Της Λίνας Παπαδάκη
H Τερέζα Μέι ετοιμάζεται να κυβερνήσει την Αγγλία με ένα κόμμα που το καλύτερο από αυτά που πιστεύει είναι το BREXIT. Είναι εναντίον των εκτρώσεων, είναι αντίθετο στα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων, περιφρονεί τους κινδύνους της κλιματικής αλλαγής. Ένα κόμμα η χαρά του Τραμπ. Το ακροδεξιό ριζοσπαστικό κόμμα της Ιρλανδίας στο οποίο η Βρετανή Πρωθυπουργός δεν έχει πρόβλημα να στηριχτεί προκειμένου να διατηρηθεί στην εξουσία. Το έχουν αυτό τα συντηρητικά κόμματα.
Στις δυνάμεις της ακραίας αντισυστημικής δεξιάς ποτέ δεν είδαν έναν ασυνθηκολόγητο εχθρό - αν οι συσχετισμοί επέβαλλαν συνεργασία μαζί του πάντα φρόντιζαν και ανακάλυπταν τους υπαρκτούς κώδικες συνεννόησης και να φέρουν στην επιφάνεια υπόγειους ή υποδόριους μέχρι τότε δεσμούς.
Στην πατρίδα μας το είδαμε πολλές φορές το φαινόμενο. Ας μη γυρίσουμε στα χρόνια πριν τη χούντα, όπου οι διαφορές των δύο χώρων, τις εποχές που υπήρχαν, ήταν περισσότερο ύφους και αισθητικής. Κοινή γλώσσα, διαφορετικά ιδιόλεκτα.
Στα χρόνια της μεταπολίτευσης, μέχρι το ΄12, η Νέα Δημοκρατία πάντα φρόντιζε να ενσωματώνει τα ακραία δεξιά στοιχεία της πολιτικής και της κοινωνίας. Αν εξαιρέσεις τα λίγα πρώτα χρόνια που τα στοιχεία αυτά συνδέονταν άμεσα με χουντικά κατάλοιπα και δεν ήταν δυνατόν να ενσωματωθούν στο κόμμα του Καραμανλή, τόσο ο ανιψιός του όσο και ο Μητσοτάκης νωρίτερα, κανόνιζαν να μεγαλώνουν (να ξεχειλώνουν δηλαδή) την παράταξη χωρώντας μέσα κάθε καρυδιάς Καρατζαφέρη. Γι αυτό ήταν τόσο εύκολο να ξεμυτίσει από το σώμα της ΝΔ η ΑΝΕΛική απόφυση, όταν ο αντισυστημικός λόγος έγινε κυρίαρχος και πια μπορούσε να πουλήσει καλύτερα μόνη της την πραμάτεια της. Κάντε ένα πείραμα, μετρήστε τις πιο ρατσιστικές, σεξιστικές, αντιδραστικές, εθνικιστικές, ξενοφοβικές, θρησκόληπτες φωνές της δημόσιας ζωής και δείτε πόσες υπήρξαν κάπως, κάποια στιγμή στη ΝΔ. Σχεδόν όλες.
Στις μέρες μας είδαμε φυσικά και το απολύτως παράδοξο, να ζηλέψουν τη χάρη αυτών των μπουμπουκιών και οι αριστεροί. Μέχρι και τον άνθρωπο που μας έκανε διεθνώς ρεζίλι με την άγρια ρατσιστική επίθεση σε Πρωθυπουργό Ευρωπαικής χώρας ήταν έτοιμοι να τον κάνουν υπουργό. Βρήκανε και αυτοί τους κοινούς δεσμούς τους, αυτούς που έπλεξε στα τσάκα- τσάκα σταυροβελονιά η συγκυρία της αντιμνημονιακής, αντισυστημικής εξαλλοσύνης και φτιάξανε κυβέρνηση. Με μουδιασμένη γλώσσα σώματος και στόματος στην αρχή, με αγκαλιές και φιλιά σαν να ήταν σύντροφοι από χρόνια στη συνέχεια. Τώρα, κοιτώντας προς τα πίσω, απλώς αναρωτιέσαι πόσο εύκολα έγινε όλο αυτό.
Θέλω να πω πως οι ακραίοι δεξιοί έχουν αυτήν τη συγκολλητική ιδιότητα. Τα συστατικά από τα οποία είναι φτιαγμένοι είναι απλά, κυρίως εθνικιστικά, θρησκευτικά και ξενοφοβικά, και το υπόλοιπο κομμάτι το παραγεμίζουν με μπόλικο θυμικό που ασφαλώς έχουν την δυνατότητα να το αυξομειώνουν αναλόγως των δεδομένων της στιγμής - η δοσολογία καθορίζεται από τις συμμαχίες τους, στις πλατείες οργισμένοι, στα υπουργικά γραφεία κόσμιοι. Αρκεί να βρουν πρόθυμους συμμάχους να αξιοποιήσουν αυτόν τους τον χαμαιλεοντισμό.
Ε, λοιπόν η ζωή έχει δείξει ότι αυτούς τους συμμάχους τους βρίσκουν οπουδήποτε αλλού εκτός από το Κέντρο. 'Ότι υπάρχει στην πολιτική ζωή ένας χώρος που είναι υγειονομική ζώνη κατά της ακροδεξιάς. Ότι υπάρχει ένα πολύτιμο ιστορικό καταφύγιο το οποίο μπορεί να έχει εμφανίσει πολλών ειδών παθογένειες στη διαδρομή του μέσα στις μεταπολεμικές δεκαετίες, αλλά πάντως ξέρουμε ότι με τη γέννησή του εμβαπτίστηκε σε μια ουσία αντικολλητική στην ακροδεξιά. Το Κέντρο είναι η πολιτική πατρίδα της μετριοπάθειας, της κοινωνικής ανοχής και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, γι αυτό οι έξαλλοι δεν περνούν ποτέ από /κει.
Share
