Όταν η Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κατερίνα Σακελλαροπούλου έκανε για πρώτη φορά λόγο για την ανάγκη ενός νέου πατριωτισμού, κάποιοι αιφνιδιάστηκαν ενώ δεν ήταν λίγοι αυτοί που ανασήκωσαν το φρύδι ειρωνικά. Σήμερα, σχεδόν ένα χρόνο μετά από την ανάληψη των καθηκόντων της κανείς δεν πρέπει να έχει απορίες για τη σημασία αλλά κυρίως για το περιεχόμενο του όρου.
Μέσα σε μια πρωτοφανή κατάσταση, σε κάθε επίπεδο, η Πρόεδρος της Δημοκρατίας στάθηκε από την πρώτη στιγμή δίπλα σε όσους βρέθηκαν να κατοικούν σε αυτή τη χώρα σήμερα: Τους πολίτες της αλλά και τους πρόσφυγες και τους μετανάστες.
Από το τηλεφώνημα στη μετανάστρια μοδίστρα στα Γρεβενά που το Μάρτιο κάθισε και έραψε 600 μάσκες για το προσωπικό του νοσοκομείου της πόλης, μέχρι τη χθεσινή παρουσία της στο συσσίτιο της κοινωνικής κουζίνας «Ο άλλος άνθρωπος» κι από το συγκινητικό στιγμιότυπο με τους συγγενείς των θυμάτων της Μαρφίν την ημέρα που αποκαλύφθηκε το μνημείο να έχει σκύψει προς το μέρος τους επειδή δεν μπορούσε να τους πιάσει το χέρι, μέχρι την επίσκεψή της προχθές στην Κίναρο, η Πρόεδρος της Δημοκρατίας στέλνει το ίδιο μήνυμα: Εθνικό είναι το δημοκρατικό.
Η Πρόεδρος της Δημοκρατίας υπηρετεί το όραμα μιας κοινωνίας συμπεριληπτικής που δεν αποκλείει αλλά συσπειρώνει και βλέπει την ευημερία να περνάει μέσα από την ειρηνική συνύπαρξη.
Η επίσκεψη της Προέδρου στην Κίναρο και η παρουσία της σ’ ένα συσσίτιο για άπορους ανεβάζει τον πήχη πολύ ψηλά για όλο το πολιτικό σύστημα της χώρας τραβώντας με τρόπο ευδιάκριτο τη γραμμή ανάμεσα στο φιλολαϊκό και το λαϊκίστικο. Η δικαστικός Κατερίνα Σακελλαροπούλου από τη θέση του ανώτατου πολιτειακού άρχοντα της χώρας στέλνει το δικό της μήνυμα και η απήχηση που βρίσκει στους Έλληνες πρέπει να βάλει σε σκέψεις πολλούς. Ας σπεύσουν να τη μιμηθούν.
