Μία από τις χειρότερες στιγμές της ελληνικής διπλωματίας ήταν η γνωστή σκηνή που εξελίχτηκε στην Αθήνα με τον Προκόπη Παυλόπουλο και τον Ταγίπ Ερντογάν. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, αντιθέτως, δεν πιστεύει ότι η λύση δήθεν βρίσκεται στην καταπράυνση του αντιπάλου με συνεχείς υποχωρήσεις. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης κερδίζει χρόνο και διεθνείς συμμαχίες, εξοπλίζει τη χώρα και την προετοιμάζει κατάλληλα. Αν υπάρχει μία διέξοδος για την ειρήνη, αυτή δεν περνάει μέσα από το κανάλι του φόβου…
Η κατάσταση με την Τουρκία εξακολουθεί να εξελίσσεται μέσα σε ένα απόλυτα προβλεπόμενο μοτίβο. Ο Ταγίπ Ερντογάν επιδιώκει εδώ και καιρό την κρίση με την Αθήνα, πιστεύοντας ότι η συγκυρία των τελευταίων δέκα ετών είναι η πλέον κατάλληλη για να μπορέσει η Τουρκία να εδραιώσει τις διεκδικήσεις της στην περιοχή και να μεταλλαχτεί έτσι σε μία υπερδύναμη στον χώρο της Ανατολικής Μεσογείου και όχι μόνο. Η Ελλάδα της κρίσης και των μνημονίων ήταν το τέλειο θύμα. Από τη μία, η Ευρώπη της Μέρκελ πίεζε τους Έλληνες για μείωση των αμυντικών δαπανών και από την άλλη, η ίδια αυτή Ευρώπη σφύριζε αδιάφορα στις προκλητικές, για το διεθνές δίκαιο, κινήσεις των Τούρκων.
Ο Ταγίπ Ερντογάν αισθάνεται αρκετά δυνατός για να επιβάλλει τις απόψεις του και είναι χαρακτηριστική η στάση του στο θέμα των S-400. Από την άλλη, τα πράγματα έχουν αλλάξει μετά τη νίκη Μπάιντεν στην Αμερική και την ήττα της Μέρκελ στη Γερμανία. Κι ακόμη, στην Ελλάδα κυβερνάει ένας κεντροδεξιός πολιτικός που έχει αυξημένη την αίσθηση του εθνικού συμφέροντος και έτσι έχει τελείως διαφορετικές προτεραιότητες από εκείνες της προηγούμενης κυβέρνησης.
Παρόλα αυτά, ο τρόπος με τον οποίο κινείται η Τουρκία μας δείχνει ότι το «ατύχημα» δεν είναι κάτι που υπάρχει ως έννοια μόνο για τα βιβλία στρατηγικής. Είναι ένας υπαρκτός κίνδυνος, αν όχι μία επιδιωκόμενη κατάσταση από το εθνικιστικό και θεοκρατικό καθεστώς της Άγκυρας. Το πέρασμα του Ταγίπ Ερντογάν στο πάνθεον των μαρτύρων του Ισλάμ, ή ακόμη καλύτερα η μετεξέλιξή του σε ηγέτη του σουνιτικού ισλάμ, περνάει αναγκαστικά μέσα από την αλλαγή των ισορροπιών στην Ανατολική Μεσόγειο. Με άλλα λόγια, ο Ερντογάν για να πείσει τους ισλαμιστές στη Μεσόγειο, θα πρέπει να είναι ο απόλυτος κυρίαρχος στην περιοχή, αμφισβητώντας τα αντίστοιχα δικαιώματα των Ελλήνων, των Κυπρίων και των Ισραηλινών. Είναι ο Ερντογάν έτοιμος για μία τέτοια αναμέτρηση; Αν μιλάμε για τον πολιτικό Ερντογάν της περασμένης δεκαετίας, δεν θα κάναμε καν αυτή τη συζήτηση. Αλλά μιλάμε για τον Ερντογάν που πλέον μιλάει μόνο με τον Θεό και μόνο σε αυτόν δίνει εξηγήσεις. Οπότε οι πιθανότητες ενός ατυχήματος δεν είναι τόσο θεωρητικές…
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ορθώς επιδιώκει νέες συμμαχίες. Ξέρει ότι αυτός είναι ο μόνος δρόμος. Ο άλλος δρόμος, εκείνος της γραμμής Τσίπρα - Κοτζιά, τον ξέρουν όλοι! Αλλά δεν είναι λύση. Αν ήταν, δεν θα είχαμε φτάσει στο σημείο η Τουρκία να αμφισβητεί τα ελληνικά δικαιώματα λίγο έξω από την Κρήτη! Η ελληνική διπλωματία είχε στο παρελθόν πολλές ψευδαισθήσεις. Μία απ’ αυτές ότι η αναγνώριση της Βόρειας Μακεδονίας θα απέτρεπε το ενδεχόμενο να έχουμε τους Τούρκους και στα βόρεια σύνορά μας. Ψευδαισθήσεις, ψευδαισθήσεις, ψευδαισθήσεις. Η αλήθεια είναι ότι η Τουρκία προετοιμάζεται εδώ και πολύ καιρό για το… χειρότερο σενάριο. Έχουμε χάσει χρόνο, ας μη χάσουμε άλλον.
Θανάσης Μαυρίδης
