Δεν έχει καμία σημασία αν θα πέσουν μέσα στις προβλέψεις τους για το αύριο όσοι τις κάνουν, ούτε εάν είναι ακόμα νωρίς για προβλέψεις.
Σε κάθε πόλεμο υπήρχαν οι άνθρωποι που επιχειρούσαν να υπολογίσουν το μέγεθος της καταστροφής για να σχεδιάσουν «την επόμενη μέρα», είναι πολλά τα ιστορικά παραδείγματα και τα ελληνικά κι από τους δύο Παγκόσμιους Πολέμους. Προβλέψεις ορθώς γίνονται, πόσο μάλλον σήμερα, τον 21ο αιώνα που έχουμε πολλαπλάσια data από αυτά που είχαν οι προηγούμενες γενιές καθώς και τις γνώσεις να τα επεξεργαστούμε.
Όπως και να έχουν τα πράγματα, ένα είναι το σίγουρο: για να υπάρξει το αύριο πρέπει να συνεχιστεί η ζωή σήμερα και δεν αναφερόμαστε αποκλειστικά στο πρωτεύον ζήτημα της υγείας. Η ζωή στο βαθμό του εφικτού πρέπει να συνεχιστεί κανονικά. Κι όταν λέμε ζωή, εννοούμε,την εργασία. Όσοι έχουμε ακόμα τη δουλειά μας και είναι υψηλής εξειδίκευσης που μπορεί να γίνει μέσω διαδικτύου, από το σπίτι, τώρα είναι που πρέπει να τη συνεχίσουμε με πάθος. Βουλευτές, στελέχη των πολιτικών κομμάτων, δημοσιογράφοι, δικηγόροι, δικαστικοί, εκπαιδευτικοί, καθηγητές ΑΕΙ, προγραμματιστές, ειδικοί αναλυτές, στελέχη τραπεζών, ο κόσμος των start-up, των υπηρεσιών που προσφέρονται ψηφιακά, οι άνθρωποι της επικοινωνίας και της διαφήμισης, ολόκληρη η «οικονομία της γνώσης», πρέπει να εργαζόμαστε με τον ζήλο που εργάζονται οι γιατροί, οι νοσηλευτές, οι αξιωματικοί της αστυνομίας και του στρατού, οι εργαζόμενοι στα σούπερ-μάρκετ και την εφοδιαστική αλυσίδα, οι εργαζόμενοι στο ντελίβερι, οι οδηγοί ταξί και ΜΜΜ.
Μάλιστα, αν το δούμε κι αλλιώς, για κάποιες κατηγορίες εργαζόμενων, τους δημοσιογράφους και τους ανθρώπους της επικοινωνίας είναι μοναδική η ευκαιρία που έχουν να καλύπτουν, να καταγράφουν και να αναλύουν την επικοινωνιακή διαχείριση ενός κανονικού πολέμου παγκόσμιας κλίμακας.
Ξέρουμε αρκετούς που συνεχίζουν να εργάζονται από το σπίτι μάλιστα είναι ένας φίλος που μας ζήτησε να γράψουμε ένα άρθρο για όλους όσους όχι απλώς δεν έχουν σταματήσει να εργάζονται αλλά το κάνουν με μεγαλύτερη ένταση για το καλό της χώρας και σε ένδειξη αλληλεγγύης προς όσους είναι στο δρόμο. Το μήνυμα αυτό με χαρά σπεύδουμε να το διαδώσουμε.
Πρέπει να χωνέψουμε την πραγματικότητα: Η ζημιά στην οικονομία θα είναι μεγάλη και ο ρυθμός της ανασυγκρότησης θα εξαρτηθεί από την ύπαρξη σχεδίου και από το πόσοι τομείς της οικονομίας θα παραμείνουν ενεργοί. Στο βαθμό που μπορούμε πρέπει να συμβάλλουμε ώστε να μην διαλυθεί το σύμπαν, τώρα είναι η ώρα για να επιδείξουμε ψυχικό σθένος και αντοχή και να ανταποκριθούμε σε όλες μας τις υποχρεώσεις: και τις επαγγελματικές και τις οικογενειακές γιατί και οι οικογένειές μας και ειδικά τα παιδιά χρειάζονται στήριξη.
Υπάρχει και κάτι ακόμα: ο κόσμος της οικονομίας της γνώσης, απολαμβάνει κι ένα περίβλεπτο κοινωνικό status που συνεπάγεται και κάποιες υποχρεώσεις. Να φανούμε αντάξιοι της θέσης μας λοιπόν και συνεπείς στην εξόφληση του χρέους μας απέναντι στην κοινωνία, σε όσους έμειναν χωρίς δουλειά και όσους πολεμούν στην πρώτη γραμμή την πανδημία.
Υπάρχει μια φράση που λανθασμένα αλλά πολύ ταιριαστά έχει αποδοθεί στον Ουίνστον Τσόρτσιλ: «Αν βρεθείς να περπατάς μέσα στην Κόλαση, συνέχισε να περπατάς- Keep walking» και για όσους βρίσκουν το σύμπαν του Τσώρτσιλ αρχαϊκό, να το πούμε με τους στίχους του τεράστιου ποιητή και μεγάλου μουσικού Μπομπ Ντίλαν, τους οποίους θα επιλέγαμε και για τίτλο του άρθρου, αν δεν ήταν πολιτικό. Ο στίχος «Χωρίς να μιλώ, συνεχίζω το δρόμο μου» δεν προσφέρεται ως προτροπή δεδομένου ότι στην πολιτική οφείλουμε να μιλάμε, να γκρινιάζουμε, να κρίνουμε και όχι να σιωπούμε σκύβοντας το κεφάλι. Την ίδια στιγμή όμως οφείλουμε να συνεχίσουμε να πορευόμαστε «με την καρδιά να καίει και με μια λαχτάρα που κανείς ποτέ δεν θα μάθει», όπως λέει και ο Ντύλαν. Αυτό μας εμπνέει και το συνυπογράφουμε.
