Της Βίβιαν Ευθυμιοπούλου
Από αυτή τη στήλη, πολύ συχνά επιχειρηματολογούμε πάνω στην ιδέα ότι κάθε συζήτηση για μείζονες ή ήσσονες θώκους της ελληνικής πολιτείας, αιρετούς ή δοτούς, που εξαντλείται στην ονοματολογία είναι κενή νοήματος, ακόμα κι όταν η συζήτηση αφορά το πρόσωπο του Προέδρου της Δημοκρατίας, ενός προσώπου χωρίς ουσιαστικές εξουσίες.
Για να συμφωνήσουμε στο καταλληλότερο πρόσωπο για τη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας πρέπει πρώτα να έχουμε απαντήσει κάποιες ερωτήσεις.
Τις απαριθμούμε:
1. Σε ποια ανάγκη της ελληνικής κοινωνίας πρέπει να απαντά το πρόσωπο του ΠτΔ;
2. Μας αρκεί η κυβερνητική πλειοψηφία να εκλέξει τον δικό της υποψήφιο, χωρίς να ζητήσει τη συμφωνία της αντιπολίτευσης, δεδομένου μάλιστα ότι έχει ακόμα νωπή τη λαϊκή εντολή;
Αυτό που έχει ανάγκη σήμερα η ελληνική κοινωνία το δήλωσε η ίδια καθαρά στις κάλπες του Ιουλίου του 2019: να φύγει τρέχοντας προς το μέλλον, μπροστά. Οι Έλληνες θέλουμε να ζούμε σε ασφαλείς και καθαρές πόλεις και γειτονιές, να έχουμε καλά δημόσια σχολεία, υπηρεσίες υγείας και συγκοινωνίες, να μπορούμε να απολαμβάνουμε το δώρο του μοναδικού κάλλους φυσικού μας περιβάλλοντος και την πολιτιστική κληρονομιά της πατρίδας μας, να επιχειρούμε ελεύθερα, χωρίς να έχουμε συνέταιρο το κράτος.
Όλα αυτά δεν μπορεί, σε καμία περίπτωση, να τα εκφράσει κάποιο πολιτικό πρόσωπο που έχει εμπλακεί στη διακυβέρνηση της χώρας μέχρι το 2015 ακόμα κι αν πρόκειται για ένα επιτυχημένο πολιτικό που χαίρει εκτίμησης για την επάρκεια και την εντιμότητά του.
Ας τελειώνουμε με το παρελθόν. Το έχουμε βαρεθεί σε βαθμό που να αναρωτιόμαστε τι σκέφτονται οι συμπολίτες μας όταν δηλώνουν ότι θέλουν να δουν ΠτΔ πρόσωπα κατάλληλα για την προθήκη του Μουσείου, για «το χρονοντούλαπο της ιστορίας». Πώς είναι δυνατόν κάποιοι, ακόμα και σήμερα να αισθάνονται ασφάλεια όταν οχυρώνονται πίσω από το παλαιό;. Δεν έχουν βαρεθεί; Δεν έχουν αηδιάσει;
Ακούμε ότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας πρέπει να είναι σε θέση να «απαντάει στον Τούρκο πρόεδρο».
Αλήθεια τώρα;
Το πολίτευμα της Ελλάδας είναι πρωθυπουργοκεντρικό, ο Πρωθυπουργός είναι ο αιρετός ηγέτης της χώρας. Κι από πότε οι ανάγκες του ελληνικού έθνους θα χτίζονται γύρω από τα καπρίτσια των γειτόνων μας; Λυπούμαστε που πρέπει να τα διευκρινίζουμε αυτά.
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας πρέπει να είναι σε θέση να ηγηθεί εκστρατειών που εφάπτονται της καθημερινότητας: για την προστασία του περιβάλλοντος, την φιλαναγνωσία (πρέπει, επιτέλους, σε αυτή τη χώρα, να μάθουμε ν’ανοίγουμε και κανένα βιβλίο) και βέβαια τις διάφορες δράσεις των εορτασμών των 200 χρόνων από τον Αγώνα της Ανεξαρτησίας.
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας πρέπει «επι τη εμφανίσει» του να παραπέμπει στο μέλλον.
Ακολουθώντας, λοιπόν, αυτό το συλλογισμό, τα διάφορα ονόματα παλαιών πολιτικών ή υπεργερόντων ακαδημαϊκών που η κοινή γνώμη, μάλλον αστόχαστα, συζητά ως καταλληλότερα για τον θώκο κρίνονται παντελώς ακατάλληλα.
Πρέπει ο ΠτΔ να είναι ένα πρόσωπο που να ενώνει τις πολιτικές δυνάμεις;
Ας μην υποκρινόμαστε. Ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΙΝΑΛ είναι οι εκφραστές του παλαιού. Δεν είναι σε θέση να αφουγκραστούν την κοινωνία, απόδειξη η άσφαιρη και τυφλή αντιπολίτευση που ασκούν. Αν θέλουν, ας ψηφίσουν τον υποψήφιο που θα προτείνει η πλειοψηφία. Αν δεν θέλουν, κανείς δεν θα το παρατηρήσει, να είναι βέβαιοι γι αυτό.
Στη συζήτηση έχει μπει και η παράμετρος του φύλου του υποψηφίου. Διαβάζουμε ότι ο Πρωθυπουργός θέλει να διορθώσει το σοβαρό σφάλμα που διέπραξε αποκλείοντας τις γυναίκες από την κυβέρνησή του. Λυπούμαστε που θα τον δυσαρεστήσουμε αλλά εμείς θέλουμε γυναίκες σε θέσεις εξουσίας και όχι διακοσμητικές για να ακούνε ποντιακά και κρητικά κάλαντα τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά και να υποδέχονται ξένους ηγέτες στο Προεδρικό Μέγαρο για να τους ταίσουν τη γνωστή σφυρίδα.
Από τη χώρα δεν λείπει η "Εθνική Μανούλα". ΄
Οπότε, ο Πρωθυπουργός ακόμα κι αν επιλέξει τελικά γυναίκα για τη συγκεκριμένη θέση, μην πιστέψει ότι θα πάρει συγχωροχάρτι.Β Όταν στο μέλλον, σε κάποιο ανασχηματισμό. ορίσει κάποια γυναίκα Αντιπρόεδρο, ΥΠΕΞ, ΥΠΕΘΑ, Εσωτερικών, τότε θα το συζητήσουμε.
Ας ξεφύγουμε από την ονοματολογία για το πρόσωπο του Προέδρου της Δημοκρατίας κι ας επικεντρωθούμε στα ποιοτικά χαρακτηριστικά του προσώπου. Ας εξασκηθούμε σε αυτό. Όσο η συζήτηση θα εξαντλείται στα πρόσωπα και όχι στα χαρακτηριστικά τους και στα κριτήρια επιλογής τους, η Ελλάδα θα μένει μια αρχαϊκή χώρα. Μια χώρα που μας έχει όλους πλέον κουράσει.
