Του Σάκη Μουμτζή
Ο χώρος που βρίσκεται μεταξύ της Νέας Δημοκρατίας και του ΣΥΡΙΖΑ, ο χώρος της κεντροαριστεράς, είναι σημαντικός όχι μόνον για την ιστορική διαδρομή του, αλλά κυρίως για την μελλοντική πορεία του. Τις προοπτικές του.
Είναι ο πολιτικός χώρος που, μετά τις εκλογές, θα συζητήσει με τον νικητή, τους όρους σχηματισμού σταθερής κυβέρνησης. Γιατί είναι προφανές, πως και αυτοδύναμη η Νέα Δημοκρατία, με 152 ή 153 βουλευτές δεν θα μπορέσει να κυβερνήσει την χώρα με τα τεράστια προβλήματα της.
Θα πρέπει να απευθυνθεί στον όμορο χώρο του Κέντρου και της Κεντροαριστεράς, ώστε να συγκροτηθεί ένα ισχυρό κυβερνητικό σχήμα και, συγχρόνως, να συγκεντρωθεί ο μαγικός αριθμός των 180 βουλευτών. Ετσι, θα αποτραπεί η επανάληψη του φαινομένου της πρόωρης προσφυγής στις κάλπες, λόγω αδυναμίας εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας. Αν όλοι γνωρίζουν πως εκλογές δεν πρόκειται να διεξαχθούν το 2020, αλλιώς θα χαράξουν τις τακτικές κινήσεις τους.
Ετσι λοιπόν, το κύριο βάρος της διαμόρφωσης ενός σοβαρού και αξιόπιστου πόλου μεταξύ Νέας Δημοκρατίας και ΣΥΡΙΖΑ, πέφτει στους ώμους της κυρίας Φ. Γεννηματα. Εκ των πραγμάτων. Είναι η αρχηγός του πιο ισχυρού και συγκροτημένου κόμματος αυτού του χώρου. Αυτή θα αποφασίσει αν θα ανοίξει το παιχνίδι και στους άλλους συμπαίκτες της Κεντροαριστεράς ή αν θα αρκεστεί στο ΠΑΣΟΚ σύν Θεοχαρόπουλο και Τούντα.
Και βέβαια το « άνοιγμα» για να έχει επιτυχία, θα πρέπει να είναι ειλικρινές και γενναιόδωρο, χωρίς ηγεμονισμούς και μικροψυχίες. Η κυρία Γεννηματά οφείλει να τείνει το χέρι της συνεργασίας και οι υπόλοιποι ας αναλάβουν τις ευθύνες τους.
Είναι φανερό, πως αν η αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, έχει κάνει την επιλογή του μικρού, αλλά πλήρως ελεγχόμενου από αυτήν και τους συνεργάτες της κόμματος, τότε απελευθερώνει τον Σ.Θεοδωράκη, τους «3», καθώς και τις λοιπές διάσπαρτες ομάδες της Κεντροαριστεράς να βαδίσουν τον δικό τους δρόμο.
Ομως, το κυρίαρχο στοιχείο της πολιτικής, είναι οι πολιτικές. Και αυτές απουσιάζουν παντελώς από αυτόν τον χώρο, συνολικά. Ποιες είναι οι θέσεις όλων των κομμάτων της Κεντροαριστεράς για τις ιδιωτικοποιήσεις; Τις θέλουν; Ποιες είναι οι θέσεις τους για την φορολογία; Θα διατηρήσουν την υπερφορολόγηση για να συντηρήσουν τον κρατικό τομέα ως έχει; Ή θα περικόψουν κρατικές δαπάνες και ποιες; Πώς πιστεύουν ότι θα επιλυθεί το ασφαλιστικό-συνταξιοδοτικό πρόβλημα; Με περικοπές συντάξεων και επιμήκυνση του εργασιακού βίου; Ή έχουν να προτείνουν κάτι άλλο;
Οι πολίτες, μετά από εφτά χρόνια μνημονίων, είναι πλέον υποψιασμένοι. Οσοι τους προτείνουν λύσεις χωρίς κόστος, που να ικανοποιούν όλους, τους κοιτούν με καχυποψία. Το συγκεκριμένο επανέρχεται στην πολιτική.
Νομίζω, πως αυτά θέλει να ακούσει ο κεντρώος πολίτης. Ελάχιστα τον ενδιαφέρει ποιος θα είναι ο αρχηγός, με τι διαδικασίες θα εκλεγεί και ποιας μορφής σχήματος θα ηγείται. Αυτά αφορούν τον μικρόκοσμο των επαγγελματιών της πολιτικής.
Αλλωστε, αν δεν εκπονηθούν συγκεκριμένες θέσεις –προτάσεις, πάνω σε ποια βάση θα γίνει η διαπραγμάτευση, μετά τις εκλογές, για στήριξη ή όχι του νέου κυβερνητικού σχήματος; Και κυρίως, πώς θα συγκλίνουν σε έναν ενιαίο φορέα οι συνιστώσεις της Κεντροαριστεράς; Πολιτική, χωρίς πολιτικές δεν υπάρχει.
Συνεπώς, η κυρία Φ.Γεννηματά θα πρέπει να πάρει τις αποφάσεις της. Και αναλόγως θα πράξουν και οι Διαμαντοπούλου, Φλωρίδης, Ραγκούσης, Θεοδωράκης. Με τις μέχρι στιγμής αντιλήψεις και συμπεριφορές των συνεργατών της προέδρου του ΠΑΣΟΚ—που εκφράζουν το εναπομείναν «βαθύ ΠΑΣΟΚ»-- βλέπω τους τέσσερις μαζί με κάποιες άλλες σημαντικές προσχωρήσεις, να διαμορφώνουν έναν εξίσου ισχυρό πόλο με το ΠΑΣΟΚ.
Χρόνος για ενωτικές πρωτοβουλίες υπάρχει ακόμα. Μετά, ο καθείς με τις ευθύνες του.
