Toυ Ανδρέα Ζαμπούκα
Μέσα στον Μάρτιο προέκυψε θέμα με μία προγραμματισμένη εκδήλωση στο ΕΜΠ. Η ηγεσία του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, υπαναχώρησε στις πιέσεις αριστερής φοιτητικής παράταξης, ακυρώνοντας προηγούμενη απόφασή της για την αναγόρευση σε επίτιμο διδάκτορα τον Νικολάου Πέππα, καθηγητή του Πανεπιστημίου του Τέξας στο Όστιν των ΗΠΑ.
Ο κ. Πέππας έχει σημαντικές διεθνείς διακρίσεις ενώ είναι και αντεπιστέλλον μέλος της Ακαδημίας Αθηνών,. Ωστόσο η απόφαση του ΕΜΠ προκάλεσε τη διαμαρτυρία φοιτητικής παράταξης στον πρύτανη του ΕΜΠ Ιωάννη Γκόλια κατά του καθηγητή. Η παράταξη επικαλέστηκε «πολιτικούς λόγους», ενώ στο Πολυτεχνείο είχε κυκλοφορήσει και επιστολή με ανάλογους ισχυρισμούς κατά του κ. Πέππα.
Έστειλα λοιπόν, ένα mail στον καθηγητή, προσπαθώντας να ανακαλύψω τι συμβαίνει. Η απάντηση που πήρα ήταν αποκαρδιωτική. Ο άνθρωπος δεν θέλει πια να ακούσει για Ελλάδα. Αμφιβάλλω αν θα συνεχίσει να έρχεται ακόμα και για διακοπές…
Στη συνέχεια, πήρα τηλέφωνο τον πρύτανη του ΕΜΠ, κ. Γκόλια. Έτσι κι αλλιώς είχαμε πει από καιρό ότι θα κάναμε μία συνέντευξη για το Πολυτεχνείο. Ήταν στα Ιεροσόλυμα τότε, για την ανακαίνιση του Πανάγιου Τάφου. Όταν επέστρεψε, επικοινωνήσαμε και πάλι. Μου έκανε τρομερή εντύπωση η απροθυμία του να πούμε οτιδήποτε για την ακύρωση της αναγόρευσης του κ. Πέππα. Δεν ήθελε καν να το συζητήσουμε. Το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν να καταγράψουμε το έργο του ιδρύματος. Και προφανώς τις «επιτυχίες» του ίδιου.
Δεν είχα αντίρρηση για αυτό αλλά θεώρησα ότι ήταν απολύτως απαραίτητο να μάθει ο κόσμος δύο πράγματα παραπάνω. Για το ρόλο των εξτρεμιστών στις αποφάσεις του ΕΜΠ, για την αστυνόμευση, για τους χώρους που τελούν ακόμα υπό κατάληψη, γιατί η Αρχιτεκτονική δεν φεύγει προκειμένου το ιστορικό κτίριο να γίνει μουσείο και πολλά άλλα.
Περιττό να πω ότι η συνέντευξη δεν έγινε ποτέ! Αύριο, 24 Μαίου θα γίνουν οι φοιτητικές εκλογές. Μια βόλτα να κάνει κανείς στα πανεπιστήμια της χώρας, θα δει το γνωστό σκηνικό παζαριού σε κάποια ινδική επαρχία… Αφίσες, πανό, ένα απέραντο προεκλογικό κιτς. Πλήρης ασυδοσία και θέαμα που προκαλεί κατάθλιψη. Αν ρωτήσουμε τον κ. Γκόλια ή τις περισσότερες διοικήσεις των ιδρυμάτων, η απάντηση θα είναι περίπου η εξής: « Αυτά βλέπεις; To πανεπιστήμιο παράγει έργο και δεν γράφετε τίποτα!».
Πρώτον, γράφουμε συχνά για τα πάντα. Οι επιτυχίες καθηγητών, φοιτητών, οι διακρίσεις των πανεπιστημίων έχουν έτσι κι αλλιώς, μεγάλο ενδιαφέρον. Ως θέματα δηλαδή, «πουλάνε» πολύ! Και γι΄αυτό γράφουμε. Από την άλλη, χρόνια ολόκληρα, δεκαετίες, γράφουμε και για την ασυδοσία, τις μικρές δικτατορίες που σας κατευθύνουν, για τη δειλία των ανθρώπων που εκλέγονται για να υπερασπιστούν την αυτονομία του ελληνικού πανεπιστημίου αλλά γρήγορα παραδίδουν τα όπλα.
Γράφουμε αλλά ποτέ δεν γίνεται τίποτα! Θα μου πεις, και καλούς μηχανικούς βγάζει το Πολυτεχνείο και καλούς νομικούς η Νομική. Όμως, άλλο η αριστεία των λίγων και άλλο ο θλιβερός μέσος όρος των πολλών. Άλλο οι επιδόσεις των ευσυνείδητων φοιτητών στο επιστημονικό αντικείμενο και άλλο η διάθεση της ακαδημαϊκής κοινότητας για ασκήσεις εξτρεμισμού και βαρβαρότητας. Και στο κάτω κάτω, άλλο η αξιοπρεπής και ανεξάρτητη διοίκηση του πανεπιστημίου από γενναίους καθηγητές και άλλο από φοβισμένους «διαχειριστές εξουσίας» που υποτάσσονται στον κρατικό λαϊκισμό.
Στα πανεπιστήμια δεν έχουν θέση οι κομματικές παρατάξεις. Είναι δείγμα «συλλογικής άνοιας» να συντηρούνται ακόμα. Και αυτό δεν αφορά μόνο την Αριστερά. Θα περίμενα και από τον Κυριάκο Μητσοτάκη, να τις καταργήσει, όταν γίνει κυβέρνηση, ξεκινώντας πρώτα, από την ΔΑΠ.
Είναι τραγέλαφος αυτό που συμβαίνει. Δεν είναι καν «ψυχαγωγικό» το θέαμα. Είναι απλά ηλίθιο και ελεεινό…
