα του, αντικατέστησε από απόλυτα προσκείμενους στον ίδιο προσωπικά τόσο την πολιτική όσο και τη φυσική ηγεσία των αμερικανικών Ενόπλων Δυνάμεων. Το δικαστικό σκέλος του πραξικοπήματος δεν φαίνεται να λειτούργησε, αφού δεν συνέργησαν ούτε οι διορισμένοι από τον ίδιον δικαστές. Το βέβαιο όμως είναι πως αυτή τη στιγμή όλοι οι εν ζωή, δημοκρατικοί και ρεπουμπλικάνοι, πρώην υπουργοί Άμυνας αισθάνθηκαν την ανάγκη και την υποχρέωση να υπογράψουν ΑΠΟ ΚΟΙΝΟΥ προειδοποίηση προς τον απερχόμενο αρχηγό του κράτους να μην εμπλέξει τις ένοπλες δυνάμεις σε οδομαχίες που θα μπορούσαν να πάρουν τον χαρακτήρα πεζοδρομιακού εμφύλιου. Παράλληλα μαθαίνω πως κορυφαίοι αμερικανοί συνταγματολόγοι, πολιτικοί επιστήμονες και δικαστές προβληματίζονται πώς και πότε θα γίνει η μεταβίβαση της εξουσίας σε περίπτωση που εγκαθιδρυθεί λόγω επεισοδίων στρατιωτικός νόμος. Οπωσδήποτε οι στιγμές είναι πολύ κρίσιμες για τη χώρα και τον πολιτικό πολιτισμό της, ίσως όμως και για την ανθρωπότητα ευρύτερα. Και επίσης οπωσδήποτε, αν υπάρχει σχέδιο για απόπειρα εκτροπής, ένα εξαιρετικά δυσμενές για τον Τραμπ αποτέλεσμα στη Τζόρτζια πολλά θα μπορούσε να τον κάνει να ξανασκεφθεί (αν θεωρήσουμε πως το τραυματισμένο εγώ του τού επιτρέπει ακόμη να σκέπτεται ορθολογικά).
*Θεωρώ πως δύο είναι οι λόγοι που η πίεση του Τραμπ έχει μικρότερη απήχηση στους Γερουσιαστές απ’ ό,τι στους βουλευτές του κόμματός του: Αφενός μεν οι δεύτεροι έχουν διετή μόνο παραμονή στο αξίωμα, ενώ οι περισσότεροι από τους πρώτους έχουν ακόμη 4 ή 6 χρόνια θητείας. Αφετέρου δε στις –συνήθως πολύ μικρότερες- εκλογικές περιφέρειες στην οποία εκλέγονται τα μέλη της Βουλής των Αντιπροσώπων είναι πολύ ευκολότερο στον Τραμπ να τους «φυτέψει» έναν διασπαστή υποψήφιο που θα τους οδηγήσει σε ήττα στο εγγύς μέλλον.
