Δεν θυμάμαι πολλούς επενδυτές να «ανακαλύπτουν» αξίες στα αζήτητα. Θυμάμαι, όμως, πλήθος ανθρώπων να υπερασπίζεται λάθος επιλογές, όταν οι αξίες κατέγραφαν το υψηλότερο ιστορικό τους σημείο. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα το Bitcoin. Ομοίως συμβαίνει και με τους πολιτικούς. Συγκεντρώνουν τις περισσότερες κολακείες λίγο πριν ανοίξουν γι αυτούς οι πόρτες του Άδη. Μερικά πράγματα σε σχέση με την ανθρώπινη ψυχολογία παραμένουν ανεξήγητα. Αλλά συμβαίνουν…
Ένας από τους λόγους είναι οι χρηματομεσίτες. Όταν οι αξίες είναι υψηλές ευνοούνται οι συναλλαγές. Οι πολλοί αγοράζουν, ευελπιστώντας ότι το τραίνο που μόλις έχουν επιβιβαστεί θα συνεχίσει να τρέχει ασταμάτητο και οι λίγοι πουλάνε, επειδή γνωρίζουν ότι όλα τα πράγματα στην ζωή έχουν ένα τέλος. Εκείνοι που είναι σίγουρα κερδισμένοι, ανεξάρτητα από το πότε θα συμβεί το μοιραίο, είναι οι χρηματομεσίτες. Οι μεσάζοντες, λοιπόν, έχουν κάθε λόγο να θέλουν να συνεχιστεί ο θόρυβος γύρω από μία μετοχή ή από έναν πολιτικό, αφού το φούντωμα των συναλλαγών σημαίνει γι αυτούς δουλειές – προμήθειες – κέρδος.
Και καλά με τις μετοχές είναι εύκολα αντιληπτό. Αλλά με τους πολιτικούς; Είναι εξίσου απλό! Οι πολιτικοί καταλαβαίνουν το τέλος, όπως ο επενδυτής καταλαβαίνει τα όρια μιας αξίας που έχει αγοράσει σε χαμηλά επίπεδα τιμών. Επειδή και οι δύο έχουν κάνει όλη την διαδρομή και μπορούν να ξεχωρίσουν τα σαλόνια από τα αλώνια. Θυμούνται από πού ξεκίνησαν και αντιλαμβάνονται που περίπου βρίσκεται το τέλος. Εξαιρέσεις πάντα υπάρχουν, αλλά μόνο για να επιβεβαιώσουν τον κανόνα.
Και εδώ υπάρχουν οι μεσίτες, οι μεσάζοντες, οι αυλικοί που τρομαγμένοι από την τύχη που μπορεί να επιφυλάσσει γι αυτούς η μοίρα, προσπαθούν να κρατήσουν τον θόρυβο όσο πιο πολύ μπορούν. Προσπαθούν να κρατήσουν με το ζόρι την ορχήστρα στο πάλκο και τους προσκεκλημένους στην πίστα του χορού, για να μην τελειώσει το πάρτι. Κι όταν οι χορευτές κουράζονται και σωριάζονται εξαντλημένοι στις καρέκλες τους, οι... μεσίτες ψάχνουν νέους. Και κάπως έτσι φτάνουν στο τέλος να έχουν μαζέψει στην πίστα άτεχνους από τον δρόμο. Είναι η ώρα που η ορχήστρα – φανερά κουρασμένη- παίζει φάλτσα και η πίστα είναι γεμάτη από ένα απείθαρχο πλήθος, το οποίο δεν θυμίζει την χάρη των πρώτων προσκεκλημένων.
Να είναι άραγε τυχαίο το γεγονός ότι οι αυλές των πολιτικών γεμίζουν όταν οι τελευταίοι βρίσκονται στην δύση της καριέρας τους; Καθόλου! Τότε γίνονται πιο ευάλωτοι. Είτε γιατί έχουν ανάγκη από περισσότερη κολακεία είτε γιατί η «πόλη» έχει παραδοθεί στη... χαλαρότητα, επειδή όλοι γνωρίζουν ότι επέρχεται το τέλος.
Θανάσης Μαυρίδης
[email protected]
