Του Σάκη Μουμτζή
Η καλύτερη εκδοχή για την «επική» αυτή δήλωση του Γ. Κατρούγκαλου, είναι πως πρόκειται για μια από τις συνήθεις ανοησίες του. Ένας δεκάρικος της πλάκας.
Υπάρχει και μια άλλη εκδοχή -ιδιαίτερα ανησυχητική για τον ίδιο- να πιστεύει αυτά που λέει. Να πιστεύει δηλαδή πως επίκειται η τελική μάχη -μια Βιβλικού χαρακτήρα αναμέτρηση- στην οποία οι δυνάμεις του «καλού» θα θριαμβεύσουν.
Βέβαια το κρίσιμο ερώτημα είναι ποιοι είναι οι καλοί και ποιοι οι κακοί, αλλά αυτά τα θέματα τα έλυσε η Ιστορία το 1949 και το 1989. Τελεία και παύλα.
Αυτός ο επαναστατικός οίστρος του κομμουνιστή -κατά δήλωση του- με την pochette, δικαιολογείται από τον χώρο στον οποίον έγινε. Στους Αγίους Τόπους της Αριστεράς: στην Μακρόνησο.
Μάλιστα, η φωτογραφία είναι χαρακτηριστική και θυμίζει τις φωτογραφίες των τουριστών σε διάφορα μνημεία της χώρας. Σε αυτήν απεικονίζεται ο Γ. Κατρούγκαλος, κάτω από ένα αέτωμα που έφτιαξαν το 1947 οι νεοσύλλεκτοι στην Μακρόνησο.
Ο υπουργός, άγνωστο για ποιο λόγο δεν έχει ανησηκώσει τις μύτες των ποδιών του, όπως συνηθίζει να κάνει. Το τοπίο απαιτεί σοβαρότητα.
Όλα αυτά συνέβησαν κατά την επίσκεψη κλιμακίου του ΣΥΡΙΖΑ στην Μακρόνησο την Κυριακή, προφανώς για να απολογηθούν στους ιδεολογικούς προγόνους τους -κάποιοι εκ των οποίων, όντως, μαρτύρησαν σε αυτό το νησί- για την γονυκλισία του Αλέξη μπροστά στον «μακελάρη των λαών». Γιατί έτσι αποκαλούσαν οι Αριστεροί, μέχρι πρότινος, τον εκάστοτε Πρόεδρο των ΗΠΑ.
Για να εξαγνισθεί ο ΣΥΡΙΖΑ από τις θεαματικές κωλοτούμπες του αρχηγού του, ο γραμματέας του κόμματος σ. Π. Ρήγας εικονίζεται με υψωμένη την γροθιά του να αποτίει φόρος τιμής στα θύματα της Μακρονήσου. Δίπλα του, συντρόφισσες απολαμβάνουν το θέαμα, με ένα πλατύ χαμόγελο. Υψωμένη γροθιά και γελάκια δεν συμβαδίζουν.
Οι άνθρωποι αυτοί είτε είναι τόσο ξεδιάντροποι είτε τόσο ανόητοι.
Πίστεψαν πως με τις δηλώσεις Κατρούγκαλου και την υψωμένη γροθιά του Ρήγα επαναποκτήθηκε η αριστερή τους συνείδηση. Πίστεψαν, πως με μια εκδρομούλα διαγράφηκαν όλα αυτά που έπραξαν τα δυόμισι χρόνια που κυβερνούν.
Βέβαια, είναι αναφαίρετο τους δικαίωμα να πιστεύουν ό,τι θέλουν, να επισκέπτονται τους δικούς τους Αγίους Τόπους, και να δηλώνουν πως τώρα αυτοί θα νικήσουν οριστικά. Το 1949 ήταν μια παρένθεση, ένας τακτικός ελιγμός προς την τελική νίκη.
Είναι μάταιο τους γελοίους να τους αντιμετωπίζουμε με σοβαρό λόγο. Τους γελοίους τους αντιμετωπίζουμε μόνον με την «πλάκα» και το καλαμπούρι. Τους τουρίστες της Μακρονήσου, που πιστεύουν στην ιδεολογικοπολιτική εξιλέωση τους, τους αντιμετωπίζουμε είτε σαν «βλήματα» είτε ως πολιτικούς απατεώνες.
Από όλην αυτή την φαιδρή ιστορία, μπορεί να προκύψει και κάτι καλό. Να καθιερωθεί ο «αγωνιστικός» τουρισμός. Πώς έχουμε ιατρικό τουρισμό, πώς έχουμε θρησκευτικό τουρισμό, γιατί να μην έχουμε και «αγωνιστικό» τουρισμό. Δίνω ιδέες στους συντρόφους.
Το τερπνόν μετά του ωφελίμου, μέχρι «την τελική νίκη», και ο Κατρούγκαλος τουριστικός πράκτορας.
