Της Λίνας Παπαδάκη
Μπούλινγκ στο δημόσιο λόγο είναι όταν το παιχνίδι παίζεται σε άλλο γήπεδο από αυτό που παίζεις εσύ. Όταν, ας πούμε, εσύ παίζεις σκάκι και ο άλλος μπουνιές. Αλλά όταν κατεβαίνεις σε αγώνα κατς, πάει πολύ μετά να διαμαρτύρεσαι ότι ο αντίπαλος ήταν βίαιος. Είναι η περίπτωση του Λάκη Λαζόπουλου. Που η τελευταία εκδοχή θυματοποίησής του είναι ότι αποτελεί στόχο ηλεκτρονικού μπούλινγκ.
Δεν ξέρω αν η Τέχνη απαλλάσσει τον καλλιτέχνη αλλά νομίζω ότι αυτό δεν θα έβρισκε σύμφωνη, για παράδειγμα, την επίσης καλλιτέχνιδα Μιμή Ντενίση, η οποία έμαθε στο πετσί της τι εστί μπούλινγκ πολύ πριν γίνει της μόδας η λέξη, τη μακρά εκείνη περίοδο που αποτελούσε βασική πηγή έμπνευσής του Λάκη Λαζόπουλου και άκουγε, απρόκλητα και αναίτια, απόψεις του τύπου το τρένο παίζει καλύτερα από την ίδια. Είναι αυτό σάτιρα;
Γιατί η σάτιρα όντως αθωώνει. Όμως κύριε Λαζόπουλε, είναι σάτιρα όταν για παράδειγμα κάποιος δημόσια λέει τον Καρβέλα πίθηκο, τον Κούγια κοντό, τον Νταλάρα ψυχικό ερείπιο, τους καθηλωμένους σε αναπηρικά καροτσάκια καθηλωμένα μυαλά, τον Θεοδωράκη πιο χαζό ακόμα και από τον ΓΑΠ; Είναι σάτιρα οι εξευτελιστικοί ωμοί χαρακτηρισμοί, τα κηρύγματα εναντίον ανθρώπων που έχουν άλλη γνώμη από τη δική σου, η γελοιοποίηση ανυποψίαστων ανθρώπων που προβάλλεις στα συνήθη σου βίντεο, η ανυπόκριτη ευθεία πολιτική προπαγάνδα; Εγώ ξέρω ότι σατιρα είναι τα δύσκολα κωμικά ευρήματα, οι ευφυείς ανατροπές, οι παράδοξες αλληγορίες, τα ξαφνιάσματα του νου, ό,τι προκαλεί αβίαστο ή πικρό γέλιο αλλά σίγουρα όχι χολή και μίσος. Και νομίζω ότι όλα αυτά είναι πολύ πολιτικά και με απείρως μεγαλύτερη πολιτική αποτελεσματικότητα από όλους τους βίαιους χαρακτηρισμούς και τις ευθείες ύβρεις.
Η σάτιρα δεν έχει ευθεία γραμμή και μόνο αυτό θα έπρεπε να βγάλει από την αυταπάτη τον κύριο Λαζόπουλο ότι αυτό που κάνει είναι σάτιρα. Ας μην μας αποκοιμίζουν τα γέλια του διατεταγμένου κοινού, κατ΄επάγγελμα μπούλινγκ είναι κι αυτό.
Ο Λάκης Λαζόπουλος ξέρει πολύ καλύτερα από μένα, απ/ τον καθένα μας τι είναι σάτιρα γιατί είναι ο εμπνευστής και ο δημιουργός των Μήτσων που έγραψαν τη δική τους σπουδαία ιστορία. Απλώς χρόνια τώρα προσπαθεί να διατηρήσει την πλάνη της αδράνειας της δημόσιας παρουσίας που πέρασε αθόρυβα από την υψηλή τέχνη του κωμικού στην αυθεντία του πολιτικού ζηλωτή, του φανατικού υβριστή, του χυδαίου προπαγανδιστή. Δικαίωμα του καθενός, φυσικά, Δημοκρατία έχουμε και ο καθένας είναι ελεύθερος - ιδίως ο καλλιτέχνης - να λέει την εκδοχή του, πόσω μάλλον αν πληρώνεται αδρά γι αυτήν. Όμως ας ξέρουμε όλοι ότι όταν καταγγέλλεις το μπούλινγκ καταγγέλλεις τους συναδέλφους σου που ασκούν την ίδια τέχνη με σένα.
