Του Ανδρέα Κατσανιώτη*
Ας ξεκινήσουμε από το βασικό: Οι πολίτες αυτής της χώρας, εκτός από πολιτικές που θα βγάλουν τη χώρα στο οικονομικό ξέφωτο, ζητάνε δικαιοσύνη και καθαρά λόγια. Ζητάνε επίσης να βρεθούν και να τιμωρηθούν όσοι έβαλαν «το χέρι στο βάζο με το μέλι» και, με τον ένα ή άλλο τρόπο, εκμεταλλεύτηκαν χρήματα που δεν τους ανήκαν ή, πολύ περισσότερο, κερδοσκόπησαν στην πλάτη της χώρας.
Αυτή είναι η κάθαρση. Μία διαδικασία που μπορεί να αφορά όλους τους τομείς της ζωής και της κοινωνίας (πολιτική, οικονομία, επιχειρηματικότητα, κλπ), αλλά κάθε άλλο παρά… αφηρημένη έννοια είναι.
Κάθαρση σημαίνει: εντοπισμό και διερεύνηση κάθε «δύσοσμης» υπόθεσης, αλλά και τιμωρία όλων των υπευθύνων που ενδεχομένως θα προκύψουν. Ένα έργο δύσκολο, αλλά πολύτιμο. Και ένα έργο στο οποίο η Δικαιοσύνη έχει συνήθως τον πρώτο και τελευταίο λόγο.
Ευθύνη των πολιτικών και των κομμάτων, ιδιαίτερα σε εποχές όπου η κοινωνία δείχνει έλλειψη εμπιστοσύνης στην πολιτική, είναι να αναδεικνύουν τις υποθέσεις αυτές και να ενισχύουν τη Δικαιοσύνη στο έργο της, χωρίς ωστόσο να μπλέκουν στα «πόδια» της.
Ευθύνη των πολιτικών και των κομμάτων είναι, επίσης, να αποδεικνύουν καθημερινά στους πολίτες ότι μπορούν να κοιτάζουν προς το μέλλον με καθαρή ματιά και όχι να αναλώνονται σε λεκτικά «πυρά» για υποθέσεις του χθες, που ενώ οφείλουν να ελεγχθούν από τη Δικαιοσύνη, ελάχιστα –ή και τίποτα– μπορούν να προσφέρουν στους πολίτες για το παρόν και το μέλλον τους και το μέλλον της χώρας.
Κατά την πρόσφατη συζήτηση στη Βουλή για τη διαφθορά, ο πρωθυπουργός επέλεξε να ανακατέψει την παλιά… λάσπη και να την βάλει πάλι μπροστά στον ανεμιστήρα. Με ευθείες προσωπικές επιθέσεις κατά του προέδρου της Ν.Δ., αλλά και άλλων, προσπάθησε να στηρίξει το καταρρακωμένο στην κοινή γνώμη «ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς», αδιαφορώντας για τον διχασμό που η στάση του μπορεί να επιφέρει στην ελληνική κοινωνία. Μήπως, όμως, ακριβώς αυτόν τον διχασμό επιδιώκει, αφενός για να κρατηθεί όρθιος στην εσωτερική «παλαίστρα» του ΣΥΡΙΖΑ και αφετέρου για να μείνει λίγο ακόμα στην εξουσία, την ώρα που η οικονομική πολιτική της κυβέρνησής του δέχεται απανωτά χτυπήματα;
Όποιες και να είναι όμως οι στοχεύσεις του κ. Τσίπρα, όπως είναι ήδη γνωστό, στο τέλος καταλήγουν σε… αυταπάτες!
Σε όσες «λασπομαχίες» και να καταφύγει, δεν μπορεί να αποφύγει την ετυμηγορία ενοχής που του έχει ήδη προσάψει ο ελληνικός λαός για το τρίτο, χειρότερο –και αχρείαστο– μνημόνιο, για τη φορολογική ισοπέδωση και για την παλινόρθωση ενός κρατισμού που έχει πεθάνει προ πολλού σε όλο τον προηγμένο κόσμο.
Και όσο για την κάθαρση; Είναι βέβαιο πως οι «λασπομαχίες» όχι μόνο δε την βοηθούν, αλλά την ναρκοθετούν, αφού η «λάσπη» σπιλώνει πολλούς αθώους και κρύβει τους ενόχους.
Η Ελλάδα έχει ανάγκη από ενότητα, καθαρά λόγια, καθαρές αποφάσεις και καθαρούς ανθρώπους. Οι κρατικές αρχές και η Δικαιοσύνη πρέπει να αφεθούν απολύτως ελεύθερες να δράσουν. Και οι πολιτικοί να θέσουν τους κανόνες μίας πολιτείας στην οποία η κάθαρση να μην αποτελεί «απαίτηση των καιρών», αλλά μία συνεχή και αυτονόητη διαδικασία. Μόνον έτσι μπορούμε να προχωρήσουμε…
* Ο κ. Ανδρέας Κατσανιώτης είναι βουλευτή Αχαΐας της Νέας Δημοκρατίας.
