Toυ Ανδρέα Ζαμπούκα
Ας είμαστε ειλικρινείς. Σε ποιον δεν αρέσουν οι καταλήψεις; Τρεις φορές εγώ ο «νομοταγής» είχα οργανώσει κατάληψη. Τη μία για εκδρομή, την άλλη για τα καλοριφέρ και την τρίτη, δεν θυμάμαι… Μαθητής ήμουνα, ό τι ήθελα έκανα. Και ο διευθυντής του σχολείου, διευθυντής ήταν ό τι ήθελε έκανε. Έριξε μερικές αποβολές και όλοι επέστρεψαν στην καθημερινότητά τους.
Ε, όποτε γίνεται κατάληψη, αυτό θυμάμαι. Και κάθε φορά που βλέπω ανθρώπους να διεκδικούν κάτι τους δίνω δίκιο, μιας και δεν μπορώ να μπω στο μυαλό του καθενός και να καταλάβω τι θέλει και τι διεκδικεί. Λέω από μέσα μου πως αν ψάχνει το δίκιο του, ας το ζητήσει με όποιον τρόπο επιθυμεί. Αν είναι μαθητής, φοιτητής, δημόσιος υπάλληλος, αλληλέγγυος στους πρόσφυγες, κάποια ερμηνεία θα υπάρχει για το αίσθημα δικαίου που τον διακατέχει. Πολύ απλά, γιατί είμαι ευαίσθητος και αγαπώ τους ανθρώπους!
Κάπως έτσι θα σκέφτηκε και η ιδιοκτήτρια του κατειλημμένου πλέον ξενοδοχείου της (City Plaza), του κέντρου. Όπως λένε φεϊσμπουκικοί παρατηρητές, αντέδρασε με ευχαρίστηση όταν έμαθε το νέο της κατάληψης. Το κακό είναι πως όλα άλλαξαν, όταν συνειδητοποίησε πως ήταν το δικό της κτίριο! Θύμωσε, εκνευρίστηκε και μάλιστα, απευθύνθηκε στον εισαγγελέα. Κι εκείνος, πάντα σύμφωνα με πληροφορίες καλοθελητών, της απάντησε ότι το θέμα είναι πολιτικό!
Τι μπέρδεμα! Η Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης σε Οικονομικούς και Πολιτικούς Πρόσφυγες, αναλαμβάνει δράση για να σώσει τους πρόσφυγες από την εγκατάλειψη της αριστερής και πάντα «ανθρωπιστικής» κυβέρνησης! Στη συνέχεια μία πρώην αριστερή ευαισθητοποιημένη ιδιοκτήτρια ξενοδοχείου γίνεται έξαλλη για την καταπάτηση του κτιρίου της. Και τέλος, μία κοινωνικά ευαίσθητη Δικαιοσύνη (διοικείται από αντιμνημονιακή ηγεσία…) αδυνατεί να δώσει λύση στο πρόβλημα της καταπάτησης ξένης ιδιοκτησίας.
Με την ίδια αριστερή συχνότητα, βλέπει κανείς να εξαπλώνονται οι καταλήψεις και διάφορες μορφές βίας παντού. Στην Ειδομένη ο ΟΣΕ μπαίνει ακόμα μερικά εκατομμύρια μέσα – στραγάλια μπροστά στα 10 δισεκατομμύρια χρέους- εξαιτίας της κατειλημμένης σιδηροδρομικής γραμμής. Στη Χίο, στο Ελληνικό, στον Πειραιά και εκ περιτροπής σε κάποια Σχολή, σε κάποιο Υπουργείο η δημόσιο δρόμο. Άσε που οι επιθέσεις στο μετρό και στον ΗΣΑΠ θυμίζουν σε όλους ότι δεν μπορούν να γίνουν αποδεκτά «πολυτελή» σύμβολα προόδου της αστικής δημοκρατίας.
Μην βιαστεί κανείς να πει ότι ο «θεσμός» της κατάληψης είναι της μόδας με την κυβέρνηση Συριζανέλ. Είναι απλά, «πολιτιστικό στοιχείο» της Μεταπολίτευσης. Ποιος κυβερνάει όμως στη Μεταπολίτευση; Η Αριστερά! Όχι διοικώντας αλλά διαπαιδαγωγώντας. Και όλοι ξέρουμε ότι η διάπλαση των ηθών είναι ο μεγάλος «δάσκαλος» για κουλτούρες και συμπεριφορές σε κοινωνίες και ανθρώπους. Όταν μάλιστα η πολιτική συνέπεια είναι να καλλιεργηθεί στην κυρίαρχη ιδεολογία των λαϊκών διεκδικήσεων η βία, σαν νόμιμος τρόπος διεκδίκησης δικαίου. Θα θυμόσαστε ακόμα και τον πρώην πρωθυπουργό Σημίτη – ποιον,τον Σημίτη- να αφηγείται πως έβαζε κροτίδες στην επταετία …!
Τώρα λοιπόν, που η «λαϊκή δημοκρατία» των Συριζανέλ επιτρέπει τα πάντα, όλα είναι πιθανό να συμβούν. Εκείνο όμως που θα μας χαρίσει μεγάλες στιγμές απόλαυσης θα είναι η εικόνα της κατάληψης ακινήτων που ανήκουν στη ιδιοκτησία υπουργών. Να βλέπεις ας πούμε τον Φλαμπουράρη και τον Σταθάκη να τρέχουν για μηνύσεις και καταγγελίες εναντίον «αλληλέγγυων» πολιτών. Αυτών που μέχρι πέρυσι ήταν τα αγαπημένα τους λαϊκά πρότυπα αλλά τώρα αποφάσισαν να καταλάβουν μερικούς χώρους για απόδοση δικαίου. Ακόμα μπορεί να δούμε και κανένα χτίσιμο γραφείου στο Υπουργείο Παιδείας, αφήνοντας έντρομο μέσα τον «δημοφιλή» κύριο Πελεγρίνη, να γράφει στίχους απελπισίας και φόβου.
Επιμένω πάντως στον αρχικό μου συλλογισμό και το λέω πολύ σοβαρά: σε μία κοινωνία όπου η ίδια η πολιτεία χρησιμοποιεί διαχρονικά την αριστερή σκέψη ως εργαλείο καλλιέργειας συνειδήσεων, είναι πολύ φυσιολογικό κάποιοι άνθρωποι να αυτονομούνται. Να μπαινοβγαίνουν στο «στοιχειωμένο κάστρο» της Αριστεράς και να σπεύδουν, όποτε μπορούν να καταλύσουν την ανερμάτιστη αστική δημοκρατία που δεν ξέρει να υπερασπίσει τον εαυτό της.
Το δείγμα όμως αυτής της κυρίας που το ξενοδοχείο της έπεσε θύμα της κατάληψης φέρνει στον νου την προοπτική του πολιτικού μέλλοντος της Αριστεράς στην Ελλάδα: της κατάληψης της ίδιας της ιδεολογίας της από τους αποκαμωμένους εργάτες της. Γιατί δεν μπόρεσαν ποτέ να καταλάβουν οι ίδιοι οι «πλιατσικολόγοι» των αριστερών κινημάτων ότι η αστική δημοκρατία και η φιλελεύθερη κοινωνία δεν μπορεί ποτέ να διοικηθεί από ακτιβιστές και καταληψίες. Υπάρχουν θεσμοί και νόμοι που η γλύκα της ανατροπής τους έχει κόστος και τίμημα για τους ίδιους τους «ψευδοαστούς» που προσποιούνται τους επαναστάτες.
Κατάληψη λοιπόν, στο «στοιχειωμένο κάστρο» της Αριστεράς το συντομότερο. Όσο πιο γρήγορα τους συμβεί, τόσο πιο εύκολα θα ξεμπλέξει η κοινωνία από τις «έντεχνες» φαντασιώσεις τους…
