Για όσα συμβαίνουν μέσα στις τράπεζες, τον τρόπο λειτουργίας τους, τη σταθερή αδυναμία τους να καλύψουν με κεφάλαια κίνησης τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις καθώς και για τα πολλά παράπονα που υπάρχουν για τον τρόπο που διαθέτουν τα δάνεια για τον κορονοϊό, γράφουν καθημερινά οι συνάδελφοι εδώ, στο Liberal.
Σε αυτό το σημείωμα θέλουμε να επισημάνουμε κάτι πιο πεζό που συνδέεται όμως ευθέως με την αντοχή που πρέπει να επιδείξουμε ως κοινωνία στη συμβίωση με την πανδημία και με δεδομένη τη μεγάλη κόπωση που υπάρχει ήδη με τα μέτρα και αφορά όσα συμβαίνουν στα πεζοδρόμια, έξω από τις τράπεζες.
Αυτό λοιπόν που συμβαίνει καθημερινά στα πεζοδρόμια έξω από τις τράπεζες πρέπει να βρεθεί ένας τρόπος να επιλυθεί. Ηλικιωμένοι, ως επί των πλείστων, ξεροσταλιάζουν κάτω από το λιοπύρι σήμερα, κάτω από τη βροχή και το κρύο αύριο, σε ατελείωτες ουρές για να μπουν ανά δύο σε κάποιο υποκατάστημα. Στις ουρές αυτές επικρατεί μια μόνιμη κατάσταση εκνευρισμού σε βαθμό πλέον που ως πεζοί καταλαβαίνουμε ότι πλησιάζουμε υποκατάστημα τράπεζας από τις φωνές του καυγάδων που ακούγονται από μεγάλη απόσταση.
Ρωτήσαμε τραπεζικά στελέχη που ασχολούνται με τη μηχανοργάνωση των τραπεζών, αν υπάρχει τρόπος οι υπάλληλοι να βγουν έξω στο πεζοδρόμιο και μ’ένα tablet ή ένα φορητό υπολογιστή να εξυπηρετούν κάποιους από τους πελάτες. Αυτό δεν μπορεί να συμβεί, μας εξήγησαν, γιατί για λόγους ασφαλείας το δίκτυο της τράπεζας είναι καλωδιωμένο.
Ούτε να βγει ένα γκισέ έξω είναι εύκολο για ευνόητους λόγους, αν και πιστεύουμε ότι ένα ταμείο μπορεί να είναι διαχειρίσιμο αλλά τέλος πάντων, οι άνθρωποι των τραπεζών, αν και έχουν την τάση να απαντούν πανεύκολα αρνητικά σε κάθε αίτημα εξυπηρέτησης των πελατών, ξέρουν οπωσδήποτε καλύτερα τους περιορισμούς που υπάρχουν.
Όμως, αυτό που μπορούν να κάνουν είναι να έχουν έξω, στην ουρά, υπαλλήλους με tablet και να ρωτούν τους πελάτες στην ουρά, ηλικιωμένοι στην πλειοψηφία τους, αν γνωρίζουν τις ψηφιακές υπηρεσίες και να τους τις δείχνουν επί τόπου. Είναι δηλαδή μια καλή ευκαιρία για επί τόπου καμπάνια των υπηρεσιών e-banking τις οποίες αναπτύσσουν.
Ας δώσουμε στις διοικήσεις των τραπεζών και μια ιδέα στρατηγικής δημοσίων σχέσεων δωρεάν για να αισθανθούν άνετα να την αγνοήσουν, αφού, ως γνωστόν, ό,τι πληρώνει παίρνεις: οι τράπεζες να οργανωθούν και γι' αυτές τις «επί τόπου καμπάνιες» έξω από τα υποκαταστήματα, στα πεζοδρόμια, στις ουρές, να εκπαιδεύσουν άλλους ηλικιωμένους να μαθαίνουν στους συνομ;iλήκους τους τις ψηφιακές υπηρεσίες.
Ενώ η υπογράφουσα δεν είναι τόσο νέα, όσες φορές επιχείρησε να επισημάνει σε ηλικιωμένα άτομα που ξεροστάλιαζαν έξω από τις τράπεζες ότι κάποια πράγματα μπορούν να τα κάνουν από το smart phone που κρατάνε ήδη στο χέρι, πήρε τη στάνταρντ απάντηση: «Αυτά τα καταλαβαίνετε μόνο εσείς οι νέοι». Αν όμως κάποιος συνομήλικος τους εξηγούσε την απλή λειτουργία των εφαρμογών του e-banking, θα τον άκουγαν πολύ διαφορετικά και αυτό, εάν… προκληθούμε μπορούμε να το αποδείξουμε με έρευνες κοινωνικής ψυχολογίας που αφορούν την αποτελεσματικότητα των πομπών μηνυμάτων ανά ηλικιακή ομάδα.
Πολυτέλειες; Υπερβολές; Φαντασιώσεις για μια τραπεζική αγορά που λειτουργεί ως κακώς εννοούμενο δημόσιο στο όνομα της συμπίεσης των εξόδων; Πιθανώς.
Πάντως, κάτι πρέπει να γίνει. Αυτό δεν είναι θέαμα και κυρίως υπονομεύει την προσπάθεια που κάνει η κυβέρνηση να πείσει τους πολίτες για την ανάγκη να μάθουν να ζουν με την πανδημία.
