Της Χαράς Κεφαλίδου*
Πριν από περίπου ένα μήνα γίναμε μάρτυρες ενός περιστατικού στο οποίο συμπυκνώνεται σχεδόν το σύνολο των παθογενειών της ελληνικής πραγματικότητας. Από το περιστατικό αυτό μπορούμε να αντλήσουμε χρήσιμα μαθήματα, απαραίτητα εάν θέλουμε να μιλάμε με ρεαλιστικούς όρους για την επόμενη ημέρα της χώρας, προσανατολισμένη στην αναπτυξιακή προοπτική και την οικονομική ανάταξη.
Ποιο είναι το περιστατικό; Ένας κεραυνός έπληξε τον αρχαιολογικό χώρο της Ακρόπολης, προκαλώντας τον τραυματισμό ανθρώπων και σοβαρές υλικές ζημιές. Τα ερωτήματα που γεννούνται είναι πολλά. Ήταν όμως αυτό που συνέβη «κεραυνός εν αιθρία» σε ό,τι αφορά την προστασία του μνημείου-συμβόλου για την πατρίδα μας; Και τι συμβαίνει σε άλλους αρχαιολογικούς χώρους; Το κρίσιμο ερώτημα όμως είναι: Τι έκανε το Υπουργείο μετά το σοβαρό αυτό περιστατικό. Προνόησε για μέτρα ή όλα τα φρενάρει η «γάγγραινα» της γραφειοκρατίας να πάρει; Και, εν τέλει, αξιοποιήθηκε η σύγχρονη τεχνογνωσία και πώς;
Αμέσως μετά το περιστατικό, υπέβαλα επίσημη Ερώτηση στην Υπουργό Πολιτισμού και Αθλητισμού, κ. Μυρσίνη Ζορμπά. Απάντηση πήρα – έστω και απογοητευτική - μετά από ένα μήνα. Ιδού η επιτομή της απάντησης: πρώτον, ο κεραυνός ήταν πολύ… ισχυρός. Δεύτερον, η αρμόδια τεχνική υπηρεσία του Υπουργείου έκανε όλες τις απαραίτητες ενέργειες, αλλά η εταιρεία που εγκατέστησε τα αλεξικέραυνα είχε καθυστέρησε να ανταποκριθεί.
Δεν είναι στις προθέσεις μου να μπω στις λεπτομέρειες του τι πραγματικά έγινε, γιατί θα ξεκινήσουμε μία αντιπαράθεση που το μόνο που θα έχει ως αποτέλεσμα είναι να διχάσει και να περιπλέξει τα πράγματα και φυσικά να χάσουμε – ως συνήθως – το ζητούμενο, το οποίο είναι: τι δεν λειτούργησε σωστά; Ποιες παθογένειες αναδείχθηκαν για ακόμη μια φορά;
Ας θεωρήσουμε ότι ο κεραυνός που έπληξε τον αρχαιολογικό χώρο της Ακρόπολης ήταν πραγματικά εξαιρετικά δυνατός. Τι σημαίνει αυτό, ότι δεν υπάρχει τρόπος να προστατευθούμε; Στον 21ο αιώνα, σε όλο το δυτικό ημισφαίριο υπάρχει συνεχής και αδιάλειπτη αντικεραυνική προστασία. Εκείνο ίσως που δεν γνωρίζουν οι περισσότεροι ότι η πατέντα της έχει ελληνικό ονοματεπώνυμο. Ανήκει στη δική μας Δραμινή RAYCAP. Ανεμογεννήτριες, διεθνή αεροδρόμια μέχρι και ιδιωτικές κατοικίες ανά τον κόσμο προστρέχουν στη δική της αντικεραυνική προστασία. Παντού, δηλαδή, εκτός από τη χώρα μας… Προφανώς το αρμόδιο Υπουργείο Πολιτισμού δεν έκανε καλά τη δουλειά του. Γιατί εάν την είχε κάνει θα είχε ανακαλύψει τη RAYCAP και την πρωτοπόρα τεχνογνωσία της.
Δεν ανταποκρίθηκε η εταιρεία προμήθειας ή συντήρησης των αλεξικέραυνων, υποστήριξε η Υπουργός. Ας είμαστε τότε πιο αυστηροί με αυτούς που συνεργαζόμαστε, ιδίως σε ένα θέμα τόσο κρίσιμο και ευαίσθητο, με προεκτάσεις που ξεκινούν από την ασφάλεια της ανθρώπινης ζωής μέχρι τη διαφύλαξη των μνημείων μας. Το θέμα είναι σοβαρό και δεν χωρούν ούτε γενικολογίες, ούτε γραφειοκρατικές δικαιολογίες, ούτε μεσοβέζικες λύσεις. Επιβάλλεται να το λύσουμε άμεσα, αποτελεσματικά και ολοκληρωμένα.
Δεν μένω στα λάθη του παρελθόντος. Ας μας γίνουν όμως πολύτιμο μάθημα για να προχωρήσουμε μπροστά. Ας χρησιμοποιήσουμε μία φορά τα κακώς κείμενα ως μοναδική ευκαιρία για να δημιουργήσουμε κάτι νέο. Εδώ δεν χωρούν συμβιβασμοί και ιδεοληψίες, όπως αυτές που πλήρωσε πολύ ακριβά η χώρα μας, ιδιαίτερα τα τέσσερα τελευταία χρόνια. Υπάρχουν εκατοντάδες ελληνικές επιχειρήσεις που συνεχίζουν να εργάζονται σκληρά, συνεχίζουν να δημιουργούν τεχνολογίες αιχμής, συνεχίζουν να παράγουν μοναδικά προϊόντα, διαθέτοντας εξαιρετικό και επιστημονικά κατηρτισμένο ανθρώπινο δυναμικό.
Όλα τα παραπάνω, οι παθογένειες, οι ιδεοληψίες, η αβουλία, τα γραφειοκρατικά εμπόδια, η αδιαφορία έκαναν την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας να κατρακυλήσει στην 58η θέση ανάμεσα σε 63 χώρες στην Παγκόσμια Επετηρίδα Ανταγωνιστικότητας. Επίδοση, που είναι η 2η χειρότερη στην Ε.Ε., μετά από εκείνη της Κροατίας, ενώ απέχει εννέα θέσεις από τη Ρουμανία και 10 από τη γειτονική Βουλγαρία. Το παραγωγικό μοντέλο της χώρας μας παρουσιάζει σοβαρά προβλήματα. Οι ουσιαστικές και δομικές μεταρρυθμίσεις είναι μονόδρομος για την οικονομική ανάταξη του τόπου μας. Η χώρα μας έχει πολλές δυνατότητες. Μοιάζει με ένα δυνατό Γκιούλιβερ που πρέπει να απελευθερωθεί. Όσο όμως οι παθογένειες και η νοοτροπία παραμένουν σταθερές, την κρατούν αιχμάλωτη και σφιχτά δεμένη.
*Η Χαρά Κεφαλίδου είναι βουλευτής Δράμας του Κινήματος Αλλαγής
