Του Παναγιώτη Καρκατσούλη
Με την πολιτική αντίληψη «ψηφίζουμε τα σωστά απ' όπου κι αν προέρχονται» δεν συμφώνησα ποτέ. Το σωστό ή λάθος στην πολιτική δεν κρίνεται ούτε ορθολογικά ούτε ηθικά. Κρίνεται εντός του άξονα «συμπολίτευση-αντιπολίτευση» ο οποίος, καλώς ή κακώς, εξακολουθεί να αποτελεί τον δυαδικό κώδικα λειτουργίας του κοινοβουλευτικού συστήματος. Το σωστό ή λάθος υπερ-κωδικοποιείται, δηλαδή, ως ενέργημα που λειτουργεί υπέρ ή κατά της κυβέρνησης, ανεξάρτητα από την πρόθεση που έχει εκείνος που συμφωνεί ή διαφωνεί.
Υπάρχουν κάποιοι που ισχυρίζονται ότι σε επιμέρους ζητήματα μπορεί να συνηγορεί κι ένα κόμμα της αντιπολίτευσης. Και πιστεύουν ότι αυτό βοηθάει στη δημιουργία πολιτικών και κοινωνικών συναινέσεων. Σε μια χώρα με ανύπαρκτες προγραμματικές συγκλίσεις μεταξύ των κομμάτων, είναι απορίας άξιον πώς μπορούν να δημιουργηθούν τέτοιες στο ανώτατο επίπεδο. Εκτός κι αν η συνδρομή της αντιπολίτευσης σε προτεινόμενες ρυθμίσεις της κυβέρνησης αποβλέπει στη διεκδίκηση κάποιων ομάδων πολιτών στων οποίων την ψήφο προσβλέπει.
Αυτά, πάντως, συμβαίνουν σε ώριμες δημοκρατίες που λειτουργούν έχοντας θεσμικά αντίβαρα που τις προφυλάσσουν από εκτροπές, τις οποίες ορέγονται λαϊκιστές και καιροσκόποι πολιτικοί.
Δεν συμβαίνουν στη χώρα μας, που ο αριστερός ΣΥΡΙΖΑ συγκυβερνά με τους ακροδεξιούς ΑΝΕΛ. Εδώ, η βασική διαιρετική τομή λειτουργίας του κοινοβουλευτισμού και του πολιτικού συστήματος έχει μετατοπιστεί. Γι'' αυτό, εάν γενικά ισχύει ότι η κυβέρνηση πρέπει να είναι ο σταθερός αντίπαλος της αντιπολίτευσης, εδώ, λόγω της τερατογένεσης, το αξίωμα ισχύει διπλά. Πέρα, δηλαδή, από την αντιπολίτευση στην κυβέρνηση, υπάρχει και η ανάγκη αποκατάστασης της διασαλευθείσας πολιτικής τάξης. Πώς μπορεί να γίνει αυτό; Απαιτείται να εκπονηθεί, απ' όσους συμφωνούν με την προηγούμενη εκτίμηση, μια πολιτική που θα οδηγήσει στη στρατηγική ήττα του μορφώματος ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Πρέπει, δηλαδή, να ηττηθούν οι απαξίες των αντι-μνημονίων, οι γκεμπελίστικες μέθοδοι διακυβέρνησης και οι εγκληματικές ενέργειες που διεπράχθησαν από τους κυβερνώντες εις βάρος του ελληνικού λαού. Είτε αυτές αφορούν την οικονομική εξαθλίωσή μας, που προκλήθηκε από δικές τους ενέργειες είτε την απεμπόληση εθνικών δικαίων και δικαιωμάτων στα οποία προέβησαν λόγω της ιδεολογικής τους προσήλωσης σε εθνομηδενιστικά προτάγματα.
Για να γίνει αυτό, δύο πράγματα είναι απολύτως απαραίτητα: Πρώτον, να διατυπώνεται σταθερά και σε διάρκεια το αίτημα της απομάκρυνσής τους από την εξουσία μέσω εκλογών. Θεωρώ απολύτως ορθή τη διατύπωση του αιτήματος εκλογών το συντομότερο δυνατό. Καμία εικασία περί πιθανής βλάβης στην οικονομία δεν μπορεί να αντισταθμίσει τη ζημιά που προκαλείται από τη διακυβέρνησή τους. Επόμενο, δεύτερο σημείο: Δεν χωρεί καμία απολύτως συνεργασία, στήριξη ή διάλογος με τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ σε κανένα θέμα.
Η προσπάθεια μετένδυσης του Τσίπρα και των συνοδοιπόρων του ως κεντροαριστερών συναντά και πρέπει να συνεχίσει να συναντά την κάθετη καθολική άρνηση του Κινήματος Αλλαγής και όσων άλλων δυνάμεων καλύπτουν τον χώρο.
Οσοι διαφωνούν με τα προηγούμενα, προφανώς αφήνουν ανοιχτή τη δίοδο προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Συναινούν με εκείνους που θα έπρεπε να διαφωνούν.
* Αναδημοσίευση από τον «Φιλελεύθερο» της Παρασκευής 22 Ιουνίου 2018.
Φωτογραφία: Intimenews
