Κεντροαριστερά: Στην κρίση των πολιτών

Κεντροαριστερά: Στην κρίση των πολιτών

Του Γιάννη Κίτη

Κρίση κρί-ση ουσ. (θηλ.): δύσκολη κατάσταση ή φάση στην εξελικτική πορεία γεγονότων, πραγμάτων, ιδεών, ανατροπή της ισορροπίας ή της ομαλής πορείας· πνευματικός, συναισθηματικός, ηθικός κλονισμός. (Χρηστικό λεξικό της Νεοελληνικής Γλώσσας, Ακαδημία Αθηνών)

Η κρίση για την Ελλάδα, όπως φαίνεται στον ορισμό της Ακαδημίας Αθηνών, είναι μια συνήθης κατάσταση. Σήμερα η χώρα δοκιμάζεται από ποικίλα οικονομικά προβλήματα, τα οποία μεγεθύνθηκαν στον φακό του ελληνικού ανορθολογισμού. Ποιος όμως είναι ο παράγοντας εκείνος που δεν της επέτρεψε να ξεπεράσει αυτό το εμπόδιο, όπως άλλωστε έκαναν όλες οι υπόλοιπες χώρες που βρέθηκαν αντιμέτωπες με ανάλογα προβλήματα; 2017 και η Ελλάδα εξακολουθεί να ταλαιπωρείται με μνημόνια κι υψηλές εποπτείες. Η απάντηση είναι απλή –και είναι η απάντηση που ταιριάζει σε όλες τις κρίσεις που έχει αντιμετωπίσει η Ελλάδα - : ο εχθρός είναι εντός. Ήταν (όπως μαθαίναμε ήδη από την πρώτη επαφή μας με την ελληνική ιστορία) και είναι η εσωτερική διχόνοια ο παράγοντας εκείνος που εμποδίζει την Ελλάδα να ξεπερνάει τα προβλήματα, τις διαχρονικές της παθογένειες και συνεπώς την οικονομική κρίση.

Φυσικά, τίποτα στον κόσμο δεν είναι αποτέλεσμα ενός μόνο αιτίου. Άλλωστε οι περισσότερες εξελίξεις και συσχετισμοί στην οικονομία αλλά και σε κάθε τομέα της ζωής του ανθρώπου προκύπτουν από έναν συνδυασμό παραγόντων. Και θα ήταν αφελής κανείς αν ισχυριζόταν ότι μόνη η διχόνοια είναι αυτή που συντηρεί την κρίση. Είναι γνωστό εξάλλου ότι η κρίση «έφτασε» και στην Ελλάδα. Βρήκε όμως στη διχόνοια εξαιρετικά πρόσφορο έδαφος για να συνεχίσει κυρίαρχη δέκα χρόνια μετά. Τράφηκε από την αδυναμία των πολιτικών και μη φορέων να συνεργαστούν στοιχειωδώς, να επιδείξουν μια ελάχιστη εθνική ενότητα βάζοντας το καλό του ίδιου τους του τόπου σε πρώτο πλάνο. Το έργο επαναλαμβάνεται και κανείς δεν φαίνεται να μαθαίνει: διχόνοια, όχι απλά διαφορετικές απόψεις: διχόνοια που εμποδίζει την πρόοδο.  

Μια πρόοδο την οποία ευαγγελίζονται οι υποψήφιοι για την ηγεσία του νέου φορέα της κεντροαριστεράς. Κι ίσως ένας από τους λόγους που δημιουργείται ένα πλειοψηφικό ρεύμα υπέρ της κας Γεννηματά είναι η προσπάθειά της για ενότητα. Για σύνθεση πραγματικά διαφορετικών απόψεων με στόχο την έξοδο από την κρίση. Άλλωστε αν στόχος ήταν η αυτοσυντήρηση και η εξασφάλιση θέσης ισχύος θα μπορούσε κάλλιστα να συμβιβασθεί με ένα μικρό , ευκόλως ελεγχόμενο κόμμα. Πρόκειται για μια νέα, συστηματική προσπάθεια κι όχι για απελπισμένη προσπάθεια ανάστασης ενός παλιού συγγενή.

Η ίαση της διχόνοιας που ταλανίζει την ημιθανή ελληνική πολιτική και κοινωνική ύπαρξη :  αυτό φαίνεται να αποτελεί το στοιχείο που δίνει το προβάδισμα, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, στην επικεφαλής της ΔΗ.ΣΥ και συνάμα αποτελεί στοίχημα για το προοδευτικό εγχείρημα. Η προσπάθειά της δηλαδή για να μετενσαρκωθεί η κρατούσα διχόνοια  σε έναν πολυτασικό πλουραλισμό που ενώνει –δεν διασπά- , διαφωνεί για να βρει λύση – όχι απλά για να διαφωνήσει. Θα τα καταφέρει; Κρίση σημαίνει και απόφαση. Αυτή είναι στα χέρια των πολιτών.