Toυ Ανδρέα Ζαμπούκα
Και στα τρία μνημόνια, το χάσμα προέκυψε μεταξύ συμφωνίας και εφαρμογής, δυστυχώς και με την συναίνεση των δανειστών. Πρώτα ψηφίζεται στη Βουλή, η συμφωνία και μετά, αφού περάσει από χίλια τέρμινα η διαπραγμάτευση, η εφαρμογή των μέτρων. Έτσι, ο χρόνος κυλάει υπέρ των τοξικομανών της εξουσίας που κάνουν τα πάντα να εμποδίσουν αυτά που οι ίδιοι συμφώνησαν! Ταυτόχρονα όμως, η πραγματικότητα των αναγκών, εξελίσσεται εις βάρος του κράτους και της οικονομίας.
Το ίδιο έκαναν και οι προηγούμενοι- πόσο εύκολα τα ξεχνάμε!- , τα ίδια και χειρότερα, οι σημερινοί. Η καθυστέρηση της εφαρμογής των μέτρων και η αδράνεια στην πραγματοποίηση των μεταρρυθμίσεων, δημιουργούν την αίσθηση του βάθους. Εκεί ακριβώς, διαδραματίζεται η πτώση για όλους όσοι εμπλέκονται στην οικονομική και πολιτική διαχείριση των μνημονίων. Πρώτα, καταστρέφεται κόσμος και μεγαλώνει η τρύπα της ανεργίας, της επιχειρηματικότητας και γενικότερα της εμπιστοσύνης. Στη συνέχεια, ξεκινούν τα παιχνίδια αντίστασης στην ρήξη με το καταστημένο του κρατισμού και στο τέλος, πολλαπλασιάζεται το βάρος στους ώμους των φορολογούμενων και της εθνικής οικονομίας.
Ο Παπανδρέου δεν τόλμησε, ο Σαμαράς αντιστάθηκε και στο τέλος εμφανίστηκε το φαινόμενο Τσίπρα. Πέρασε ένα εξάμηνο μέχρι να οδηγηθεί η χώρα στο αδιέξοδο και στο τέλος συναίνεσε, μπροστά στο δίλημμα της εξουσίας. Αφού λοιπόν, επιβλήθηκαν οι έλεγχοι και συρρικνώθηκαν πιο πολύ οι δυνατότητες της οικονομίας, το σενάριο της αντίστασης επαναφέρει στο προσκήνιο ένα τέταρτο μνημόνιο, το οποίο πλέον, δεν θα μπορεί παρά να εφαρμοστεί με την διέξοδο της δραχμής.
Οι ένοχοι βέβαια, είναι δύο: το κόμμα και οι τρόφιμοί του. Η εξουσία και οι ψηφοφόροι της. Αν ο λαός είχε την διάθεση να απαλλαγεί από τις μεθοδεύσεις του πονηρού κράτους, θα το είχε ήδη κάνει. Δεν συνέβη όμως και ούτε πρόκειται να συμβεί. Το αντίθετο: μόνο αν οι συνταξιούχοι, οι δημόσιοι υπάλληλοι και οι αγρότες διαπιστώσουν ότι καταρρέει η πολιτική προστατευτισμού, θα τιμωρήσουν την κυβέρνηση Τσίπρα, όπως το έκαναν και πριν.
Στην περίπτωση όμως της Αριστεράς δεν έχουμε τα ίδια δεδομένα. Δεν πρόκειται για χορτασμένους από εξουσία καθεστωτικούς, όπως υπήρξαν οι Παπανδρέου, Σαμαράς και Βενιζέλος. Εδώ έχουμε να κάνουμε με βουλιμικούς αρχομανείς που για δεκαετίες, περιορίστηκαν μόνο στην συνδικαλιστική ή στην κομματική αεργία. Και θα κάνουν τα πάντα, προκειμένου να ανταποκριθούν στην μόνη διέξοδο που τους δίνει η διαχείριση της εξουσίας: στην υπεράσπιση του κρατισμού!
Αν καταφέρουν να πετύχουν μείωση του χρέους και μικρές απώλειες σε συντάξεις και μισθούς δημοσίου, θα συνεχίσουν να απλώνουν καθεστωτικούς μηχανισμούς, για μερικά χρόνια ακόμα. Αν όμως, οι δανειστές επιμείνουν, σε εξυγίανση της οικονομίας, αυτό δεν πρόκειται να γίνει με όρους ευρώ. Είναι βέβαιο ότι δεν θα επαναληφθεί η σύμπραξή τους, σε νέο μνημόνιο, νέα μέτρα και νέες περικοπές, χωρίς την σημαία της «επανάστασης» για χάρη του δικού τους «λαού».
Για αυτό υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να μεθοδεύουν ήδη το σενάριο του Grexit, σε περίπτωση που βρεθούν μπροστά, στο δίλημμα της αυτοθυσίας. Κι αν έκαναν πίσω, το καλοκαίρι, τώρα τα πράγματα θα είναι διαφορετικά. Γιατί ξέρουν ότι δεν θα υπάρξει καν επιστροφή στην αντιπολίτευση! Οι περισσότεροι από αυτούς – οι πιο λογικοφανείς- θα αναζητήσουν πολιτικό καταφύγιο σε έναν νέο φορέα ή στο ΠΑΣΟΚ. Οι υπόλοιποι – μαζί κι ο Τσίπρας- δεν φαίνεται να έχουν κανένα μέλλον, μετά από μια τραγική αποτυχία να στηρίξουν τον απόλυτο λαϊκισμό με τον οποίο συντήρησαν ως τώρα, την κυριαρχία τους.
Δεν είναι λοιπόν, καθόλου απίθανο να γίνουμε μάρτυρες –δυστυχώς, και με τις δύο σημασίες της έννοιας- μιας λυσσαλέας αντίδρασης, όταν έρθει η ώρα της πτώσης. Όταν δηλαδή τελειώσουν τα αποθέματα «αντίστασης» στις προσπάθειες των δανειστών και ιδιαίτερα του ΔΝΤ που φαίνεται να έχει διαφορετική ατζέντα από του Ευρωπαίους.
Πολύ φοβάμαι ότι θα τα παίξουν όλα για όλα, προκειμένου να διατηρηθούν στην εξουσία ακόμα και με δραχμή. Άλλωστε δεν είναι λίγοι οι ξένοι (πρώτος ο Σόιμπλε) που θα μπορούσαν να επαναφέρουν το σενάριο της απελευθέρωσης του «τρελού» από τα δεσμά του, προκειμένου να εξασφαλίσουν την ησυχία τους.
Σε κάθε περίπτωση, μόνο ασφαλείς δεν μπορούμε να αισθανόμαστε μπροστά σε αδίστακτους που δεν πρόκειται να εγκαταλείψουν για χάρη μας, την εξουσία. Ούτε οι ξένοι δεν θα μας σώσουν, όταν συμπέσουν κάποια στιγμή τα δικά τους συμφέροντα με τις πολιτικές εξελίξεις (Brexit…).
Ήσυχοι δεν θα είμαστε από δω και πέρα. Προχωράμε πάντα, ολομόναχοι, ανάμεσα σε αρχομανείς, σε βουλιμικούς κρατιστές και απρόβλεπτους δανειστές…
